Καλώς ήρθες ξένε στον τόπο μου....

Feel free to leave a comment..

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

"Ελπίδα....;"

Πώς είναι δυνατόν να κοιτάς γύρω σου και να βλέπεις το ίδιο άτομο σε εκατοντάδες αντίτυπα;Μήπως νομίζετε ότι όταν βλέπετε πολλούς ανθρώπους,βλέπετε και διαφορετικά άτομα;Δεν ξέρω..μπορεί να είναι κάποιο είδος δικής μου δυσλειτουργίας αυτό,αλλά έχω βαρεθεί όλα αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που νομίζουν ότι ζουν.Είναι όλοι τους το ίδιο.Δεν παρουσιάζουν καμιά διαφορά μεταξύ τους.Παίρνουν τις αδειούλες τους,πάνε διακοπές και έχουν αυτό το υφάκι του στυλ:"έφυγα από εκεί που μ'έχουν καβαλημένο και ήρθα εδώ να βγάλω όλα τα αποθημένα που μου χουν φορτώσει σε σένα".Και νομίζουν ότι βρίσκουν και την ελευθερία τους.Συγνώμη που σας χαλάω την εικόνα σας αλλά..η αλήθεια είναι ότι... ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΑΣ!!Ούτε και θα είστε ποτέ.Γιατί είστε ανίκανοι να διασκεδάσετε πραγματικά.Και το να πας να τα σπάσεις στα μπουζούκια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!!Ένα αξιολύπητο ξέσπασμα είναι και ένας ακόμα πιο αξιολύπητος τρόπος να πετάξεις τα λεφτά σου.Αλλά δεν βαριέσαι;Θα κόψουμε λίγο από την κρέμα του παιδιού προκειμένου να βγούμε το Σάββατο.
Καθίστε και σκεφτείτε λίγο γιατί δεν μπορείτε να απολαύσετε τη ζωή σας..Γιατί μια έξοδος στο κοσμοπολίτικο beach club σας συγκινεί περισσότερο από μια ήρεμη βόλτα στην παραλία..Γιατί έχετε χάσει την ικανότητα να ακούτε το κύμα..Σας λυπάμαι..Έχετε ξεχάσει αυτό που ήσασταν κάποτε και βάζετε και τα παιδιά σας στο ίδιο τριπάκι από φόβο μήπως και γίνουν ευαίσθητα και συναισθηματικά και μετά δεν μπορούν να επιβιώσουν.Και δεν λέω ότι εγώ είμαι ο τέλειος,αλλά τουλάχιστον έχω ακόμα την ικανότητα να χαίρομαι με μικρά πράγματα και να μην τα πουλάω για φανταχτερά βαμμένα σκατά.Αν ποτέ μου γίνω σαν εσάς,σας παρακαλώ ας μου δώσει κάποιος ένα πιστόλι..τα υπόλοιπα θα τα κάνω εγώ..Ευχαριστώ..
Συνεχίστε λοιπόν να διασκεδάζετε με τον καιρό σας..Ρίξτε πυροτεχνήματα για να γιορτάσετε τις μικρές, άδειες χαρές σας.Κι οι ζωές σας πυροτεχνήματα είναι.Μείνετε εκεί στην άθλια γιορτή σας..Μόνοι σας είστε.Κι εγώ θα μείνω στη δική μου.Όμως εγώ δεν είμαι μόνος..Έχω και τον εαυτό μου μαζί..

Δεν ξέρω.. πέρα από τη μουσική, υπάρχει άλλη ελπίδα;;




Lyrics:
"I was not put here by anyone..I came alone as me.Just an idea in the long chain of discovery.Surrounded by the same you.Sometimes your tide pulls me out to sea and I die in a thrashing curse.Sometimes we are kind.More often I doze so far up the beach that those who try to reach are burnt alive in the searing heat of the dessert of my dispassion.So far removed..I never hear the water,Except once or twice a month when I see a mirror.And I refuse to believe in some of the things that are said to be here let alone those that are not.I'm trying to change my direction.Ours is pathetic in my own humble estimation.I love the planet..the great benign she-wolf..benefactor.Spinning gently towards the red giant four aeons hence.When all the rose gardens are consumed in the flash-fire of flying time..she'll leave alone to you.."

When you look at me
From your own century
I may seem to be
Strange archeology
But when the winds blow
From this direction
You may sense that I'm
In your reflection
I think I feel you
But I will never know
As the swallows leave
And the children grow

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

When I caught you there
In tomorrows mirror
I thought I felt you
Jump out of my skin
Throwing oil into
My blazing memories
Filling empty footsteps
I was standing in

I wanted to live forever
The same as you will too
I wanted to live forever
And everybody knew

As the falling rain
Of the northern jungle
Hanging droplets on the leaves
Bombards my brain
I hear you
Across the room
A sea of daffodils spring into bloom
You are the mist
The frost across my window pane
And again

She moves her body
And her whispers weave
And the world spins
And tells me that I'll never want to leave

As I think of you
From this dark century
I will always be
With generosity
That we both may share
The hope in hearing
That we're not just
Spirits disappearing

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

"Are you there..."

Αύγουστος μπήκε κιόλας και ένα από τα πιο αδιάφορα και θλιβερά καλοκαίρια μπαίνει στην τελική ευθεία.Μπορεί να φαίνονται σκληρά αυτά τα λόγια αλλά δυστυχώς κάπως έτσι νιώθω.Αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα είναι ότι δεν έχω τίποτα να περιμένω από τον επερχόμενο χειμώνα.Ίσα ίσα, θα 'θελα να μην ερχόταν ποτέ.Θα ήθελα να τον περνούσα σε fast forward και να συνέχιζα την ζωή μου κανονικά το επόμενο καλοκαίρι.

Απώλεια..
Πονάει και φθείρει τις σχέσεις.Τις κάνει να χάνουν την αξία τους.Είναι ψυχοφθόρο αυτός που θες να μην είναι δίπλα σου.Να μην μπορείς να τον αγγίξεις, να τον ακούσεις από το πλάι σου και όχι από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής.Κάνουμε υπομονή για ένα καλύτερο -κοινό- μέλλον.Αν θα αντέξουμε,θα το δείξει ο χρόνος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτά που ζήσαμε σε εκείνο το φωτεινό παρελθόν.Σε αυτές τις στιγμές είναι όλα όσα είμαστε.Όλα όσα ονειρευτήκαμε και μένουν να κάνουμε πραγματικότητα.Κάποτε είχα γράψει ότι ξεχνάω εύκολα.Σ'ευχαριστώ που με βοηθάς να θυμάμαι.Έχω την ανάγκη να ξέρω ότι είσαι εκεί.Εκεί να μείνεις..ώστε κάποια στιγμή να βρούμε τη θέση μας μαζί.

Υ.Γ.:Συγνώμη..