"Απόψε.."

Απόψε δεν πήγα πουθενά..
Απόψε χάθηκα για λίγο σε αναμνήσεις από αλλού..
Πήγα σε μέρη που το μυαλό σας δεν μπορεί να φτάσει..
Μαζί με άτομα που δεν θα διαβάσουν  ποτέ αυτά τα λόγια..
Ήμουν μαζί τους όμως..
Απόψε.. που το χθες έγινε σήμερα..
Και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία..
Ούτε καν αυτές οι λέξεις που ελάχιστοι θα τις διαβάσουν και ακόμα πιο λίγοι θα τις εκτιμήσουν..
Γιατί.. όσα είναι μακριά, μόνο αυτά μας ορίζουν..

Κάτι από τότε..


"Θα μ'αγαπάς.. θα μ'αγαπάς μα δεν θα φτάνει.. Άγονη βρόχη θα πέφτει πάνω μου το χάδι σου κι εγώ σαν γέρικο σκυλί μες στο λιμάνι... Θα πεθαίνω στο πλάι σου.."

"Ευχές.."

Για τα φετινά Χριστούγεννα που έφτασαν εύχομαι..
σε μένα να είναι η 24η και τελευταία γιορτή μου χωρίς εσένα...
σε σένα να βρεις το δρόμο που θα σε οδηγήσει στο πλάι μου..
και στους ανθρώπους να βρουν το φως που θα τους δείξει τον δρόμο προς την ελευθερία και θα κάνει τις ψυχές τους να δουν ότι δεν είναι ξεχωριστές οντότητες, αλλά μονάδα φτιαγμένη από το ίδιο υλικό με όλα..
Χρόνια καλά σε όλους..

Το κομμάτι, σε συνδυασμό με το video είναι ύμνος στην ενότητα..

"Ένα υπέροχο τίποτα.."

Μπορεί να κράζω όλη την ώρα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Μπορεί να καταδικάζω συγκεκριμένες πράξεις και τρόπους ζωής όμως πάλι δεν σημαίνει ότι εγώ τα κάνω όλα τέλεια. Κάνω αυτοκριτική πολύ συχνά και πολλές φορές αποτυγχάνω στα μάτια του εαυτού μου. Και κάθε μέρα παρακαλάω να μου φυτρώσουν τα επαρκή αρχίδια ωστέ να αλλάξω σε μένα οτιδήποτε με το οποίο διαφωνώ. Όταν λοιπόν λέω σε κάποιον ότι δεν συμφωνώ με κάτι που κάνει, δεν υπονοοώ σε καμία περίπτωση ότι εγώ το κάνω σωστά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα εκφράσω και την δυσαρέσκειά μου. Και είναι γελοίο η απάντηση που παίρνω να είναι του τύπου.. "δηλαδή εσύ τι κάνεις κύριε τέλειε;" ή κατηγορίες σε άλλα θέματα. Αυτό αν μη τι άλλο δείχνει ότι δεν μπορείς να στηρίξεις την άποψή σου ή ότι δεν έχεις άποψη.
Έχω βαρεθεί να βλέπω συνέχεια τους ίδιους ανθρώπους να κάνουν τα ίδια πράγματα. Όλοι κάνουν κύκλους γύρω από την ανυπαρξία τους. Κολλημένοι σε ένα ατέρμονο τίποτα. Και υποστηρίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι και ευχαριστημένοι. Όσο πιο ανούσιο είναι κάτι, τόσο πιο πολύ το κυνηγούν. Ακόμα και διασκέδαση στις μέρες μας δεν υπάρχει. Στα clubs πας για να επιδείξεις το καινούριο σου μίνι φορεματάκι και να κουνηθείς κάνοντας παιχνίδι με όποιον κάτσει, ώστε να ικανοποιήσεις την ανασφάλεια και τα κόμπλεξ σου νιώθοντας ποθητός/ή. Στα μπουζούκια δε... εκεί να δεις τι γίνεται. Χτυπιέσαι αλύπητα πάνω στα τραπέζια κάνοντας και το χαρακτηριστικό μπρος-πίσω του χεριού, ξελαρυγγιάζεσαι κραυγάζοντας με όλη σου τη ψυχή στίχους που δεν λένε τίποτα, χαλάς όσο πιο πολλά μπορείς σε μπουκάλια και γαρύφαλλα και φεύγεις νιώθοντας γεμάτος/η από απόλυτο κενό. Α! Και φωτό!.. Πολλές φωτό!.. Και όχι για να χεις να θυμάσαι την καταπληκτική βραδιά που πέρασες, αλλά για να τις βάλεις στο fakelobook και να σε θαυμάσουν οι 5.765,73 "φίλοι" σου. Είμαι εδώ για να σας πω λοιπόν ότι νεράιδες υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, ο Αϊ Βασίλης είναι ένα εμπορικό δημιούργημα της Coca Cola και αυτό που κάνετε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ! Ξέσπασμα είναι! Δεν ξέρετε να κάνετε τίποτα άλλο. Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε. Αυτό επιβάλλουν και οι καιροί μας. Να μην σκεφτόμαστε και να μένουμε μακρία από καθετί ουσιώδες. Κολλημένοι να θαυμάζουμε ένα υπέροχο τίποτα..

"Dumb!.."

Μα καλά... ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ;;;; Και να πεις ότι δεν έχω ξανακάνει το ίδιο λάθος.. Ή ότι δεν τά 'ξερα.. Ολόκληρη ανάρτηση έκανες βρε ΜΑΛΑΚΑ!!! "ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.."!! Μπράβο Χρήστο!! Μπράβο αγόρι μου!! Μια χαρά τα κατάφερες πάλι..Μόνος σου τα λες..μόνος σου τ'ακούς..μόνος σου ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΣΟΥ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ!!
Φίλες και φίλοι... Είναι επίσημο.. Είμαι εντελώς.......wait for it........ΗΛΙΘΙΟΣ!!




Lyrics:
I'm not like them
But I can pretend
The sun is gone
But I have a light
The day is done
But I'm having fun

I think I'm dumb
or maybe just happy
Think I'm just happy
my heart is broke
But I have some glue
help me inhale
And mend it with you
We'll float around
And hang out on clouds
Then we'll come down
And have a hangover... have a hangover

Skin the sun
Fall asleep
Wish away
The soul is cheap
Lesson learned
Wish me luck
Soothe the burn
Wake me up

I'm not like them
But I can pretend
The sun is gone
But I have a light
The day is done
But I'm having fun

I think I'm dumb


(Ουφφφ! Ξέσπασα..)

"Dog days forever.."

Σήμερα ξύπνησα γύρω στη 1 το μεσημέρι νομίζοντας ότι ο ήλιος είχε δύσει. Τόσο σκοτεινά ήταν έξω. Ένιωθα ότι έκανε πολύ κρύο και μου ήταν πολύ δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Καθόμουν ξαπλωμένος και άκουγα τη βροχή. Στο τέλος βρήκα το κουράγιο και σηκώθηκα, έφτιαξα ζεστό καφέ και άραξα παίζοντας FM. Μεγάλο πράγμα τελικά να έχεις το χρόνο με το μερος σου. Να μην χρειάζεται να βιαστείς για τίποτα. ΟΚ.. δεν είμαι περήφανος που στα 23 μου έχω την πολυτέλεια τέτοιων σκυλίσιων ημερών, αλλά πραγματικά χρειάζονται πού και πού..
Cheers..




Lyrics:

27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want to say
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

"The Living Dead.."

Η κινδυνολογία έχει ενταθεί τις τελευταίες εβδομάδες με όλες αυτές τις εξελίξεις στην οικονομία, πράγμα που έχει οδηγήσει πολλούς να επεξεργάζονται στο μυαλό τους ακραίες λύσεις. Αλήθεια, ακούω πολλούς τελευταία να μιλούν για μετανάστευση σε μια άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες. Δεν τους κατηγορώ. Η ιστορία για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει ότι κάνει κύκλο. Τα πάντα επαναλαμβάνονται. Το μέλλον αυτή τη στιγμή φαντάζει πολύ σκοτεινό. Η τωρινή κατάσταση με κάνει να ζηλεύω τους γονείς μου που, το '60 έφυγαν από την χώρα για να βρούν μια καλύτερη ζωή. Πραγματικά τότε ο κόσμος, με όλη τη φτώχεια και την κακοπέραση, αν μη τι άλλο ζούσε. Ζούσε και ονειρευόταν. Κοιτούσαν οι άνθρωποι το μέλλον και έβλεπαν τους εαυτούς τους μέσα σε αυτό. Εγώ όταν κοιτάζω το μέλλον βλέπω το πιο βαθύ μαύρο. Τότε έλεγαν ο ένας στον άλλον "είμαι μαζί σου παντού.Απλά χάραξε τον δρόμο κι εγώ ακολουθώ." Τώρα ο κόσμος φοβάται να αγαπήσει και να παλέψει για ό,τι έχει. Τα μεγαλύτερα ιδανικά του τα ανταλλάζει με χαρά για ένα λεπτό βολής στην άνεση της πολυτέλειας. Η γενιά μου και κάποιες πριν, είναι ήδη καταδικασμένες. Μεγαλώσαμε με ένα πράγμα στο πίσω μέρος του μυαλού μας: "μην αντιστέκεσαι, ό,τι σου δίνουν καλό είναι. Πες ευχαριστώ και απλά επιβίωσε." Ακόμα και εκείνοι που είναι ανήσυχα πνεύματα και αρνούνται να βολευτούν, τους βασανίζει αυτή η φράση. Μας έχουν φυτέψει αυτή τη νοοτροπία και την ακολουθούμε τυφλά, μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, καθώς είναι στο υποσυνείδητό μας. Έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε οι ζωντανοί νεκροί που περπατούν σε αυτή τη γη με τα χέρια απλωμένα.. Και διψάμε.. Αλλά δεν ξέρουμε για τι. Σαν έναν σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, έτσι κι εμείς κυνηγάμε πράγματα που ποτέ δεν θα φτάσουμε γιατί δεν ξέρουμε καν τι είναι.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται..

"Καθρέφτης.."

Γνώμη μου είναι ότι όταν νοιάζεσαι για κάποιον, πρέπει να του λες την αλήθεια. Ένα από τα χειρότερα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι είναι να λένε στους άλλους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Τετριμμένα και αυτονόητα είναι αυτά θα μου πείτε τώρα. Είναι όμως; Αυτό που έχω δει εγώ είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν αντέχουν την αλήθεια. Δεν θέλουν να ακούσουν ότι έκαναν λάθος και αν τους το πεις κινδυνεύεις να τους χάσεις. Γίνεσαι καθρέφτης και δεν τους αρέσει καθόλου αυτό που βλέπουν. Στην πραγματικότητα είναι ευλογία να έχεις κάποιον που νοιάζεται για σένα και σου λέει, όχι αυτό που θες να ακούσεις αλλά αυτά που μπορούν να σε βοηθήσουν. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί πνιγμένος σε καταστάσεις και να υποπέσει σε σφάλματα εις βάρος άλλων. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Κακό είναι να τα αρνείσαι και να μην είσαι διατεθειμένος να τα διορθώσεις. Και πολλές φορές για να τα δεις, χρειάζεται να δεις τον εαυτό σου σαν τρίτο πρόσωπο, σαν ξεχωριστή οντότητα. Σε αυτό το σημείο φαίνεται η χρησιμότητα των άλλων. Έχω βρεθεί στη θέση να προσπαθώ να εξηγήσω πώς είναι τα πράγματα και το άλλο άτομο να μην θέλει να δει την αλήθεια. Δεν το ενδιαφέρει τι του λες.. φτάνει να μην του χαλάσεις την φούσκα στην οποία έχει βάλει τον εαυτό του. Και αν συνεχίσεις, σε κάνει απλά να το βουλώσεις. Σε βγάζει από τον χώρο για να μην σε ακούει. Είναι απογοητευτικό να προσπαθείς να δείξεις στον άλλο ότι καταστρέφεται με αυτόν τον τρόπο και τελικά να τον χάνεις. Με κάνει να αναρωτιέμαι.. Μήπως πρέπει να γίνω συγκαταβατικός και να λέω μόνο αυτά που πρέπει; Ε;.. Τι λέτε;..

"..είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια.."

"All we need is...."

Αργά ή γρήγορα τα πράγματα μπαίνουν για όλους μας σε μια τελική ευθεία. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν δεχομασταν αυτή την μικρή, όσο και απλή αλήθεια;.. Κάποιοι έρχονται για να μείνουν και άλλοι για να φύγουν, αφήνοντας σημάδια στο πέρασμά τους. Ποιοι θα είναι οι πρώτοι και ποιοι οι δεύτεροι εξαρτάται τόσο από εμάς, όσο και από εκείνους. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς.. Εκείνοι που θέλουν πραγματικά να μείνουν, θα το κάνουν. Σε αυτούς τους δύσμορφους καιρούς ένα είναι σίγουρο..: Αγάπη είναι αυτό που χρειαζόμαστε..


Καλημέρες
..



Lyrics:

There's nothing you can do that can't be done.
Nothing you can sing that can't be sung.
Nothing you can say but you can learn how to play the game
It's easy.
There's nothing you can make that can't be made.
No one you can save that can't be saved.
Nothing you can do but you can learn how to be you
in time - It's easy.

All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
Love, love, love, love, love, love, love, love, love.
All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
There's nothing you can know that isn't known.
Nothing you can see that isn't shown.
Nowhere you can be that isn't where you're meant to be.
It's easy.
All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
All you need is love (all together now)
All you need is love (everybody)
All you need is love, love, love is all you need.

"...in vain"

Highway of Light

Lights the way

Into the night

Puts all flesh

Of human spirit

To rest

The clamor and the clang

The bells we rang

The sound of wheels

I've got a fresh set of ears

And they ain't listening

Oh no

But soon enough ... in vain

Even the rain

It will stop

My eyes are black

My jealous ...

And I feel nothing

No more

Headlights pan and drape the wall

... that surrounding all

We chase the highway on and on

To light the highway as our own

Highway of Light

Deliver me

To the night

That we might sleep

And disappear

No-one may ever

Find us here

An endless string of lights

Meanders through the night

Through houses with gaping doors

Where no-one's living any more

Highway of Light

Lights the way

Into the night

Puts all flesh

Of human spirit

To rest

"Χρόνος.."

Δεν ξέρω αν χρειάζεται εισαγωγή. Ο τίτλος τα λέει όλα νομίζω. Όλοι μας είμαστε αντιμέτωποι με τον χρόνο και όλες τις σημασίες του. Από τότε που οι πρόγονοί μας όρισαν τον χρόνο, η ανθρωπότητα βασανίζεται από το πώς κυλάει, περνάει, φθείρει και μεταβάλλει τα πάντα. Φυσικά όπως και κάθε τι άλλο, έτσι και ο χρόνος, είναι σχετικός. Όλοι μας έχουμε βιώσει την αίσθηση τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες να κυλούν γρήγορα όταν απολαμβάνουμε μια κατάσταση. Όπως και να περνούν βασανιστικά αργά όταν ανπομονούμε για κάτι στο μέλλον.Τον χρόνο τον έχουμε οπτικοποιήσει σαν μια συνεχή, ευθεία γραμμή. Το παρόν είναι μια κουκίδα πάνω σε αυτή τη γραμμή και ό,τι βρίσκεται πίσω από την κουκίδα είναι το παρελθόν, ενώ ό,τι βρίσκεται μπροστά είναι το μέλλον. Η κουκίδα κινείται μόνο προς τα δεξιά και ΠΟΤΕ προς τα πίσω, κάνοντας παρόν ό,τι μέχρι τώρα ήταν μέλλον. Τώρα αν υποθέσουμε ότι περιμένουμε κάτι να γίνει (μια κατάσταση,μια αλλαγή κλπ.) και αυτό το θέσουμε σαν σημείο χ πάνω στη γραμμή, ενώ ταυτόχρονα θέσουμε τον εαυτό μας σαν σημείο ψ ταυτισμένο με την κουκίδα του παρόντος, τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα και μόνο πράγμα..ότι το ψ θα ταυτιστεί με το χ. Φυσικά όλα αυτά χωρίς να λαμβάνουμε υπ'όψιν τυχαίους παράγοντες. Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον,αργά ή γρήγορα θα γίνει παρόν. Γιατί λοιπόν να απογοητευόμαστε και να εγκλωβίζουμε τους εαυτούς μας στο παρόν που δεν μας ικανοποιεί; Αφού τελικά θα φτάσουμε στο πολυπόθητο χ, γιατί να τα παρατάμε και να παραιτούμαστε από τον αγώνα; Ο πιο τολμηρός ας απαντήσει.
Οι άνθρωποι έχουμε τη συνήθεια κάποιες φορές να υπερεκτιμούμε τον χρόνο, ενώ άλλες να τον υποτιμούμε. Χτίζουμε συναισθήματα και τα αφήνουμε να σαπίζουν και να διαλύονται σιγά σιγά. Και όταν γονατισμένοι κλαίμε σπαρακτικά πάνω από τα συντρίμια, έχουμε το θράσος να απαιτούμε να ορθωθούν όλα ξανά μόνο από τα δάκρυά μας. Μπορούμε να πάμε ενάντια στον χρόνο; Όχι. Μπορούμε όμως να διατηρήσουμε σε αυτόν ό,τι πολύτιμο έχουμε. Όλοι μας έχουμε νιώσει στιγμές να κρατούν για πάντα και έχουμε δει ζωές να διαλύονται στον χτύπο μιας καρδιάς. Πού είναι ο χρόνος τότε; Ποιο το νόημα να μας νικάει; Είναι δύσκολο να πρέπει να προσαρμοστείς σε ένα βασανιστικό παρόν, αλλά είναι προτιμότερο να διαλύσεις κάτι που αξίζει και λατρεύεις μόνο για να μην αναγκαστείς να ζήσεις ένα χρονικό διάστημα με την έλλειψη αυτού; Πόσο εγωιστικό είναι αυτό;
Μην τρελαίνεστε λοιπόν.. Χρόνος είναι, θα περάσει είτε το θέλουμε είτε όχι. Πίστη χρειάζεται μόνο. Πίστη σε ότι κρατάμε πολύτιμο. Ας ανοίξουμε τα μυαλά μας και ας καταλάβουμε ότι δεν είναι κακό να στηρίζεσαι σε κάποιον που ξέρει τι περνάς γιατί περνάει και αυτός τα ίδια. Στηριζόμενοι ο ένας στον άλλον αντλούμε δύναμη και ελπίδα.Και πριν το καταλάβουμε, το "χ" ανθίζει μπροστά μας σαν νεογέννητο λουλούδι και μένει ανθισμένο να το κοιτάμε επ'αόριστον..





Lyrics:
Everyday in every way I'm falling
Everything that everyone says turns me on
Shine a light on me
So that everyone can see
That I want to stay here
Indefinitely

Time exists but just on your wrists
So don't panic
Moments last and lifetimes are lost in a day
So wind your watches down, please
Cos there is no time to lose
And I'm going to stay here
Indefinitely
I want to stay here
So just let me be

Now I can see the light
Circling around your reflection

And I'm going to stay here
Indefinitely
And I'm going to stay here
So just let me be
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely

"What the fuck?.."

Σίγουρα κάποιοι θα αναρωτιέστε τι κάνω εδω..Και εγώ την ίδια απορία έχω.Παρουσιάστηκα στην Καλαμάτα και την δεύτερη ημέρα πήγα στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Τρίπολης όπου ο ορθοπεδικός που με εξέτασε αποφάσισε ότι η ακτινογραφία μου δεν δείχνει κάτι αλλά αφού εγώ παραπονιέμαι ότι πονάει η μέση μου στα δέκα λεπτά ορθοστασίας.. "πάρε μια 6μηνη αναβολή να δεις ποιο είναι το πρόβλημα και τα ξαναλέμε.." Το αίμα μου πάγωσε.Δεν γινόταν να πάρω αναβολή. Δεν είχα αυτή την ευχέρεια για κανένα λόγο.Ο γιατρός δεν άκουγε τίποτα κι έτσι την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή), μετά το μεσημεριανό, άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου. Δήλωσα παρών και πήγα στον διμοιρίτη που με φώναξε ο οποίος και μου ανακοίνωσε: "Έλα μαζί μου. Μαζεύεις και μου παραδίδεις τα πράγματα που σου χρεώθηκαν. Φεύγεις με αναβολή." Αυτό ήταν. Παρά τις απεγνωσμένες μου προσπάθειες δεν μπόρεσε να με βοηθήσει ούτε ο διοικητής του τάγματος, ούτε η στρατολόγος, ούτε και η γιατρός. Έτσι, αυτή τη στιγμή κάθομαι στο δωμάτιό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται και παλεύοντας με τις αμφιβολίες που γεννήθηκαν στο μυαλό μου για το μέλλον. Αμφιβολίες για τα πάντα. Μπήκα στο στρατόπεδο, εγκλιματίστηκα και πήρα το ρόλο μου στα σοβαρά. Η δύσκολη αρχή είχε γίνει. Τώρα γιατί πρέπει να περάσω ξανά τα ίδια;
Εκείνος ο γιατρός όταν αποφάσιζε να μου δώσει αναβολή, την ίδια στιγμή αποφάσιζε, χωρίς να το ξέρει, και για πολλά άλλα πράγματα. Αποφάσισε για μένα, για σένα και για μας. Συνηθίσαμε στην ιδέα της στράτευσης και ό,τι συνεπάγεται αυτή και ξαφνικά όλα τα πλάνα αλλάζουν. Αν είχαμε μια ελπίδα να επιβιώσουμε, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις δεν μας έμεινε καμία. Έτσι νιώθω. Το καλύτερο σενάριο στο οποίο μπορώ να ελπίζω είναι να καταφέρω να διακόψω την αναβολή και να μπω τον Φεβρουάριο..Σε αυτό ή σε ένα θαύμα. Όπως και να χει, τη στιγμή που ο γιατρός μου ανακοίνωσε την αναβολή, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν: "Χάσαμε.. Σε έχασα.." Να που φτάνω λοιπόν στο σημείο όπου αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τη φράση που σιχαίνομαι και που τόσο συχνα λες εσύ: "βλέποντας και κάνοντας"..

"The dog days are over.."

Η ώρα έφτασε..
Κάπου εδώ τελειώνουν οι σκυλίσιες μέρες..σε μια νύχτα που δεν είναι ακρίβώς αυτό που φανταζόμουν ως τελευταία..
Παραδίδω σε σένα το blog.. τουλάχιστον για δέκα μέρες..
Ελπίζω η αστείρευτη έμπνευσή σου να γεμίσει αυτόν το χώρο. Τά 'χουμε πει εξάλλου..
Με καλεί η "μαμά πατρίδα" σε μια υποχρεώση χωρίς νόημα ή σκοπό.
Μακάρι το αύριο να είναι καλύτερο απ' ό,τι φαντάζει και οι μέρες να περάσουν γρήγορα. Και πού ξέρουμε; Ίσως το μέλλον αποδειχθεί απρόβλεπτο..
Εις το επανειδείν..

"Forever.."

"..Είναι κάποιες στιγμές που όλα γίνονται ένα.
Παρόν..
Μέλλον..
Τα πάντα συγχέονται, αλληλοκαλύπτονται και παύεις να είσαι σίγουρος αν οι αναμνήσεις που γεμίζουν το μυαλό σου είναι από το παρελθόν ή από το ανεκπλήρωτο μέλλον..
Όπως και νά χει, εσύ είσαι στην μέση των πάντων. Κολλημένος σε ένα παρόν περιτριγυρισμένο από στιγμές και όνειρα..
Είναι λες και ήσουν πάντα εκεί, σε ένα μέρος ανεξάρτητο από το χρόνο..
Ένα μέρος που δεν ανήκει σε σένα αλλά σε εκείνη.
Εκεί ήσουν και εκεί θα μείνεις..
Στο δικό της.. "για πάντα".."



Lyrics:
I stand alone in the darkness
The winter of my life came so fast
Memories go back to my childhood
To days I still recall

Oh how happy I was then
There was no sorrow there was no pain
Walking through the green fields
Sunshine in my eyes

I'm still there everywhere
I'm the dust in the wind
I'm the star in the northern sky
I never stayed anywhere
I'm the wind in the trees
Would you wait for me forever? 

"No matter how I try.."

Ξεκινάς να πεις κάτι..
Σταματάς..
Τελικά λες κάτι σαν "Δεν θέλω να σε χάσω" και μόλις βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα σου έχεις κιόλας καταλάβει το ανούσιο της φράσης. Πάει λίγος καιρός από τότε που συνειδητοποίησες ότι τέτοιες κουβέντες έχουν χάσει πια το νόημά τους. Την αγαπάς τόσο που σε πνίγει. Την αγαπάς με έναν τρόπο σκληρό.. που σε φθείρει. Εκείνη σου απαντάει ότι δεν θα τη χάσεις. Εκτός από αυτές τις λέξεις όμως, ακούς και τις άλλες..εκείνες που δεν σου λέει αλλά ξέρεις ότι υπονοεί: "Μπορεί και να με χάσεις. Με έχεις, όμως η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν σου υπόσχομαι ότι θα ανταπεξέλθω. Μπορεί να κουραστώ και αν γίνει αυτό, θα είναι το τέλος." Εντάξει, δεν είναι ότι δεν το ξέρεις αυτό, αλλά σε κάνει να απογοητεύεσαι το πόσο χαλαρά αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρετε. Μέσα σου σχεδόν ικετεύεις να σου πει: "Δεν θα τα παρατήσω. Δεν γίνεται να τα παρατήσω. Θέλω είμαι μαζί σου και θα κάνω τα πάντα για να είμαι. Γιατί αυτή μου η επιθυμία είναι πιο μεγάλη και δυνατή από κάθε δυσκολία που μπορεί να έρθει στον δρόμο μας". Εκείνη όμως δεν στα χει πει ποτέ αυτά και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν σε θέλει ακόμα. Αν σε θέλει όπως τότε που σε κοιτούσε με αυτά τα μάτια που έλαμπαν και έμενες έκπληκτος από το πόσο σε είχε ανάγκη. Εκείνα τα μάτια που σε καλούσαν να τα κοιτάς για πάντα παγωμένος σε ένα άχρονο παρόν. Έχεις πολλά να θυμάσαι. Νιώθεις ότι εκείνες οι αναμνήσεις χαραμίζονται σ'αυτό το "τώρα" που είναι πολύ λίγο σε σχέση με το "τότε".Λίγο από όλες τις απόψεις. Έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις την ειρωνία που υπάρχει σε όλα αυτά που ζείτε. Είναι αστείο το πώς τότε που σου έδινε το 100% της και σου παραδινόταν χωρίς όρους εσύ ήσουν "αλλού". Και τώρα που έχεις πέσει βαθιά μέσα της εκείνη "δεν μπορεί να σου υποσχεθεί τίποτα". Ω ναι! Κάποιοι εκεί πάνω έχουν ξεκαρδιστεί!.. Δεν είναι ότι ζητας να σου υπογράψει συμβόλαιο, απλά ζητάς να είστε μαζί σε αυτό. Μαζί σε όλα. Ξέρεις ότι θα μπορούσατε να κάνετε τα πάντα μαζί. Έχεις δει ότι αγαπάει με το ίδιο πάθος με σένα. Καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον χωρίς να πείτε πολλά. Σ'έχει νιώσει όπως κανείς. Το ίδιο κι εσύ. Κι όλα αυτά σε σχετικά μικρό διάστημα. Αναρωτιέσαι τι άλλο χρειάζεται για να δείτε ότι είναι γραφτό να είστε μαζί; Αυτό δεν είναι και το νόημα των σχέσεων; Αλληλοκατανόηση, αγάπη και κοινά θέλω. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Και τότε η απάντηση ανάβει στο μυαλό σου, τρεμοπαίζει και σβήνει πάλι. Έμεινε αρκετά ώστε να την δεις: "Δεν μπορείς να εξαναγκάσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων.. όσο κι αν προσπαθήσεις". Το αληθινό της φράσης σε παγώνει. Μένεις μετέωρος να κοιτάς μια αλήθεια που δεν σου αφήνει περιθώριο για υπεκφυγές και δικαιολογίες. Όλα τα επιχειρήματα σταματούν εδώ. Η φωνή σου σπάει καθώς της ψιθυρίζεις ότι σου λείπει και εύχεσαι αυτό το σπάσιμο να μην πέρασε στην άλλη πλευρά της γραμμής. Μιλάτε για πολλή ώρα ακόμα.Την ακούς να σου λέει για τη μέρα της και τι θα κάνει αύριο και η καρδιά σου σπαράζει ευχόμενη να ήσουν μέρος των σχεδίων της. Δεν είσαι όμως και όταν κλείνει έχεις την ίδια αίσθηση με πάντα.. Μελαγχολία σε κατακλύζει καθώς και εκείνο το τόσο γνώριμο αίσθημα της απουσίας. Απουσία ακόμα και της ψευδαίσθησης που δίνει το τηλέφωνο. Ακούς τον Vincent να σου τραγουδάει: "I just couldn't reach you, no matter how I tried.." και χαμογελάς λυπημένα καθώς πατάς το stop. Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια σου και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος ξεχωρίζουν κάποιες λέξεις μέσα στο παραμιλητό σου: "Άραγε αύριο θα μ'αγαπάς;"..

"Need.."

"If I lose my way, 

will you help me through the day? 

Will you take my hand and say.. 

the worst is over, we're ok.."

Είναι εκείνη η ανάγκη που έχουμε πολλές φορές να νιώσουμε μια έστω και στοιχειώδη βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει τελευταία μέρα.. όχι "για μας". Είναι σαν η καρδιά μας να σπαράζει να ακούσει ένα απλό "θα είμαι πάντα μαζί σου..θα παλέψω για να είμαι". Μόνο αυτό.. Και το βάρος γίνεται λίγο ελαφρύτερο. Η καρδιά ξεκουράζεται και ο ύπνος έρχεται πιο εύκολα..

(Μην με παρεξηγείς! Είναι που φοβάμαι.. γι'αυτό τα κάνω αυτά..)

Καλησπέρες..

Lyrics:
I can't see the meaning of this life I'm leading
I try to forget you as you forgot me
This time there is nothing left for you to take, this is goodbye

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

Close to ending it all, I am drifting through the stages
Of the rapture born within this loss
Thoughts of death inside, tear me apart from the core of my soul

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

At times the dark's fading slowly
But it never sustains
Would someone watch over me
In my time of need

"Precious.."

Τέλος..

Αυτή η φορά ήταν επίσημα η τελευταία.Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περάσουμε μαζί άλλες 10 μέρες μόνο τον Ιανουάριο στην πόλη μας.Γιατί έτσι το χω στο μυαλό μου.."η πόλη μας".Τι άλλο χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί;Τι άλλο για να δούμε ότι δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για αυτά που νιώθουμε;Θέλω ο καιρός που θά μαστε χώρια να περάσει γρήγορα και μετά να είναι σα να μην χωριστήκαμε ποτέ.Να βλέπουμε να περνούν μπροστά μας ένα ένα όσα σχεδιάσαμε.Να είναι όλα διαφορετικά μα και ίδια.Ίδια με εκείνες τις νύχτες που ήμασταν εγώ για σένα κι εσύ για μένα και σταματούσαμε τον κόσμο ολόκληρο με λίγες μας κουβέντες.Θέλω εκείνες οι νύχτες να μην γίνουν σκονισμένες σελίδες του παρελθόντος μου, μα να τις κρατάμε μαζί σαν ενθύμια από μια εποχή που ανθίζαμε.Μακάρι να ήξερες πόσο λάθος εντύπωση έχεις για τότε.Θέλω μια μέρα να κοιτάξεις τα μάτια μου και να τα δεις σαν καθρέφτες.Να δεις γιατί σ'έχω αγαπήσει τόσο και να μην αμφιβάλεις ποτέ ξανά για τα συναισθήματά μου.
Υπάρχει κάτι πιο μεγάλο κι από τους δυο μας.Κάτι που εμείς φτιάχνουμε και εμείς ενδεχομένως να χαλάσουμε.Κάτι που αν δεν του φερθούμε με την τρυφερότητα και την αφοσίωση που του αρμόζει, θα φύγει και θα το χάσουμε για πάντα.Είναι σαν την πιο λαμπερή πηγή φωτός που αν σταθείς γυμνός μπροστά της σε κατακλύζει και ποτίζει όλο σου το είναι.Είναι αυτό που έχουμε και είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ για μας..

Lyrics:
Precious and fragile things
Need special handling
My God what have we done to You?

We always try to share
The tenderest of care
Now look what we have put You through...

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give

Angels with silver wings
Shouldn't know suffering
I wish I could take the pain for You

If God has a master plan
That only He understands
I hope it's Your eyes He's seeing through

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give

I pray You learn to trust
Have faith in both of us
And keep room in Your heart for two

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle 
There was so little left to give

"Graveyard Waltz.."

Νομίζω πως αξίζει να γράψω για την απίστευτη χθεσινή βραδιά.Όλα ξεκίνησαν χθες το απόγευμα όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βαγγέλης και μου είπε: "Φίλε,έχω μια ιδέα για απόψε που πιστεύω ότι θα σε ψήσει άσχημα".Ενθουσιασμένος εγώ (αλλά και επιφυλακτικός) τον ρωτάω τι έχει κατά νου."Σκεφτήκαμε να πάμε νεκροταφείο.." μου απαντάει και χωρίς πολλή σκέψη του λέω ότι είμαι μέσα με χίλια.Πριν πάει το μυαλό σας σε ένα σωρό περίεργα, να σας πω ότι κατά καιρούς κάνουμε νυχτερινές επισκέψεις στο νεκροταφείο της Αμαλιάδας χώρις βέβαια να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο..απλά για το ωραίο της φάσης (είναι εντυπωσιακό τι κάνουν οι φοιτητές για να περάσουν την ώρα τους..)

Μαζευόμαστε λοιπόν 8 άτομα και ξεκινάμε για το μεγάλο νεκροταφείο που βρίσκεται έξω από την πόλη.Αφού φτάσαμε, παίρνουμε το δρομάκι με τα πεύκα προς την εκκλησία του κοιμητηρίου.Εκεί που τελειώνει το δρομάκι και αρχίζει το πλάτωμα όπου είναι χτισμένη η εκκλησία, βλέπουμε τα κλαδιά ενός δέντρου να κουνιούνται.Πλησιάζουμε σιγά σιγά και διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια κίνηση μέσα στο πυκνό φύλλωμα που όμως δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τι την προκαλεί.Αφού λοιπόν δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι, καταλήγουμε στο ότι ήταν κάποιο πουλί.Η δουλειά είχε γίνει..Δεν χρειαζόμαστε και πολύ για να αγριευτούμε κι έτσι η ατμόσφαιρα αρχίζει και γίνεται λίγο φορτισμένη.

Συνεχίζουμε στα δεξιά της εκκλησίας και κάνουμε μια στάση σε κάποιες εξωτερικές τουαλέτες που υπάρχουν εκεί.Μετά από το περιστατικό με το δέντρο, ο κάθε ήχος μας φαινόταν περίεργος κι έτσι δεν άργήσαμε να παρατηρήσουμε έναν ήχο σαν "ψιτ" που ερχόταν από την μεριά της εκκλησίας.Το μυαλό μου σίγουρα πήγαινε στο ότι ήταν κάποιο ζώο, όμως ο ενθουσιασμός μου σε συνδυασμό με το ότι μέσα μου πάντα θέλω να είναι "κάτι άλλο", με έκανε να προβληματίζομαι.Ξεκινάω λοιπόν με τον Βαγγέλη να κατευθύνομαι προς το μέρος όπου ακούγονταν οι ήχοι (προς την εκκλησία δηλαδή) όταν ξαφνικά ακούμε λίγα μέτρα μπροστά μας να πέφτει μια πέτρα.Πανικόβλητοι και οι δύο, γυρίζουμε προς το μέρος των υπολοίπων και τους λέμε να ξεκολλήσουν και να πουν ποιος πέταξε την πέτρα.Κανείς τους δεν το χε κάνει όμως.Δεν μας πίστευαν καν γιατί οι ίδιοι δεν το χαν ακούσει και εκτός αυτού όλοι τους περπατούσαν εκείνη τη στιγμή."Πες μου ότι κι εσύ άκουσες να πέφτει πέτρα.." λέω στον Βαγγέλη με μια δόση απόγνωσης.Το είχε ακούσει κι αυτός και χαιρόμουν ιδαίτερα γι'αυτό.Από εκείνο το σημείο τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ περίεργα.Μέσα μου όμως πίστευα ότι δεν ήταν τίποτα όλα αυτά.Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο συμβάν το οποίο έκανε το μυαλό μου να πάρει περίεργες στροφές..

Αποφασίσαμε να μην δώσουμε περισσότερη σημασία στους ήχους, αφού δεν μπορούσαμε να τους εξηγήσουμε κιόλας και έτσι συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την πάνω μεριά του νεκροταφείου, κάνοντας στην ουσία τον γύρο της εκκλησίας.Αφού λοιπόν περπατήσαμε με το πάσο μας μιλώντας και σταματώντας κάθε τόσο,τελικά φτάσαμε και πάλι στην δεξιά μεριά της εκκλησίας που ήμασταν και πριν.Είχα ξεχάσει σχεδόν τους ήχους και το δέντρο,όταν το άκουσα..Ναι, ήμουν βέβαιος ότι ήταν νερό που έτρεχε.Ακολουθούμε τον ήχο και βλέπουμε μια πέτρινη βρύση που δεν είχαμε καν προσέξει ότι υπήρχε πριν, ενώ σίγουρα είχαμε περάσει από μπροστά της.Φυσικά αποκλείσαμε το ενδεχόμενο να ήταν ανοιχτή και πριν και να μην το προσέξαμε γιατί ο ήχος του νερού ήταν αρκετά δυνατός.Εκεί πλέον τα έχασα.Το μυαλό μου έτρεχε με χίλια ψάχνοντας να βρεί εξηγήσεις.Πρώτη φορά μου τύχαινε κάτι τόσο τρανταχτά περίεργο και ας μην ξεχνάμε ότι ήμασταν στο νεκροταφείο και η ώρα ήταν περασμένες 12.Σκεφτόμουν ότι κάποιος μας είχε δει να μπαίνουμε και αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μας, αλλά ήθελα να πιστέψω ότι ήταν αυτό το "κάτι άλλο" που πάντα ψάχνω.Το σίγουρο ήταν ότι κάτι γινόταν.Κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο..

Μετά από αυτό, επικράτησε μια γενική ταραχή στην παρέα, με τα κορίτσια,κυρίως τη Μαρία και τη Μίνα να επιμένουν ότι άνοιξε αυτόματα η βρύση.Κάτι που εμένα μου φαινόταν εντελώς άτοπο καθώς υπήρχε χερούλι που γύριζε.Εξάλλου το νερό είχε τρέξει ως ένα σημείο όχι μακρινό, κάτι που σήμαινε ότι δεν έτρεχε πολύ ώρα.Και με κάποιο περίεργο τρόπο, η ροή σταματούσε κάτω από το δέντρο τού οποίου το κλαδί κουνιόταν πριν, αλλά όπως διαπιστώσαμε τώρα όχι πια.Πρότεινα λοιπόν να αφήσουμε τη βρύση ανοιχτή, να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να δούμε τι θα γίνει.Αφού συμφωνήσαμε όλοι, ξεκινήσαμε να γυρίσουμε και το υπόλοιπο κομμάτι του νεκροταφείου.Δεν προλάβαμε να περπατήσουμε πολύ όταν είδα στα δεξιά μου,τρεις ή τέσσερις τάφους πιο κάτω, δυο φιγούρες να περπατάνε κρατώντας μια φλόγα.Πριν καλά καλά προλάβω να το πω στους υπόλοιπους ή έστω να καταλάβω τι είδα, η φλόγα είχε χαθεί και δεν υπήρχε τίποτα.Δεν πίστευα αυτό που γινόταν.Ήμουν ο μόνος που το είχε δει και φυσικά ήταν κάτι που δύσκολα θα το πίστευε κάποιος τη δεδομένη στιγμή.Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν λέγοντάς μου στην αρχή να σταματήσω να τους λέω ψέμματα και, αφού ορκίστηκα σε ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει ότι το είδα, άρχισαν να μου λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάποιο καντήλι και μπερδεύτηκα.Ήμουν κάθετος όμως.Δεν ήξερα ακριβώς τι είχα δει, αλλά σίγουρα κάτι ήταν εκεί.Και τα καντήλια δεν κινούνται και σβήνουν ξαφνικά!Παρ'όλα αυτά αρνούνταν να με πιστέψουν και με το δίκιο τους εδώ που τα λέμε.Ούτε εγώ θα με πίστευα..

Ήμουν απαρηγόρητος.Δεν το άντεχα που κανείς δεν με πίστευε.Πλέον ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήταν κι άλλος στο νεκροταφείο και στην καλύτερη απλά έπαιζε μαζί μας.Κάναμε τον κύκλο και βγήκαμε πάλι στο δρομάκι με τα πεύκα που οδηγεί στην εκκλησία.Φτάσαμε στην βρύση και ναι...ήταν κλειστή.Τρέχω προς τα κεί και λέω στις κοπέλες σχεδόν φωνάζοντας, να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι το χερούλι ήταν γυρισμένο.ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟΜΑΤΟΥ ΠΟΤΙΣΜΑΤΟΣ!!!Είχα θολώσει.Ήμουν απίστευτα νευριασμένος με τους υπόλοιπους που δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι κάτι γίνεται.Ήθελα να τους το αποδείξω και αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα έχοντας τα μάτια μας ανοιχτά μήπως δούμε κάποιον άλλο.Καθώς περνούσαμε λοιπόν από το σημείο όπου είδα τις φιγούρες νωρίτερα, πιάνω με την άκρη του ματιού κάτι μαύρο χαμηλά ανάμεσα σε δυο τάφους.Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάποιος θάμνος όμως κάτι μ'έκανε να θέλω να πάω κοντά να δω καλύτερα.Πλησιάζω λοιπόν ανάβοντας το κινητό για να ρίξω λίγο φως καθώς με τόσο σκοτάδι φαινόταν μόνο μια μαύρη άμορφη σκιά.Είχα φτάσει σε μια απόσταση 1,5 μέτρου περίπου με τον Βαγγέλη πάντα δίπλα μου όταν κατάλαβα τι ήταν στην πραγματικότητα αυτή η σκια.Καθισμένος ανάμεσα στους δυο τάφους ήταν ένας άνθρωπος με κουκούλα, απόλυτα ακίνητος και γυρισμένος έτσι ώστε να φαίνεται μόνο η πλάτη του και το πίσω μέρος της κουκούλας.Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι ότι, ή ήταν κάποιος ναρκομανής που τρίπαρε "νεκροταφειακά" και παίζει να ζούσε,παίζει και όχι, ή κάποιος που αυτοκτόνησε εκεί ή δεν ξέρω κι εγώ τι..Μια ματιά αρκούσε.Θυμάμαι σαν σε όνειρο να τρέχω πισωπατώντας τραβώντας και τον Βαγγέλη από το μπράτσο και να φωνάζω στους άλλους ότι κάποιος είναι εκεί και "ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!!!".Κάποιος μου είπε ότι μάλλον ήταν θάμνος ή καμιά σακούλα σκουπιδιών και τρελάθηκα.Αρχίζω να πηγαίνω γρήγορα πάλι προς τον "πεθαμένο",να τον φωτίζω με το κινητό και να λέω:"Κοιτάξτε!Δεν βλέπετε ότι είναι άνθρωπος;;;"..Γυρίζω πάλι προς τα πίσω και αρχίζω να παίρνω τον δρόμο προς την έξοδο.Δεν είχα κάνει πέντε βήματα και ήμουν έτοιμος να πω στους άλλους ότι δεν ξέρω τι ήταν αυτός εκεί αλλά δεν θα κάτσω να τον περιμένω να σηκωθεί και να αρχίζει να μας σφάζει έναν έναν,όταν είδα με την άκρη του ματιού μου στα 2 μέτρα περίπου μια μορφή να τρέχει και να κρύβεται πίσω από έναν μαρμάρινο σταυρό.Χωρίς να σκέφτομαι τι κάνω,λέω στους υπόλοιπους ότι είδα κι άλλον και πηγαίνω προς τον σταυρό.Βλέπω κάποιον με μαύρη ζακέτα να κάθεται σκυφτός και πηγαίνοντας αγανακτισμένος αποφασιστικά από πάνω του του κάνω:"Ποιος είσαι ρε γαμώτο;!"Γυρνάει το κεφάλι του και με τεράστια έκπληξη βλέπω τον Κώστα,ένα άλλο μέλος της παρέας που υποτίθεται δεν είχε έρθει γιατί ήταν Αγρίνιο να με κοιτάει γελώντας.Ταυτόχρονα πετάγονται απο 'δω κι από κει Γιάννης και Γιώργος και εγώ μένω σαστισμένος να αναρωτιέμαι ποιοι από την παρέα ήταν στο κόλπο και ποιοι όχι.Δεν αργώ να καταλάβω ότι η φάρσα ήταν στημένη για μένα..

Φώναζα σαν τρελός βρίζοντάς τους και έχοντας ξεχάσει εντελώς ότι ήμασταν σε νεκροταφείο, ενώ όλοι τους είχαν πέσει πάνω μου και γελούσαν με το πώς μου την έφεραν.Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν απίστευτα καλοστημένο το όλο σκηνικό και τα παιδιά που ήταν μαζί μου δεν προδώθηκαν ούτε στιγμή.Όσο για τον Κώστα, τον Γιάννη και τον Γιώργο τους αξίζουν συγχαρητήρια αφού είχαν πάει εκεί περίπου μιάμιση ώρα πριν πάμε εμείς και οργάνωσαν τα πάντα τέλεια.Μέχρι και με πετονιά έδεσαν το κλαδί του δέντρου για να το κουνάνε από μακριά!!Ό,τι κι αν πω είναι λίγο.η χτεσινή βραδιά γράφτηκε στην ιστορία..

"Dirge for November.."

Μπήκε λοιπόν κι ο Νοέμβρης..Ένας Νοέμβρης που θα τον ζήσω μισό μιας και στις 16 αρχίζουν οι εννέα πιο άχρηστοι μήνες της ζωής μου.Ο αποχαιρετισμός πήρε μια παράταση 10 ημερών και έτσι παρατείνεται και η χαρά της ανεμελιάς.Ανάμεικτα τα συναισθήματα.Ο στρατός είναι κάτι που ξέρω ότι είναι αναπόφευκτο και όσο κι αν το σιχαίνομαι, μια ψυχή πού 'ναι να βγει..ας βγεί.Έχω φτάσει να ανυπομονώ να έρθει εκείνη η μέρα για να τελειώνουμε.Δεν πιστεύω σε καμία πατρίδα και σε καμία εθνική υπερηφάνεια.Και σίγουρα δεν περιμένω καμιά θητεία να με κάνει άντρα.Οk..το παραδέχομαι!Είναι μια εμπειρία και σίγουρα ευκαιρία για νέες γνωριμίες.Αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω.Αυτό που ξέρω είναι ότι όλο εκείνο το διάστημα θα μπορούσαμε να ήμασταν μαζί και το γεγονός ότι δεν θα είμαστε, μπορεί να σημαίνει το τέλος μας.Εγώ το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα παραμείνω αυθεντικός και δεν θα αφήσω να επέλθει καμία αλλαγή μέσα μου.Θα παίξω το παιχνίδι τους και θα φύγω ήσυχα.Για σένα φοβάμαι..Φοβάμαι τι θα αντιμετωπίσω όταν βγω.
Σου υπόσχομαι ότι όσο είναι στο χέρι μου,αυτή θα είναι η τελευταία φορά που φεύγω από κοντά σου.Και του χρόνου τέτοια μέρα ο θρήνος θα είναι τραγούδι..



Lyrics:
Lost, here is nowhere
Searching home still
Turning past me, all are gone
Time is now
The omen showed, took me away
Preparations are done, this can't last
The mere reflection brought disgust
No ordeal to conquer, this firm slit
It sheds upon the floor, dripping into a pool
Grant me sleep, take me under
Like the wings of a dove, folding around
I fade into this tender care

"When the winter comes.."

One second there

I need to talk with you again

Did you walk in?

Did you come to find me dead?

Cause I've been down for so long

I've been waiting on my own

I've been down for so long

I'm still waiting..

Take me home

Sit with me

Let me see your pretty face

Ask me questions

Like why when we fall we leave no trace

Will you love me when I'm gone?

On monday mornings raining cold

Will you love me when I'm gone?

I'll be waiting..

Take me home

And when the winter comes

Hide as well as you can

Somewhere only I can find you

And when the time comes I'll be there

"Home (?) again.."

Πίσω πάλι στα γνωστά. Πέρασε ο καιρός. Θυμάμαι την μέρα που πήγαινα Αμαλιάδα και μου φαίνεται λες και ήταν πέρυσι. Αλλά πάλι νομίζω πως πέρασαν γρήγορα αυτές οι 2μιση βδομάδες. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά εκεί. Ήταν τέλεια. Κάναμε πολλά μαζί και νομίζω πως περάσαμε το τεστ με επιτυχία. Η ένταση των τελευταίων ημερών μου φαίνεται αμελητέα. Ανόητα πείσματα και εγωισμοί. Λάθος χειρισμός και από την δική σου και από την δική μου μεριά. Μπορούσες να είχες εκφραστεί διαφορετικά (ή απλά να είχες εκφραστεί). Κι εγώ όμως έπρεπε να το είχα αντιμετωπίσει αλλιώς. Μικρή σημασία έχουν όμως πια αυτά. Τώρα έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη αποστολή. "Don't let your heart get lonely child..it's only time, it will go by.." όπως μου δίδαξε η φίλη μου η Αριάδνη. Αυτά όμως θα τα πούμε και στο μέλλον, όταν ο χρόνος θα μας έχει στα χέρια του πια.
Εις το επανιδείν καρδιά μου..

"Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ.."

Πες μου ότι ακόμα με αγαπάς όπως πάντα
Πες μου ότι εκείνες οι νύχτες μας δεν χαραμίστηκαν στο σκονισμένο παρόν μας
Πες μου ότι όταν φύγω δεν θα νιώσεις ελευθερία αλλά κενό και νοσταλγία
Ότι τα χέρια σου θα ψηλαφούν το κρεβάτι την ώρα που θα κοιμάσαι και θα έρχονται δάκρυα στα μάτια σου όταν θα ψιθυρίζεις το όνομά μου καθώς κάτω από τα δάχτυλα σου θα νιώθεις μόνο τα κρύα σεντόνια
Πες μου ότι τα μάτια σου ακόμα θα με ψάχνουν στους δρόμους που περπατάς κι ας μην είμαι πουθενά κοντά
Πες μου ότι ο λόγος που σταμάτησες να μιλάς για το κοινό μας μέλλον δεν είναι γιατί έχασες το πάθος σου γι'αυτό
Ότι τα βράδια σου θα είναι το ίδιο κρύα με τα δικά μου
Και ότι μόνο εγώ θα μπορούσα να τα ζεστάνω
Πες μου ότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με σένα,αλλά και με μένα
Ότι ακόμα θυμάσαι τους λόγους που με αγάπησες και δεν θεωρείς ότι ήταν μια παρόρμηση της στιγμής
Πες μου οτι οι φωτεινές νύχτες σου θα δώσουν τη θέση τους στο σκοτάδι τώρα που θα φύγω
Και ότι οι μέρες σου ακόμα θα χρειάζονται το φως μας για να είναι φωτεινές
Πες μου ότι όταν θα το διαβάζεις αυτό δεν θα στενοχωρηθείς,γιατί θα έχω δίκιο, αλλά θα γελάσεις γιατί είναι χαζές και αβάσιμες ανησυχίες μου
Πες μου ότι έχεις ανάγκη να ξέρεις ότι σε χρειαζόμαι και δεν πιέζεσαι από αυτό
Πες μου ότι με χρειάζεσαι κι εσύ
Πες μου ότι ακόμα με θες
Πες μου ότι ακόμα με αγαπάς όπως πάντα




Στίχοι:
Το ξέρω είναι άτιμη η νύχτα
τη στήνει και σε βάζει στο σημάδι
τα φύλλα ανακάτωσε και ρίχτα
και πάρε μου τον πόνο μ'ένα χάδι

Το ξέρω είναι άτιμο το βράδυ
σε παίρνει και σε πάει στα χαμένα
σαν φώτα βυθισμένα στο σκοτάδι
εκείνα που ονειρεύομαι για σένα
για σένα

Την πέφτεις στα βαθιά σε χάνω πάλι
δε βλέπεις δεν ακούς δε μου μιλάς
με δυο φτερά που σου 'δωσε η ζάλη
ανοίγεις το παράθυρο και πας

Ας πάει στα κομμάτια η αλήθεια
το ξέρω πως μπορείς χωρίς εμένα
μετράνε πιο πολύ απ'τη συνήθεια
εκείνα που ονειρεύομαι για σένα
για σένα

Για σένα που ξεχάστηκα εδώ
χαμένος στης σιωπής σου την ηχώ
για σένα ονειρεύομαι εδώ
για σένα
για σένα που ξεχάστηκα εδώ
δεμένος στο δικό σου το βυθό
για σένα ονειρεύομαι εδώ
για σένα

"Αξίζει..;

"...πώς είναι να θες απεγνωσμένα κάποιον, να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς κι εκείνος να μην σε θέλει, να νιώθεις ότι απλά περνά την ώρα του μαζί σου. ΘΛΙΒΕΡΟ..
Και από αυτό το στάδιο περνάς στο επόμενο, της απαξίωσης. Και σκέφτεσαι.. 'Για λίγα φιλιά,λίγα χάδια, λίγες τρυφερές στιγμές..αξίζει να το υποστώ; Μόνο και μόνο γι'αυτό;'
Και μετά από αυτό αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Να απογοητεύεσαι για όλο αυτό (που ξαφνικά νομίζεις ότι το έφτιαξες μόνο σου στο μυαλό σου) και να λες: 'Δεν γαμιέται! Αφού έτσι κι αλλιώς δεν με γουστάρει, είτε είμαστε μαζί είτε χώρια πάλι σκατά είμαι.' Και όλα αυτά να εναλάσσονται στο κεφάλι σου ξανά και ξανά.."

Τι είδους παρόν μπορεί να υπάρξει με τέτοιες σκέψεις για το παρελθόν;
Ειδικά όταν το παρόν από μόνο του δοκιμάζει αντοχές και κρέμεται από λεπτές κλωστές..
Δεν θα κοιτάξω άλλο πίσω..
Όταν φύγω θα πούμε αντίο..

"Smiling next to you.."

Πάλι εδώ για λίγο..Κοντά σου και κοντά σε όλα.Τετριμμένο..μα είναι σαν να μην έφυγα.Όλα καλά (;) αλλά υπάρχουν πολλά ανείπωτα.Μένουν έτσι γιατί πιστεύω ότι κάποιες φορές δεν αλλάζει κάτι με τα λόγια .


Αλήθειες..


Ψέμματα..


Ίδια..


Όλα..






Lyrics:
Hush now, don't you cry
Wipe away the teardrop from your eye
You're lying safe in bed
It was all a bad dream
Spinning in your head
Your mind tricked you to feel the pain
Of someone close to you leaving the game of life
So here it is, another chance
Wide awake you face the day
Your dream is over... or has it just begun?

There's a place I like to hide
A doorway that I run through in the night
Relax child, you were there
But only didn't realize and you were scared
It's a place where you will learn
To face your fears, retrace the years
And ride the whims of your mind
Commanding in another world
Suddenly you hear and see
This magic new dimension

I- will be watching over you
I- am gonna help you see it through
I- will protect you in the night
I- am smiling next to you, in Silent Lucidity

-spoken during solo-
[Visualize your dream]
[Record it in the present tense]
[Put it into a permanent form]
[If you persist in your efforts]
[You can achieve dream control]
[Dream control]
[How's that then, better?]
[Dream control]
[Dream control]
[Dream control]
[Dream control]
[Help me]

If you open your mind for me
You won't rely on open eyes to see
The walls you built within
Come tumbling down, and a new world will begin
Living twice at once you learn
You're safe from pain in the dream domain
A soul set free to fly
A round trip journey in your head
Master of illusion, can you realize
Your dream's alive, you can be the guide but...

I- will be watching over you
I- am gonna help to see it through
I- will protect you in the night
I- am smiling next to you....

"3 o' clock in the morning.."

Πέρασαν και οι μέρες και κάπως έτσι φτάνει στο τέλος του άλλος ένας Σεπτέμβρης. Ένας Σεπτέμβρης κάπως διαφορετικός από τους άλλους. Τα τελευταία χρόνια είχα συνηθίσει τέτοιες μέρες να ζω την αρχή άλλης μιας φοιτητικής χρονιάς γεμάτης κραιπάλες και εποικοδομητικό χάσιμο χρόνου. Τώρα βρίσκω τον εαυτό μου να δουλεύει ακόμα στην καλοκαιρινή του δουλειά και να βρίζει την τύχη του που το μόνο άμεσο μέλλον που έχει να περιμένει είναι χειρότερο από το έτσι κι αλλιώς άθλιο παρόν. Κατά τα άλλα δεν αλλάζει τίποτα (καλό είναι αυτό;..). Ακόμα σιχαίνομαι την άθλια κοινωνία στην οποία μας έχουν φυτέψει.. ακόμα νιώθω το γνώριμο ανακάτεμα στο στομάχι όταν βλέπω κοστουμάτους χλεχλέδες να τάζουν αλλαγή ενόψει εκλογών.. και φυσικά ακόμα αγανακτώ με τον ηλίθιο τρόπο ζωής του μέσου ανθρώπου. Α! Ξέχασα το πιο βασικό... Ακόμα βγάζω σπυράκια όταν βλέπω ή ακούω για τον μεγαλύτερο διαδικτυακό ρουφιάνο,το Fakelobook (γεια σου ρε Βάγγο με τις ατάκες σου!!). "Τι μίζερος άνθρωπος" θα πείτε τώρα όλοι εσείς οι συμβατικοί φίλοι μου. Σπεύδω λοιπόν να προσθέσω αγαπητά συνανθρωπάκια, ότι ακόμα ντρέπομαι για τον εαυτό μου που δεν έιναι όσο αντισυμβατικός θα ήθελα. Τι κι αν κάνω πράξη το ότι αρνούμαι να μπω στο τριπάκι "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας"; Ακόμα βρίσκω τον εαυτό μου να κολλάει στο τετ-α-τετ. Πάλι καλά να λες που υπάρχει κι ο στρατός και θα με κάνει άντρα.. :-Ρ

Κάτι τέτοιες στιγμές απορώ. "Κοίτα κάτι σκέψεις που κάνει κανείς στις τρεις το πρωί", σκέφτομαι. Άτιμη ώρα τούτη. Μόλις πάει τρείς, το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές. Φεύγει σε μέρη επικίνδυνα. Παίρνεις τους δρόμους κι όπου σε βγάλει. Στην πραγματικότητα δεν πας κάπου..και τα ονόματα των οδών δεν παίζουν ρόλο. Μοιάζουν σβησμένα. Όλα εκτός από ένα..το όνομα του "δικού της" δρόμου. Πάσα αρχή και πάσα κατάληξη. Οι αναμνήσεις είναι καταιγιστικές και κάθε τι που σε πόνεσε, τώρα πονάει ακόμα περισσότερο. Το μυαλό σου μοιάζει να κάνει ελεύθερη πτώση από κάθε μπαλκόνι του οποίου την θέα βλέπατε κάποτε μαζί. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις στο ότι...τίποτα δεν αλλάζει, ό,τι έγινε έγινε και τα λοιπά άχρηστα κλισέ. Και πριν καλά καλά καταλάβεις πώς, είσαι πίσω στο σπίτι με τον γνωστό τοίχο απέναντι σου. Τίποτα διαφορετικό..τίποτα καλύτερό. Στο αμυδρό φώς του νέου και αγίνωτου ακόμα πρωινού, η τελευταία σκέψη που κάνεις πριν την ονειρευτείς είναι... "Και αύριο θα έρθει τρεις το πρωί.."






Lyrics:
3 o'clock in the morning
and I'm walking these streets again
seems like I've been walking forever
in a dream with no beginning and no end

haunted by memories
of this child I was
and the man I'd never be
see I stayed up all night
just trying
just trying to get some sleep

for all you lonely sons;
this is when it will come
when forever finds you falling it will be
3 o'clock in the morning

I came all this way
just to say
I was passing by
I've never seen you look this good
that is; from outside
but there are ways of killing days
drinking stops me thinking of you
and that there is no end
to what a memory
to what a memory can't do

for all you lonely sons
this is when it will come
when forever finds you falling,
it'll be
for all you lonely sons;
this is when it will come, when forever
finds you falling it will be
it will be
it will be
3 o'clock in the morning

yeah I walked those streets in your name
Holloway road, camden road, city road,
but see the streets and their names
they are all the same, they are all the same
and there's this all night garage and the
seven eleven
and when your pissed in the morning
it's like some kind of route to heaven
but me I'll follow those bus stops that never stop
the bust stops that never stop...never stop

For all you lonely sons, this is when it will come,
when forever finds you falling it will be
it will be
it will be....

"For you and our night.."

..Για σένα που με περίμενες..

Για σένα και για μια από τις πιο όμορφες νύχτες μας..

Για να χαθεί η μοναξιά μας και το σκοτεινό και βαρύ φορτίο να γίνει ελαφρύτερο..

Για να ακούμε αγκαλιασμένοι τους χτύπους της αγάπης..

Όλες μου τις νύχτες θα ταξίδευα προκειμένου να σε δω..



Lyrics:
Muddy river of loneliness
For the boredom of the road
With no sign of disrespect
For the dark and heavy load
For tomorrow
They made love upon the morning
To the beating sound of love
All her secrets disclosed
Laying in his arms
My lips won't let you

Muddy river of loneliness
For the boredom of the road
With no sign of disrespect
For the dark and heavy load

They made love upon the faithless morning
To the beating sound of love
All her secrets disclosed
Laying in his arms

Muddy river of loneliness
For the boredom of the road

Muddy river of loneliness
For the boredom of the road
My lips won't let you

"Gala.."

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για να το ζήσουμ' όλοι.

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέβει ορθός.
Κλαίει παρακάτου η βρύση.

Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάχτυλά του.

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θα το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας υγρό
και μέσα μας τον άδη.

Οι μπάγκοι μας προσμένουν.Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ

θα καθρεφτίσει τ' απαλό της φως.
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί καθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε

Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για να το ζήσουμ' όλοι.

Κώστας Καρυωτάκης,1919

"How weak this crown.."

.....

Lyrics:

Oh lord

Its pulling me down

Oh darling

How weak this crown

Do you fail

To understand

What is heartily now

What's in your hands

Oh creature

Oh love

Strained now

Til we get enough

I aint afraid no more

As they batter down the door

Who you are and what you say

Youve built it up some other way

Isnt that crime these tears divine

Love you tear me up sometimes and

Oh darling

You and me

Stuck on time as we see

The outside world fade away

Til the dark

The dark of the day

Who you are and what you say

Does it mean now anyway

Throw off your crown, tread me down

Oh baby stop all feelings now

Oh were worlds apart

Helpless as we are

You and i

Walk on by

Our little love will die

Still walking the bridge to god

Thinking things that I can not

Relate this to what you say

Bricks are falling down this day, oh

Oh darling

The weeks to come

Aint nothing but the sound of your drum

You can stay or walk away

As i, I long to say

Who you are and what you say

Babe weve lost now anyway

Isnt that a crime these tears divine

A river round your waist sometimes, oh

And stuck in tears as weve gone too far

Babe youve built a wall

That's hard getting through

Getting through to you

Who you are and what you say

Held down anyway

Oh darling fear brought us here

Oh oh, hold hands she don't want me tied

Her hands still stuck in mine

Baby I long to see, oh oh

Hey you, my tears wont mend

Until the end