"..divided we fall"

Η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη στιγμές. Στιγμές σημαντικές.. και ασήμαντες.. Η πιο μεγάλη στιγμη για έναν άθρωπο όμως είναι εκείνη που κλείνει τα μάτια του για τελευταία φορά. Σε όλη μας τη ζωή έχουμε την ανάγκη να είμαστε με άλλους. Να μοιραζόμαστε ό,τι μας συμβαίνει. Εκείνη την ύστατη στιγμή όμως, είμαστε μόνοι μας. Όσο μόνος μπορεί να είναι κάποιος.. Τότε είναι που ο μόνος που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι ο εαυτός σου.. Και πολλά ερωτηματικά.. Τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με άλλους. Αυτά που κάνεις (ή δεν κάνεις) κατά την διάρκεια της ζωής σου, καθορίζουν εκείνη τη στιγμή. Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστράφηκες σε στοιχειώνουν. Τα όνειρα που εγκατέλειψες κλαίνε ουρλιάζοντας στα αυτιά σου.Και όλα αυτά τα ξέρουμε από τώρα. Αλλά τα ξεχνάμε στο όνομα της ευκολίας. Κάνουμε όλο και πιο βασανιστική εκείνη τη στιγμή που μας φαίνεται τόσο μακρινή. Όμως είναι στο χέρι μας όλα. Δικά μας τα προβλήματα, δικές μας και οι λύσεις, δικοί μας οι τοίχοι που χτίζουμε, δικά μας και τα σφυριά για να τους γκρεμίσουμε. Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και περνάει γρήγορα. Στο τέλος όμως εμείς είναι που πρέπει να επιλέξουμε. Ελεθερία... ή φόβος;..

Lyrics:
Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Don't give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, out there on the road
always doing what you're told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall..

"Together we stand.."

Χειμώνιασε και πάλι απότομα καθώς ο πρώτος μήνας του '11 φτάνει στο τέλος του. Ανάμεικτη η πρώτη γεύση της χρονιάς που είχε λίγο απ'όλα. Αν πάει έτσι όλος ο χρόνος,τότε μάλλον δεν θα έχω παράπονο καθώς γεμάτος περιπέτειες θα είναι.
Διάφορες σκέψεις τριγυρνούν στο κεφάλι μου..
Παρέες.. Έρωτες.. Οράματα για το μέλλον λες και έχω υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεο..
Πόσο δύσκολο όμως είναι, αλήθεια, να φανταστούμε το μέλλον μας χωρίς άλλους δίπλα μας; Όλοι στον ίδιο λάκκο δεν είμαστε άλλωστε; Περπατάμε τη γη ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του, χωρίς να σταματάμε ούτε για μια στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας. Να μιλήσουμε σε κάποιον τυχαίο περαστικό. Να του πούμε να μας πει την ιστορία του. Παρόμοια με τη δική μας θα είναι εξάλλου. Ίσως όμως δεν θέλουμε να δούμε αυτή την ομοιότητα. Γιατί ίσως υποσυνείδητα να θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι μεγαλύτερα από των άλλων. Οι δικές μας σκέψεις πιο δύσκολες. Αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να πνιγόμαστε. Ότι η λύση είναι μπροστά μας.
Σε καθετί που μας δυσκολεύει, συνήθως το πρώτο βήμα είναι το δύσκολο. Και πολλές φορές χρειαζόμαστε κάποιον να μας δώσει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Κι όταν βρίσκουμε τους εαυτούς μας γονατισμένους από τα βάρη της καθημερινότητας είναι ωραίο να δίνουμε σε κάποιον το χέρι για να μας σηκώσει και να σταθούμε δίπλα του.. Μαζί του..
Είναι μεγάλο πράγμα να αγαπάς κάποιον. Να νοιάζεσαι για το καλό του και να ξέρεις ότι είσαι υπεύθυνος για εκείνον. Να νιώθεις ότι είναι αφημένος πάνω σου. Το βάρος του δεν σε κουράζει.. είναι γλυκό. Κι όταν όλα μαυρίζουν μέσα σου και γύρω σου, μια ματιά στα μάτια του είναι αρκετή για να φωτίσουν το σύμπαν σου και η ζωή να γίνει λιιιίγο πιο ανεκτή..

"Όταν θα 'ρθεις.."

"..Μπήκα στο άδειο δωμάτιο και δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι μέχρι πριν λίγες ώρες, η παρουσία σου γέμιζε τον χώρο. Τι παράξενη αίσθηση αυτή της απώλειας.. Ένιωσα ότι οι μέρες και οι στιγμές πέρασαν σε fast forward την ώρα που το κεφάλι μου γυρνούσε σαν τρελό σε μια μάταιη προσπάθεια να εστιάσω. Νιώθω σαν τη μια στιγμή να είσαι δίπλα μου, να σε βλέπω και να σε αγγίζω και στο κλείσιμο των ματιών να έχεις φύγει. Αυτή είναι η μοίρα μας όμως. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Σου υπόσχομαι ότι θα έρθω σε σένα. Και ξέρω ότι θα ερθεις κι εσύ πάλι σε μένα. Εξάλλου αυτό δεν κάναμε πάντα; Πάντα δεν έρχεται ο ένας στον άλλο;
Να προσέχεις.."