Καλώς ήρθες ξένε στον τόπο μου....

Feel free to leave a comment..

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

"Μονόγραμμα.."

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο
.
.
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
.
.
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα,
πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε».
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο.
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο.
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά.
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά.
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει.
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
.
.
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου.
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι,
επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς?
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
.
.
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς,
σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?
.
.
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς,
τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρες
των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς?
.
.
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,
της αγάπης
μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
.
.
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?
.
.
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ,
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.


Οδυσσέας Ελύτης (1971)

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

"Κάμερα στραμμένη πάνω μου.."

Η αηδια μου έχει κάνει limit up με τα τελευταία νέα που άκουσα.. Ο προϊστάμενος του τμήματος(Αμαλιάδας) έδωσε εντολη στο νυχτοφύλακα να μην αφήνει κανέναν να καθεται στο ΤΕΙ βράδυ(ούτε καν φοιτητές) και μαλιστα να σημειώνει περιστατικά και να ζητάει ταυτότητες.Ίσως να σημειώνει και στοιχεία.Και καλά αυτό.Ας το δεχτούμε.Ο αποτροπιασμός μου έσπασε κάθε ρεκόρ όταν πληροφορήθηκα ότι θα μπουν κάμερες στο ΤΕΙ "για την ασφάλειά μας".Ευχαριστούμε παααααααρα πολύ κε προϊστάμενε που μας δίνεις την ευκαιρία να νιώθουμε τόσο ασφαλείς σε αυτόν τον τόσο επικίνδυνο χώρο.Υποκλινόμαστε στην μεγαλειότητά σου!Πραγματικά θα ναι ντροπή μας και θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν μια βδομάδα μετά την εγκατάσταση,οι κάμερες είναι ακόμα στη θέση τους.Περιμένω με ανυπομονησία τη μέρα που θα βάζουμε κάμερες μέσα στα σπίτια μας.Και θα χρυσοπληρώνουμε κιόλας.Και θα λέμε και ευχαριστώ.
Ντροπή..Ντροπή που θάβουμε περίτεχνα όλα τα ιδανικά μας.Ντροπή που θυσιάζουμε την ελευθερία μας για την "ασφάλεια".Ντροπή που γινόμαστε οικιοθελώς μαριονέτες κάποιων τυπάκων με ψυχολογικά προβλήματα που,όπως πολύ ωραία το χε θέσει ο φίλος μου ο Βάγγος,δεν τους παίζανε μικρά τα άλλα παιδάκια.Και πάνω απ'όλα ντροπή που σωπαίνουμε και οι φωνές μας δεν γίνονται κραυγές(κλεμμένο και αυτό).Δεν έχω παρά να ελπίζω ότι η δικαιοσύνη θα βρει το δρόμο της πάλι.Κι ότι δεν θα χαραμιστούν πολλές γενιές ακόμα.Γιατί πιστεύω πως η δικιά μου χαραμίστηκε.
Σαν επίλογος, θέλω να ευχαριστήσω την κοινωνία που καθημερινά με δικαιώνει για τις επιλογές μου και μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω..
Εδώ είμαστε..




Στίχοι:
Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο
κι ένας μπάτσος δίπλα μου κατουράει σε δέντρο·
και συγχρόνως με ρωτάει από που ‘σαι και που πας?
γιατί χαμογελάς
Κι αφού τον τινάζει ελαφρά έρχεται στο ένα μέτρο,
δείχνει στην κάμερα να ζουμάρει κέντρο·
παίρνει πόζα και ρωτάει από πού ‘σαι και που πας,
γιατί χαμογελάς;
Γιατί έτσι – έτσι γουστάρω,
κάτω απ’ του νόμου το μάτι στέκομαι και ποζάρω,
χαμογελάω – χωρίς δεύτερη σκέψη,
αλλιώς ρουφιάνε θα μου σαλέψει.
Μπήκες στο σπίτι μου και στη δουλειά μου,
στο σχολειό, στο κρεβάτι μου και στη κοιλιά μου,
στα όνειρα μου – ξέρεις τι αγοράζω και τι πουλάω
- μη με ρωτάς, λοιπόν, γιατί χαμογελάω.
Γιατί έτσι – απλά γουστάρω·
στα σοβαρά δε πρόκειται ποτέ μου να σε πάρω.
Θα σπάω πλάκα με τη μεγάλη σου ανασφάλεια,
όσο μαλάκα θα με κλειδώνεις για ασφάλεια
προς την κοινωνία την αγνή μη διαφθείρω,
θα με κυκλώνεις με χίλια μάτια γύρω
να ζαλίζομαι και κουρασμένος να σου αφήνομαι.
Ρουφιάνε, πνίγομαι – γελάω, γιατί θίγομαι.
Εντάξει, ποτέ δεν ένοιωσα ελεύθερος·
ακόμα και σ’ αυτό έρχεσαι δεύτερος.
Πρώτα με στρίμωχνε η λογική μου,
όμως τα βρίσκαμε ήταν δική μου.
Εσύ από ποιο χρονοντούλαπο ξεφύτρωσες,
γιατί μ’ ανέβηκες στη πλάτη και με κύρτωσες,
θαρρείς μέ γλίτωσες – θα στο φυλάω,
θα σε τρελάνω - θα σου χαμογελάω.
Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο
κι ένας μπάτσος μου ‘ρχεται στο ένα μέτρο
παίρνει πόζα και ρωτάει από που ‘σαι και που πας?
γιατί χαμογελάς?
Στο ‘πα και πριν – γιατί έτσι γουστάρω,
φτιάχνω χαμόγελο στη φάτσα μου και σου ποζάρω.
Γράψε με βίντεο να με κολλήσεις στο τοίχο·
κι αν είναι λίγα τα πειστήρια και θέλεις και ήχο,
στήσε αυτί όταν χτυπήσει το κινητό μου
– έτσι θα ξέρεις το κάθε μυστικό μου.
Έχω και στον σκληρό μου δίσκο κάτι αρχεία,
μ’ αν μπεις στο σπίτι μας, κάνε λιγάκι ησυχία.
Έχω ένα σκύλο που χιμάει στους ρουφιάνους μόνο·
μου ‘φερε παρτάλια έναν πριν από κάνα χρόνο
κι εκείνος δε μου γέλαγε – ακόμα τον ράβουν.
Πες τους να ’ρθουν γελαστοί, λοιπόν, να με συλλάβουν
- ξέρεις - εκείνοι που τρελαίνονται για τους μικρομπελάδες
που όσοι δε ‘γιναν μπάτσοι είναι σεκιουριτάδες·
εκτός κι αν αναλάβουνε που λες οι ειδικοί
κι έρθουν κατάσκοποι ψυχροπολεμικοί.
Ω! ρε, γλέντια - για ένα χαμόγελο μου
μπορεί και να τρυπώσετε και μέσα στ’ όνειρό μου.
Κι αν με χαλάσετε και δε χαμογελάω
θα βγάζω τον ανίκητο και θα σας κατουράω.




Στίχοι:
Αφού ξέρεις και σκαρώνεις στιγμές και σωστά κουμαντάρεις
νά σου τώρα χίλιες δύο αφορμές τον καιρό να καλάρεις.
Φέρε τ ανυποχώρητα σαν γλυκό βοριαδάκι
και μίλα, μίλα να χαρείς
Αφού ξέρεις τί απογίναν αυτοί που ψαχουλεύαν κοντά μας,
βούτα πάλι ένα μεγάλο γιατί και φόρεσέ το αρματιά μας.
Λίχνισε τ ασυμμόρφωτα και μη σε τρώει το σαράκι
μίλα, μίλα να χαρείς
Μιλάω εκ μέρους μιας ισχνής μειοψηφίας
που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας
κι όσοι ανήκετε σ αυτήν, τη γωνιά μου εδώ αδειάστε·
τραβηχτείτε, ξεχαστείτε, διασκεδάστε.
Αλλιώς τα θέλουμε κι αλλιώς τα ονειρευόμαστε τα πράγματα,
γινόμαστε μολύβι, χαρτί και προσανάμματα
Με την ελπίδα ότι κάποιος αλήτης κουρασμένος
με τη φωτιά θα νοιώσει λυτρωμένος.
Σου μιλάω, λοιπόν, και σου ζητάω με τον τρόπο μου
να μη μας βγεις φιγουρικό - φτύνω τον κόρφο μου
κι ούτε περαστικό κουφάρι που η ντροπή του το βολτάρει
στην ξεφτίλα, του βλάκα το κρυφό καμάρι.
Μίλα για τους καλλιτεχνάδες τους προσκυνημένους,
τους καναλάδες και τους ραδιοφωνάδες τους ξεφτιλισμένους,
τους πενατζήδες και τους μπλα-μπλάκηδες τους αγορασμένους,
τους φλώρους τους ψευτοοργισμένους,
τους δικαστές που καβατζώνουνε το δίκιο σου,
τους μπάτσους που γίναν πάλι ένα με τον ίσκιο σου
για τους καθηγητάδες που σε μάθαν τόσα γράμματα
και τους παπάδες με του θεού τα γάματα.
Μίλα για τα στρατόπεδα μεταναστών στα σύνορα,
τα κουμπωμένα πιτσιρίκια που σβήνουνε ανήμπορα,
τα γειτονάκια σου που γίνανε καραβανάδες,
για τους φασίστες τους γαμομανάδες.
Για τα παιδιά που τη χωθήκανε στη νύχτα προστάτες,
για τους εργολάβους και τις απίστευτες απάτες,
τα ρουσφέτια, τα λαδώματα, τις μίζες, τις προμήθειες·
των γονιών μας, δηλαδή, τις συνήθειες.
Για τις τράπεζες, τα δάνεια και τις πιστωτικές,
και τα χειρότερα λαμόγια τις ασφαλιστικές,
για τις κάμερες και τον κινητό σου ρουφιάνο·
κουνήσου λίγο, γιατί σε χάνω.
Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο,
κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο
κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς
ή δε μπορείς, τουλάχιστον μίλα να χαρείς.
Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς
Τουλάχιστον μίλα να χαρείς
Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα
Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς
Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

"Hope leaves the low man.."

Τέλος και η τελευταία πρόβα για το καλοκαίρι και πίσω στα ίδια.Άνοιξε κι ο καιρός και παίρνουν τα μυαλά μας αέρα!Ωραίες οι σκέψεις..Ωραία και τα όνειρα, αλλά ακόμα πιο ωραία να γίνονται και πράξεις.Στο χέρι μας είναι όλα.Ή σχεδόν όλα..

Δυο απο τα αγαπημένα μου..




Lyrics:

In the corner beside my window
There hangs a lonely photograph
There is no reason
I'd never notice a memory that could hold me back

[Chorus]
There is a wound that's always bleeding
There is a road I'm always walking
And I know you'll never return to this place

Gone through days without talking
There is a comfort in silence
So used to losing all ambition
And struggling to maintain what's left

[Chorus]

And once undone, there is only smoke
Burning in my eyes to blind
To cover up what really happened
And force the darkness unto me

[Chorus]




Lyrics:

My eyes seek reality
My fingers seek my veins
There's a dog at your back step
He must come in from the rain
I fall 'cause I let go
The net below has rot away
So my eyes seek reality
And my fingers seek my veins

The trash fire is warm
But nowhere safe from the storm
And I can't bear to see
What I've let me be
So wicked and worn

So as I write to you
Of what is done and to do
Maybe you'll understand
And won't cry for this man
'cause low man is due

Please forgive me

My eyes seek reality
My fingers feel for faith
Touch clean with a dirty hand
I touched the clean to the waste

The trash fire is warm
But nowhere safe from the storm
And I can't bear to see
What I've let me be
So wicked and worn

So as I write to you, yeah
Of what is done and to do, yeah
Maybe you'll understand
And won't cry for this man
'cause low man is due

Please forgive me
Please forgive me
Please forgive me

So low the sky is all I see
All I want from you is forgive me
So you bring this poor dog in from the rain
Though he just wants right back out again

And I cry to the alleyway
Confess all to the rain
But I lie, lie straight to the mirror
The one I've broken to match my face

The trash fire is warm
But nowhere safe from the storm
And I can't bear to see
What I've let me be
So wicked and worn

So as I write to you, yeah
Of what is done and to do, yeah
Maybe you'll understand
And won't cry for this man
'cause low man is due

Please forgive me
Please forgive me

So low the sky is all I see
All I want from you is forgive me
So you bring this poor dog in from the rain
Though he just wants right back out again

My eyes seek reality
My fingers seek my veins

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

"Rock until you drop"

Λίγο παλιό, καλό classic rock γιατί.. απλά γιατί έτσι..







"Κεριά.."

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα-
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων.
Τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί τοπρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τα αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.


Κ.Π.Καβάφης, 1899

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

"Λήθη..."

Αν είχαμε μια μοναδική ευκαιρία να διαγράψουμε κάτι οριστικά από τη μνήμη μας, κάτι που μας πλήγωσε, θα το κάναμε; Θέλουμε πραγματικά να σβήσουμε ότι μας έχει πονέσει; Και στην τελική κατά πόσο μπορεί να μας κάνει καλό αυτο;

Διάφανα Κρίνα - Αν το βρεις..




Στίχοι:

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.

Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις μακριά απ' τη ζωή μου που χάνει.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.

Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

"Απογοήτευση.."

Ψάχνουμε πάντα να βρουμε κάτι (κάποιον) που θα μας εκφράζει και θα τον εκφράζουμε. Ψάχνουμε απεγνωσμένα. Δεν ξέρουμε όμως τι θέλουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν έχουμε κάτι το κάνουμε εγωιστικά κτήμα μας και το θεωρούμε δεδομένο. Κι όταν το χάσουμε σερνόμαστε προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας που στην ουσία μόνοι μας σκορπίσαμε. Μην απογοητεύεσαι φίλη μου Αρια.. Έχει το σύμπαν για όλους μας. Είναι που τα βλέπεις μακρινά και σου φαίνονται βουνό.

"...όσα είναι μακριά,μόνο αυτά μας ορίζουν..."

Μην χανόμαστε..

Rosebleed - I want to have it all

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

"Φυγή..."

Είναι φορές που πρέπει να φύγεις από κάτι. Δεν θες αλλά νιώθεις ότι πρέπει. Και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι σαν κάτι να σε φωνάζει μακριά. Δεν έχεις επιλογή... Πρέπει να φύγεις...

Led Zeppelin - Babe I'm gonna leave you

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

"Μόνο γιατί μ'αγάπησες.."

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
Και σε βροχή, και χιόνια
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
Μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
Και έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν με τη ψυχή στο βλέμμα
Περήφανα στολίστηκαν το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
Και στη ματιά σου να περνάει
Είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο, να παίζει, να πονάει
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια
Κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-Μια αγάπη πλέρια
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε, γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
Σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
Γι' αυτό η ζωή μού εδόθη
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η όψη ρόδα στα χέρια
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
Μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες έζησα, να πληθαίνω
Τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
Κι έτσι γλυκά πεθαίνω
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες


Μαρία Πολυδούρη