"Why are you running away?.."

Lyrics:

Ooooh Babe

Don't leave me now

Don't say it's the end of the road

Remember the flowers I sent

I need you Babe

To put through the shredder

In front of my friends

Ooooh Babe

Don't leave me now

How could you go?

When you know how I need You

To beat to a pulp on a Saturday night

Ooooh Babe

Don't leave me now

How can you treat me this way

Running away

Ooooh Babe

Why are you running away?

Ooooh Babe!

"The edge of things to come.."

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

δίχως εμφανείς λόγους

Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν

δίχως ουρές και ίχνη

Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση

δίχως να καυχιέται γι'αυτό

δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί

για πάντα να μην καυχιέται γι'αυτό

*****

Ο χαμένος καιρός δε χάνεται
Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν
Κάποιος θεός τις συμμαζεύει
Ζητά πίστη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

Τα δάκρυα σαν εξατμίζονται δε χάνονται
Η θλίψη που σκορπάμε επιζεί
Κάποιος θεός τη συγκεντρώνει
Ζητά δύναμη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

Τα όνειρα που εγκαταλείψαμε
Τα λόγια που δεν είπαμε
Τα απραγματοποίητα θαύματα
Οι γιορτές που αναβλήθηκαν
Οι αστερισμοί που αγνοήθηκαν
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν
Δεν χάθηκαν
Κάποιος θεός τα φροντίζει

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

(Γ. Αγγελάκας, Σάλια,μισόλογα και τρύπιοι στίχοι,1995)

"Τελευταία φορά.."

"..Καθίσαμε στο μπαλκόνι και όλα ήταν όπως πάντα.Η ίδια ώρα,οι ίδιες καρέκλες,οι ίδιοι καφέδες πάνω στο ίδιο τραπέζι.Ήμουν συντετριμμένος.Πόσες φορές είχαμε καθίσει εκεί απολαμβάνοντας τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας..Και εκείνη ήταν η τελευταία.Η τελευταία φορά που καθόμασταν στο απογευματινό αεράκι μυρίζοντας τα καλοκαιρινά αρώματα.Πόσο αφελείς ημασταν να πιστεύουμε ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα;Πόσο ανόητοι να θυσιάζουμε τις πολύτιμες στιγμές μας στο βωμό αυτής της αδικαιολόγητης πεποίθησης;Κοιτούσα λοιπόν τα πάντα γύρω μου.Τα αντικείμενα τοποθετημένα με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα,τη θάλασσα,τα δέντρα,τα λίγο πιο μακρινά σπίτια.Όλα θα ήταν εκεί και αύριο.Η απουσία σου δεν θα άγγιζε εκείνο το περιβάλλον από άψυχα στοιχεία.Εγώ όμως θα έπρεπε από αύριο να τα βλέπω μόνος μου.Δεν μπορούσα να αποφύγω τη σκέψη ότι όλη αυτή η θλίψη δεν ήταν αναγκαία.Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά.Να μην χρειάζεται να το περάσουμε αυτό.Και όλα αυτά με έναν πολύ απλό τρόπο.Μια μικρή αλλαγή στη θέση της μελάνης στο χαρτί.Πόσα πολλά μπορεί να εξαρτηθούν από κάτι τόσο μικρό όσο το τι θα γράψεις σε ένα ηλίθιο δημόσιο έγγραφο;
Η σκέψη μου πήγε σε εκείνο το καφέ.Όσοι κι αν έχουν κάτσει στο ίδιο τραπέζι που καθίσαμε τότε,λίγη σημασία έχει για μας.Αφήσαμε το δικό μας αποτύπωμα στον χρόνο τη στιγμή που οι μορφές μας,ακουμπώντας τα χέρια,κοιτούσαν έξω από το τζάμι το χαλάζι να πέφτει και τον άνεμο να φυσάει δυνατά.Δεν χρειαζόταν να μιλάμε.Απλά υπήρχαμε και μοιραζόμασταν τις ίδιες σκέψεις.
Δεν μπορώ να εγγυηθώ το αύριο..
Το σήμερα είναι από μόνο του θολό..
Ξέρω μόνο πως το χθες είναι σκληρό,ακέραιο και αμετάβλητο..
Και ότι η ιστορία γράφεται από μικρούς ανθρώπους που ζουν μικρές στιγμές..
Ας συνεχίσουμε.."