"Ελεύθερη πτώση..."

Άλλο ένα βράδυ χωρις ύπνο.. Είναι απίστευτο το πώς φεύγει το μυαλό έτσι όπως κάθεσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Θυμάσαι πράγματα θαμμένα υποτίθεται πολύ βαθιά. Είναι μαρτύριο να σκέφτεσαι και να θυμάσαι, να θυμάσαι και να σκέφτεσαι. Ξεπηδάνε από το πουθενά αλήθειες δύσκολες να τις αντέξεις. Ειδικά όταν προσπαθείς να αναπνεύσεις σε έναν κόσμο που δεν χωράς.
Αποφάσεις... Όλα έχουν να κάνουν με αυτές. Πώς μπορούμε να ξέρουμε τις σωστές; Τίποτα.. Όταν παίρνεις μια απόφαση, κάνεις ελεύθερη πτώση με ελαττωματικό αλεξίπτωτο. Παίζει να ανοίξει, παίζει και όχι. Κι όταν δεις ότι μια απόφαση που πήρες ήταν λάθος, τι κάνεις; Αν έχεις την ευκαιρία, γυρνάς πίσω. Κι αν μετά ξαναπάρεις την ίδια απόφαση, τελικά πως γίνεται να ξέρεις αν ήταν σωστή ή όχι;
Ναι λοιπόν.. Κάπως έτσι νιώθω.Δεν ικανοποιούμαι με τίποτα. Εγώ φταίω. Το ξέρω. Και νιώθω ότι η μόνη λύση μερικές φορές είναι να τα παρατήσεις όλα και να αρχίσεις από την αρχή.

Και μην ξεχνιόμαστε... Μουσική.. Η μόνη παρηγοριά όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν...

Παύλος Σιδηρόπουλος - Στην Κ




Motorpsycho - Stalemate





Anathema - Parisienne Moonlight

"Endless nights..."

Tell me what you want
Do you want me to stay the night?
Make it all alright
Make you wanna fight

When the sunlight dies
In endless nights I've walked with you
I've kept you close to me
Made you want to see

Fill my head with lies
Tell me all your secrets
Tell me what is wrong
Tell me what is right

And when the morning comes
You know I'll have to leave you
But if you wait for me
I'll come back to you

We live and we hope
But is it quite enough for us
To sing along with life
In endless sorrow?

"Trust in me" you say
Try and find some truth inside
Lie here next to me
Or leave and let me be

Come find me late at night
Fill my every moment
With everything you hide
Just leave the world outside

They won't understand
They've never seen what we have seen
So let's walk into the light
And freeze ourselves in time

We may fade away
But if we stay true we'll find our
Way to where we were
And stay forever

"Rosebleed...White Balloons"

Μόλις πριν από λίγες μέρες πρωτοάκουσα το "Until Next Time" (που στη συνέχεια έμαθα ότι είναι χιλιοπαίγμενο στα ραδιόφωνα) και καπάκια κατέβασα το ντeμπούτο album τους "White Balloons". Πραγματικά το hitάκι τους δεν είναι και πολύ αντιπροσωπευτικό. Ταξιδιάρικοι ήχοι, με αρκετές δόσεις μελαγχολίας και αναπάντεχα ώριμο στιλ από τους 19χρονους Rosebleed.
Πρωτοεμφανίστηκαν στο Schoolwave του 2007 με gothic outfit και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν ένα Maxi Single με τίτλο "Stories". Το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο album τους. Οι Rosebleed είναι τέσσερα αγόρια και μια κοπέλα από την Ηλιούπολη που μέσα σε δύο χρόνια και σε πολύ μικρή ηλικία κατάφεραν να κερδίσουν ένα ευρύ κοινό. Η μουσική τους είναι alternative/indie rock και έχουν επιρροές απο The Cure, Radiohead, Nick Cave και πολλούς άλλους καλλιτέχνες.
Από το "White Balloons" εγώ ξεχωρίζω τα Sun Is Blowing Up, I Want To Have It All, Until Next Time, Nothing Is Enough For Us, All We Say και This One Is From The Children (feat. Filippos Pliatsikas). Κατά τη γνώμη μου αξίζουν την προσοχή μας και αν προσεχτούν, θα πάνε μπροστά.


Rosebleed - Until Next Time

"Βάλτε να πιούμε..."

Διάφανα Κρίνα - Βάλτε Να Πιούμε


Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
Πεταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφταστα θα ζητούμε;

Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε

Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Βάλτε να πιούμε

"Μ..."

Ξύλινα Σπαθιά - Σαν Εσένα



Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα
αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω
αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
να στέκομαι μετά τις Συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες

"REVOLVER"

"Υπάρχει κάτι στον εαυτό σου που δεν ξέρεις. Κάτι που αρνείσαι οτι υπάρχει...ώσπου είναι πολύ αργά να κάνεις κάτι γι' αυτό. Είναι ο μόνος λόγος που σηκώνεσαι το πρωί. Ο μόνος λόγος που υπομενεις το ηλίθιο αφεντικό σου, το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα. Κι αυτό επειδή θέλεις να δείξεις σε όλους πόσο καλός, όμορφος, γενναιόδωρος, αστειος κι έξυπνος είσαι. «Ειτε με φοβάστε είτε με σέβεστε, θεωρηστε με ξεχωριστό σας παρακαλώ!» Μοιραζόμαστε όλοι έναν εθισμό. Είμαστε πρεζάκια της επιδοκιμασίας. Γουστάρουμε το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, το χρυσό ρολόι, το γαμημένο μπράβο. «Κοιτάξτε το έξυπνο αγόρι που γυαλίζει το μετάλλιό του! Shine on you crazy diamond!!» Διότι είμαστε απλά πίθηκοι ντυμένοι με κοστούμια που ικετευουν την επιδοκιμασία των άλλων. Αν το ξέραμε, δεν θα το κάναμε. Κάποιος μας το κρατά κρυφό. Κι αν είχαμε δεύτερη ευκαιρία θα ρωτούσαμε «Γιατι;»..."

"Quite Emotional Winter"

Είναι φορές που τα πράγματα περιπλέκονται. Η ζωή σταματάει να είναι απλή και το πρόβλημα ταυτίζεται με τη λύση. Πως αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο; Δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης; Και στην τελική τι είναι αυτό που μας καθορίζει σαν ανθρώπους;
Στιγμές... Αυτό είναι το παν. Μικρές, σκορπιες στιγμές που συνθέτουν μεγαλύτερες. Και όλες μαζί συνθέτουν τις ζωές μας. Είναι πολύ σημαντικό αυτές οι στιγμές να περιλαμβάνουν, εκτός από μας, κι άλλους ανθρώπους. Και πάλι όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Είναι φορές που νιώθεις την απουσία να κάνει τον αέρα τόσο πυκνό που δυσκολεύεσαι να αναπνευσεις. Κουβαλάμε όλοι μας την κατάρα του να νιώθουμε την απουσία πριν καν έρθει. Τότε ο χρόνος αποκτά μια άλλη διάσταση και παρόν και μέλλον γίνονται ένα. Πως ξεχωρίζεις λοιπόν τη διαφορά;

Υ. Γ.(προς όλα τα φιλαράκια): Καλά είμαι. Απλά μερικές φορές σκέφτομαι λίγο..


Madrugada - Quite Emotional







We're slow raised by the break of day
You are now entirely mine again
Still I hold you in my arms
There is not much to talk about anyway

Quite emotional now
Drive by noise and straight to the bone, for you
Quite emotional now, not making sense
So I come here in your arms

You keep on whispering that you won't stop
I take it back, babe
Everything that I have said
And I hold you in my arms
There's no better place for you anyway

Quite emotional now
Drifting miles apart, of reasons away
Quite emotional now, not making sense
Quite emotional now, not making sense
Quite emotional now, not making sense

So I came in your arms, your hair
Quite emotional now

I don't believe you now

Anathema - Emotional Winter




Speak to me
For I have seen
Your waning smile
Your scars concealed
So far from home, do you know you're not alone
Sleep tonight
Sweet summerlight
Scattered yesterdays, the past is far away

How fast time passed by
The transience of life

Those wasted moments won't return
And we will never feel again

Beyond my dreams
Ever with me
You flash before my eyes, a final fading sigh
But the sun will (always) rise
And tears will dry
Of all that is to come, the dream has just begun

And time is speeding by
The transience of life

Those wasted moments won't return
And we will never feel again

"Ανάμνηση...."

"...Ἀράξαμε σ᾿ ἀκρογιαλιὲς γεμάτες ἀρώματα νυχτερινὰ
μὲ κελαηδίσματα πουλιῶν, νερὰ ποὺ ἀφήνανε στὰ χέρια
τὴ μνήμη μιᾶς μεγάλης εὐτυχίας..."
.
.
.
.
.
.
.

"...Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾶ δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνήφοροι στὰ βουνὰ
μᾶς βαραίνουν
οἱ φίλοι ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς νὰ πεθάνουν..."

Γιώργος Σεφέρης («Μυθιστόρημα», 1934)

"ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ... ΔΡΟΜΟΣ"

Είναι δύσκολοι καιροί. Βέβαια αν θέλετε τη γνώμη μου, δύσκολοι καιροί είναι πάντα. Αποφάσισα να πάω κόντρα στους πολλούς και να χαράξω έναν δικό μου δρόμο. Είναι απίστευτο το τι αντιμετώπιση έχω συναντήσει! Κατάλαβα ότι ο κόσμος φοβάται οτιδήποτε πάει κόντρα στην πεπατημένη. Οτιδήποτε είναι αντίθετο στον δρόμο που έχει χαράξει η κοινωνία για μας. Άλλοι πάλι προσπαθούν να απαξιώσουν την επιλογή μου για να νιώσουν καλύτεροι από μένα. Ανθρωπάκια...

Αποφάσισα να σταματήσω να συμβιβάζομαι όσον αφορά τη ζωή μου πέρα από θέματα δουλειας. Συγνώμη που αυτή μου η απόφαση δεν συμβαδίζει με τα θέλω σου. Γενικά συγνώμη για όποιον πόνο σου προξένησα. Ελπίζω οι χαρές που σου έδωσα να είναι περισσότερες και μεγαλύτερες. Δεν φταίει κανείς μας. Κι αν κάποιος πρέπει να φταίει, τότε ας είμαι εγώ αυτός.
Η αγάπη δεν τελειώνει, απλά ο έρωτας περνάει και τα θέλω αλλάζουν....
Δύσκολοι καιροί....


"ΤΡΥΠΕΣ-ΔΡΟΜΟΣ"


Στίχοι:

Δεν κοπάζει, δεν σβήνει στην καρδιά μου η φωτιά
Που με τρώει και με ρίχνει απ'την Εδέμ στο πουθένα
Οι αιώνες ρωτάνε ακόμα πόσο θ'αντέξω
Να τρεκλίζω εκεί έξω
Ξυπόλητος, μόνος
Κι εγώ ψυθιρίζω: "Δικιά μου η χαρά, δικό μου το αίμα
Δικός μου κι ο πόνος
Δεν ειμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος"

Φωτιά η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος κι ο μεγάλος, ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος

"Ποτέ Πια..."

"...Και το Κοράκι, μη κουνώντας καθόλου
τα φτερά του, στέκεται ακόμα πάνω
στο ωχρό, γλυπτό ομοίωμα της Παλλάδας
πάνω απ' την πόρτα του δωματίου μου.
Και τα ματιά του είναι όμοια με τα ματιά
ενός δαίμονα που ονειρεύεται,
κι όπως το περιλούζει το φως της λάμπας,
στο πάτωμα σκορπίζει τη σκιά του.
Και η ψυχή μου, απ' αυτή τη σκιά
που μένει στο πάτωμα σαν κύμα απλωμένη,
-ΠΟΤΕ - ΠΟΤΕ ΠΙΑ δε θα σηκωθεί..."

Edgar Alan Poe - Το Κοράκι (1845)


Διάφανα Κρίνα - Η Γυναίκα Που Διάβαζε Ποιήματα

"Πορείες και... απορίες"

Σήμερα το πρωί πραγματοποιήθηκε πορεία εδώ στην Αμαλιάδα από τους φοιητές για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Έπειτα από μια δήλωση του προέδρου του ΤΕΙ Πατρας κ. Καπλάνη, πολλά τμήματα συμπεριλαμβανομένου και του δικόυ μας, θα κλείσουν λόγω... «έλλειψης διοικητικής στήριξης»! Μαζευτηκαμε λοιπόν μια χούφτα άνθρωποι και πήγαμε στο Δημαρχείο της πόλης για να πάρουμε απαντήσεις. Φυσικά υπάρχει και το γνωστό κτιριακό ζήτημα που, ενώ έχουμε ένα ολοκαίνουριο κτίριο σχεδόν έτοιμο, κάνουμε ακόμα μάθημα στις αποθήκες του ΟΣΕ μαζί με άλλο ένα τμήμα, σ' ένα χώρο που με το ζόρι χωρούσε μόνο εμάς. Εν πάσει περιπτώσει, οι τοπικοί άρχοντες έριξαν το μπαλάκι στην διοίκηση του ΤΕΙ, η οποία επανειλλημένα το έχει ρίξει στους πρώτους και έτσι κανείς δεν ξέρει τίποτα και κανείς δεν έχει ευθύνη. Το μόνο που καταφέραμε να κερδίσουμε είναι ο λόγος τους για στήριξη όταν θα μιλήσουμε με τον κο Καπλάνη, που... δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό.
Πέρα από τους ιθύνοντες όμως, εγώ αυτό που είδα από τα παιδιά, ήταν μια χαλαρότητα από μια μερίδα τους. Πολλοί το είδαν περισσότερο από ότι θα επρεπε σαν χαβαλέ, ενώ αρκετοί τραβούσαν φωτογραφίες και βίντεο λες και ήταν σε κάποιο event. Δεν είναι δυνατόν, την ώρα που το μέλλον μας στηρίζεται σον αέρα, εμείς να έχουμε το νου μας στο πόσες φωτό θα αναρτήσουμε στο facebook ώστε να φανούμε «in» στους «φίλους» μας, καθώς έχει γίνει και της μόδας η συμμετοχή σε πορείες..
Για μένα πρέπει να ξυπνήσουμε επιτέλους, να βρούμε την πηγή του προβλήματος και συλλογικά να χτυπήσουμε εκεί. Η αλήθεια είναι ότι στάλθηκε ένα ισχυρό μήνυμα σήμερα. Όμως καλώ και...προκαλώ για μεγαλύτερη συμμετοχή στην επόμενη κινητοποίηση. Όσο μας βλέπουν σαν ένα ματσο χρήματα, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα! Όσο είμαστε πηγή κερδών, θα φροντίζουν για μας. Ποιος όμως μας εγγυάται ότι κάποια στιγμή δεν θα απομακρυνθεί το συμφέρον τους από μας; Και τότε...; Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι δεν έχουν δικαίωμα να παίζουν με μας και πως το μέλλον μας είναι στα χέρια μας. Όλοι βραζουμε στο ίδιο καζάνι, φοιτητές και πολίτες και πρέπει να εργαστούμε συλλογικά. Ας σηκωθούμε λοιπόν από τους βολικους καναπέδες μας γιατί η νωθρότητά που μας καταβάλλει αρχίζει να επεκτείνεται ως το μυαλό μας και να θολώνει τη σκέψη μας.
Let's just rock their minds out...

"Anathema.. History of.."

Οι Anathema ξεκίνησαν την καριέρα τους στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας, και μαζί με τους Paradise Lost και τους My Dying Bride βοήθησαν στην εξέλιξη του ήχου death/doom, μιας υποκατηγορίας της Doom Metal. Εν τούτοις, το άλμπουμ τους Eternity ήταν διαφορετικό απο τους death/doom και heavy metal ήχους τους και σήμανε την μετάβαση τους προς την Ατμοσφαιρική Ροκ (Atmospheric Rock).


Ιστορία των Anathema

Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1990 σαν ένα doom metal συγκρότημα,αρχικά υπό το όνομα "Pagan Angel". Το νοέμβριο εκείνης της χρονιάς το συγκρότημα ηχογράφησε το πρώτο του Demo με τίτλοAn Iliad of Woes. Αυτό το demo τράβηξε την προσοχή διάφορων άλλων συγκροτημάτων της Βρετανικής metal σκηνής και έτσι είχαν την ευκαιρία να παίξουν διάφορα live με συγκροτήματα όπως οι Bolt Thrower και οι Paradise Lost.
Στις αρχές του 1991 το συγκρότημα υιοθέτησε το όνομα που έχει σήμερα και απέκτησε πολύ προσοχή με την έκδοση του δεύτερου demo του με τίτλο All Faith Is Lost , το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν μια συμφωνία με την Peaceville Records για την παραγωγή τεσσάρων album. Το πρώτο τους EP κυκλοφόρησε με τον τίτλο The Crestfallen το Νοέμβριο του 1992, και με υλικό από αυτό το CD κάνανε μια περιοδία μαζί με τους Cannibal Corpse.
Το ντεπούντο LP των Anathema με τίτλο Serenades είχε μεγάλη απήχηση, κάτι το οποίο βοήθησε το videoclip του "Sweet Tears" να μπεί στις λίστες προβολής του MTV.
Η πρώτη τους περιοδία στην Ευρώπη ήταν το 1994, και σύντομα μετά από αυτό ακολούθησαν ζωντανές εμφανίσεις στο Independent Rock Festival της Βραζιλίας.
Το 1996 επηρεασμένοι και από το θάνατο της μητέρας των δυο αδερφών Daniel και Vincent, έκαναν στροφή στη μουσική τους, καθώς όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι δεν τους εξέφραζε αυτό το είδος. Αναλαμβάνει lead vocals ο Vincent Cavannagh και κυκλοφορούν το Eternity υιοθετώντας ένα πιο ατμοσφαιρικό ροκ ήχο, χωρίς όμως να εγκαταλείπουν εντελώς το doom στιλ που είχαν μέχρι τότε.
Τα κομμάτια με τα οποία έγιναν κυρίως γνωστοί στην Ελλαδα, προέρχονται από τα επόμενα album τους Alternative 4 (1998), Judgement (1999), A Fine Day To Exit (2001) και A Natural Disaster (2003).
Επίσης, το 2008 κυκλοφόρησαν ένα album με τίτλο hindsight το οποίο περιέχει παλαιότερά τους κομμάτια σε άλλες εκτελέσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πολύ αγαπητοί στην Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες είναι το αγαπημένο τους κοινό, γιατί όπως έχουν πει και οι ίδιοι: "Ειναι το μόνο κοινό στην Ευρωπη που προφέρει σωστά το όνομά μας!"
Το νέο τους cd αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2010 και θα έχει τίτλο "Horizons"..


Ενεργά Μέλη
Vincent Cavanagh - Lead vocals, rhythm guitar, acoustic guitar (1990-present)
Daniel Cavanagh - Lead guitar, vocals (1990-2002, 2003-present) Antimatter, Lid, Leafblade)
Les Smith - Keyboards (2000-present) (ex-Cradle of Filth, Antimatter, Ship of Fools)
Jamie Cavanagh - Bass (1990-1991, 2001-present)
John Douglas - Drums (1990-1997, 1998-present)
Lee Douglas - Vocals (2000-present)

Δισκογραφία
The Crestfallen (1992)
Serenades (1993)
Pentecost III (1995)
The Silent Enigma (1995)
Eternity (1996)
Alternative 4 (1998)
Judgement (1999)
A Fine Day to Exit (2001)
Resonance (2001)
Resonance 2 (2002)
A Natural Disaster (2003)
Hindsight (2008)
Horizons (2010)

"Μην σταματας να είσαι χαρούμενος... Κρίμα είναι!"

Αναπόφευκτα παίρνουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας σαν δεδομένα. Και είναι αλήθεια ότι προσπαθούμε πάντα να την απλοποιησουμε οσο γίνεται. Μήπως θα 'πρεπε να το σκεφτούμε λίγο αυτό; Προσωπικά πιστεύω πως όσο πιο δύσκολο είναι κάτι και όσο περισσότερο μας πονάει, τόσο πιο πολύ αξίζει. Ζούμε τις ζωές μας, πνιγμένοι σε αυτά που θεωρούμε "προβλήματά" μας και δεν σταματάμε για λίγο, να παγωσουμε τον χρόνο για μια στιγμή μόνο και να αναρωτηθούμε: "Τι κάνω; Τι πραγματικά θέλω και τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο;" Αν όλοι μας δρουσαμε σύμφωνα με αυτά που μας κάνουν ευτυχισμενους, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος.
Για να είμαι ειλικρινής, όλα αυτά τα γράφω για να τα βλέπω εγώ. Πρέπει να τα λέω σε άλλους για να τα θυμίζω στον εαυτό μου. Είναι μια δύσκολη φάση αυτή. Πλησιάζει το τέλος μιας εποχής και στο τέλος πάντα το μυαλό σου γυρίζει στην αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη λέει το γνωμικό αλλά εγώ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα το τέλος ήταν το πιο δύσκολο για μένα. Ίσως είναι γιατί φοβάμαι μήπως ξεχάσω. Γιατί λένε ότι κάτι τελειώνει πραγματικά όταν το ξεχνάς. Και κάποιος μου πε ότι ξεχνάω εύκολα..


Και ένα από τα αγαπημένα μου σαν επίλογος. Αφιερωμένο..







Madrugada - Honey Bee

Honey bee
Come buzzing me
I ain't seen you for so long

I need to feel you
I mean the real you
Not the one described to me in song

Out in the woods
Tall pine tree woods
She gave sweet loving to me

Her woodland grace
Her soft embrace
My face in shadow
Honey bee

Won't you come see me in the morning?
Won't you come see me late at night?
For it ain't right, no it just ain't right
You're meant to turn away from the light

Night, all my lights are on
I need a little one on one
This useless, helpless feeling

A young man should be blessed with love
There's just flesh and fire below
This drunken, senseless reeling
Hands on my face
Some silk and lace
Sweet perfume kisses
For me

Wherever you burn
I have returned
You lucky lady
Honey bee

I have to leave you in the morning
You always wanted to be free

Stay with me
Sweet lucky lady
Don't ever leave me
Honey bee

Awake in cold places
Cool ice and icy faces
Some dead and some living
Most of them doing something in between

My lady in waiting
Must have turned to hating me
Some bitter awakening this has been
The next time she calls I'm gonna let her in
The next time she calls I'm gonna let her in

And if she leaves me in the morning
At least we both have been relieved

Now stay with me
Stay with me
Sweet lucky lady
Don't you ever leave me
Honey bee

O Danny Cavanagh των Anathema Live στο Bad City!

Ο κιθαρίστας και ένας εκ των συνθετών των Anathema live την Τεταρτη 24 Μαρτιου στο Bad City.
Τιμή προπώλησης: 12 €
Τιμή στο ταμείο: 15 €

Welcome....

Λοιπόν εδώ είμαι κι εγώ.. Με ό,τι έχω να μοιραστώ...
Για αρχή λοιπόν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Enjoy..









ΑΝΑΤΗΕΜΑ - REGRET

As I drift away... far away from you,
I feel all alone in a crowded room,
Thinking to myself
"There's no escape from this

fear
regret
loneliness... "

Visions of love and hate
A collage behind my eyes
Remnants of dying laughter
Echoes of silent cries

I wish I didn't know now what
I never knew then...
Flashback
Memories punish me once again.
Sometimes I remember all the pain
that I have seen.
Sometimes I wonder what might
have been...

Visions of love and hate
A collage behind my eyes
Remnants of dying laughter
Echoes of silent cries

And sometimes I despair
At who I've become
I have to come to terms
With what I've done

The bittersweet taste of fate
We can't outrun the past
Destined to find an answer
A strength I never lost
I know there is a way,
My future is not set,
For the tide has turned
But still I never learned to live
without
REGRET....