"All we need is...."

Αργά ή γρήγορα τα πράγματα μπαίνουν για όλους μας σε μια τελική ευθεία. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν δεχομασταν αυτή την μικρή, όσο και απλή αλήθεια;.. Κάποιοι έρχονται για να μείνουν και άλλοι για να φύγουν, αφήνοντας σημάδια στο πέρασμά τους. Ποιοι θα είναι οι πρώτοι και ποιοι οι δεύτεροι εξαρτάται τόσο από εμάς, όσο και από εκείνους. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς.. Εκείνοι που θέλουν πραγματικά να μείνουν, θα το κάνουν. Σε αυτούς τους δύσμορφους καιρούς ένα είναι σίγουρο..: Αγάπη είναι αυτό που χρειαζόμαστε..


Καλημέρες
..



Lyrics:

There's nothing you can do that can't be done.
Nothing you can sing that can't be sung.
Nothing you can say but you can learn how to play the game
It's easy.
There's nothing you can make that can't be made.
No one you can save that can't be saved.
Nothing you can do but you can learn how to be you
in time - It's easy.

All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
Love, love, love, love, love, love, love, love, love.
All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
There's nothing you can know that isn't known.
Nothing you can see that isn't shown.
Nowhere you can be that isn't where you're meant to be.
It's easy.
All you need is love, all you need is love,
All you need is love, love, love is all you need.
All you need is love (all together now)
All you need is love (everybody)
All you need is love, love, love is all you need.

"...in vain"

Highway of Light

Lights the way

Into the night

Puts all flesh

Of human spirit

To rest

The clamor and the clang

The bells we rang

The sound of wheels

I've got a fresh set of ears

And they ain't listening

Oh no

But soon enough ... in vain

Even the rain

It will stop

My eyes are black

My jealous ...

And I feel nothing

No more

Headlights pan and drape the wall

... that surrounding all

We chase the highway on and on

To light the highway as our own

Highway of Light

Deliver me

To the night

That we might sleep

And disappear

No-one may ever

Find us here

An endless string of lights

Meanders through the night

Through houses with gaping doors

Where no-one's living any more

Highway of Light

Lights the way

Into the night

Puts all flesh

Of human spirit

To rest

"Χρόνος.."

Δεν ξέρω αν χρειάζεται εισαγωγή. Ο τίτλος τα λέει όλα νομίζω. Όλοι μας είμαστε αντιμέτωποι με τον χρόνο και όλες τις σημασίες του. Από τότε που οι πρόγονοί μας όρισαν τον χρόνο, η ανθρωπότητα βασανίζεται από το πώς κυλάει, περνάει, φθείρει και μεταβάλλει τα πάντα. Φυσικά όπως και κάθε τι άλλο, έτσι και ο χρόνος, είναι σχετικός. Όλοι μας έχουμε βιώσει την αίσθηση τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες να κυλούν γρήγορα όταν απολαμβάνουμε μια κατάσταση. Όπως και να περνούν βασανιστικά αργά όταν ανπομονούμε για κάτι στο μέλλον.Τον χρόνο τον έχουμε οπτικοποιήσει σαν μια συνεχή, ευθεία γραμμή. Το παρόν είναι μια κουκίδα πάνω σε αυτή τη γραμμή και ό,τι βρίσκεται πίσω από την κουκίδα είναι το παρελθόν, ενώ ό,τι βρίσκεται μπροστά είναι το μέλλον. Η κουκίδα κινείται μόνο προς τα δεξιά και ΠΟΤΕ προς τα πίσω, κάνοντας παρόν ό,τι μέχρι τώρα ήταν μέλλον. Τώρα αν υποθέσουμε ότι περιμένουμε κάτι να γίνει (μια κατάσταση,μια αλλαγή κλπ.) και αυτό το θέσουμε σαν σημείο χ πάνω στη γραμμή, ενώ ταυτόχρονα θέσουμε τον εαυτό μας σαν σημείο ψ ταυτισμένο με την κουκίδα του παρόντος, τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα και μόνο πράγμα..ότι το ψ θα ταυτιστεί με το χ. Φυσικά όλα αυτά χωρίς να λαμβάνουμε υπ'όψιν τυχαίους παράγοντες. Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον,αργά ή γρήγορα θα γίνει παρόν. Γιατί λοιπόν να απογοητευόμαστε και να εγκλωβίζουμε τους εαυτούς μας στο παρόν που δεν μας ικανοποιεί; Αφού τελικά θα φτάσουμε στο πολυπόθητο χ, γιατί να τα παρατάμε και να παραιτούμαστε από τον αγώνα; Ο πιο τολμηρός ας απαντήσει.
Οι άνθρωποι έχουμε τη συνήθεια κάποιες φορές να υπερεκτιμούμε τον χρόνο, ενώ άλλες να τον υποτιμούμε. Χτίζουμε συναισθήματα και τα αφήνουμε να σαπίζουν και να διαλύονται σιγά σιγά. Και όταν γονατισμένοι κλαίμε σπαρακτικά πάνω από τα συντρίμια, έχουμε το θράσος να απαιτούμε να ορθωθούν όλα ξανά μόνο από τα δάκρυά μας. Μπορούμε να πάμε ενάντια στον χρόνο; Όχι. Μπορούμε όμως να διατηρήσουμε σε αυτόν ό,τι πολύτιμο έχουμε. Όλοι μας έχουμε νιώσει στιγμές να κρατούν για πάντα και έχουμε δει ζωές να διαλύονται στον χτύπο μιας καρδιάς. Πού είναι ο χρόνος τότε; Ποιο το νόημα να μας νικάει; Είναι δύσκολο να πρέπει να προσαρμοστείς σε ένα βασανιστικό παρόν, αλλά είναι προτιμότερο να διαλύσεις κάτι που αξίζει και λατρεύεις μόνο για να μην αναγκαστείς να ζήσεις ένα χρονικό διάστημα με την έλλειψη αυτού; Πόσο εγωιστικό είναι αυτό;
Μην τρελαίνεστε λοιπόν.. Χρόνος είναι, θα περάσει είτε το θέλουμε είτε όχι. Πίστη χρειάζεται μόνο. Πίστη σε ότι κρατάμε πολύτιμο. Ας ανοίξουμε τα μυαλά μας και ας καταλάβουμε ότι δεν είναι κακό να στηρίζεσαι σε κάποιον που ξέρει τι περνάς γιατί περνάει και αυτός τα ίδια. Στηριζόμενοι ο ένας στον άλλον αντλούμε δύναμη και ελπίδα.Και πριν το καταλάβουμε, το "χ" ανθίζει μπροστά μας σαν νεογέννητο λουλούδι και μένει ανθισμένο να το κοιτάμε επ'αόριστον..





Lyrics:
Everyday in every way I'm falling
Everything that everyone says turns me on
Shine a light on me
So that everyone can see
That I want to stay here
Indefinitely

Time exists but just on your wrists
So don't panic
Moments last and lifetimes are lost in a day
So wind your watches down, please
Cos there is no time to lose
And I'm going to stay here
Indefinitely
I want to stay here
So just let me be

Now I can see the light
Circling around your reflection

And I'm going to stay here
Indefinitely
And I'm going to stay here
So just let me be
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely
Indefinitely

"What the fuck?.."

Σίγουρα κάποιοι θα αναρωτιέστε τι κάνω εδω..Και εγώ την ίδια απορία έχω.Παρουσιάστηκα στην Καλαμάτα και την δεύτερη ημέρα πήγα στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Τρίπολης όπου ο ορθοπεδικός που με εξέτασε αποφάσισε ότι η ακτινογραφία μου δεν δείχνει κάτι αλλά αφού εγώ παραπονιέμαι ότι πονάει η μέση μου στα δέκα λεπτά ορθοστασίας.. "πάρε μια 6μηνη αναβολή να δεις ποιο είναι το πρόβλημα και τα ξαναλέμε.." Το αίμα μου πάγωσε.Δεν γινόταν να πάρω αναβολή. Δεν είχα αυτή την ευχέρεια για κανένα λόγο.Ο γιατρός δεν άκουγε τίποτα κι έτσι την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή), μετά το μεσημεριανό, άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου. Δήλωσα παρών και πήγα στον διμοιρίτη που με φώναξε ο οποίος και μου ανακοίνωσε: "Έλα μαζί μου. Μαζεύεις και μου παραδίδεις τα πράγματα που σου χρεώθηκαν. Φεύγεις με αναβολή." Αυτό ήταν. Παρά τις απεγνωσμένες μου προσπάθειες δεν μπόρεσε να με βοηθήσει ούτε ο διοικητής του τάγματος, ούτε η στρατολόγος, ούτε και η γιατρός. Έτσι, αυτή τη στιγμή κάθομαι στο δωμάτιό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται και παλεύοντας με τις αμφιβολίες που γεννήθηκαν στο μυαλό μου για το μέλλον. Αμφιβολίες για τα πάντα. Μπήκα στο στρατόπεδο, εγκλιματίστηκα και πήρα το ρόλο μου στα σοβαρά. Η δύσκολη αρχή είχε γίνει. Τώρα γιατί πρέπει να περάσω ξανά τα ίδια;
Εκείνος ο γιατρός όταν αποφάσιζε να μου δώσει αναβολή, την ίδια στιγμή αποφάσιζε, χωρίς να το ξέρει, και για πολλά άλλα πράγματα. Αποφάσισε για μένα, για σένα και για μας. Συνηθίσαμε στην ιδέα της στράτευσης και ό,τι συνεπάγεται αυτή και ξαφνικά όλα τα πλάνα αλλάζουν. Αν είχαμε μια ελπίδα να επιβιώσουμε, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις δεν μας έμεινε καμία. Έτσι νιώθω. Το καλύτερο σενάριο στο οποίο μπορώ να ελπίζω είναι να καταφέρω να διακόψω την αναβολή και να μπω τον Φεβρουάριο..Σε αυτό ή σε ένα θαύμα. Όπως και να χει, τη στιγμή που ο γιατρός μου ανακοίνωσε την αναβολή, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν: "Χάσαμε.. Σε έχασα.." Να που φτάνω λοιπόν στο σημείο όπου αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τη φράση που σιχαίνομαι και που τόσο συχνα λες εσύ: "βλέποντας και κάνοντας"..

"The dog days are over.."

Η ώρα έφτασε..
Κάπου εδώ τελειώνουν οι σκυλίσιες μέρες..σε μια νύχτα που δεν είναι ακρίβώς αυτό που φανταζόμουν ως τελευταία..
Παραδίδω σε σένα το blog.. τουλάχιστον για δέκα μέρες..
Ελπίζω η αστείρευτη έμπνευσή σου να γεμίσει αυτόν το χώρο. Τά 'χουμε πει εξάλλου..
Με καλεί η "μαμά πατρίδα" σε μια υποχρεώση χωρίς νόημα ή σκοπό.
Μακάρι το αύριο να είναι καλύτερο απ' ό,τι φαντάζει και οι μέρες να περάσουν γρήγορα. Και πού ξέρουμε; Ίσως το μέλλον αποδειχθεί απρόβλεπτο..
Εις το επανειδείν..

"Forever.."

"..Είναι κάποιες στιγμές που όλα γίνονται ένα.
Παρόν..
Μέλλον..
Τα πάντα συγχέονται, αλληλοκαλύπτονται και παύεις να είσαι σίγουρος αν οι αναμνήσεις που γεμίζουν το μυαλό σου είναι από το παρελθόν ή από το ανεκπλήρωτο μέλλον..
Όπως και νά χει, εσύ είσαι στην μέση των πάντων. Κολλημένος σε ένα παρόν περιτριγυρισμένο από στιγμές και όνειρα..
Είναι λες και ήσουν πάντα εκεί, σε ένα μέρος ανεξάρτητο από το χρόνο..
Ένα μέρος που δεν ανήκει σε σένα αλλά σε εκείνη.
Εκεί ήσουν και εκεί θα μείνεις..
Στο δικό της.. "για πάντα".."



Lyrics:
I stand alone in the darkness
The winter of my life came so fast
Memories go back to my childhood
To days I still recall

Oh how happy I was then
There was no sorrow there was no pain
Walking through the green fields
Sunshine in my eyes

I'm still there everywhere
I'm the dust in the wind
I'm the star in the northern sky
I never stayed anywhere
I'm the wind in the trees
Would you wait for me forever? 

"No matter how I try.."

Ξεκινάς να πεις κάτι..
Σταματάς..
Τελικά λες κάτι σαν "Δεν θέλω να σε χάσω" και μόλις βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα σου έχεις κιόλας καταλάβει το ανούσιο της φράσης. Πάει λίγος καιρός από τότε που συνειδητοποίησες ότι τέτοιες κουβέντες έχουν χάσει πια το νόημά τους. Την αγαπάς τόσο που σε πνίγει. Την αγαπάς με έναν τρόπο σκληρό.. που σε φθείρει. Εκείνη σου απαντάει ότι δεν θα τη χάσεις. Εκτός από αυτές τις λέξεις όμως, ακούς και τις άλλες..εκείνες που δεν σου λέει αλλά ξέρεις ότι υπονοεί: "Μπορεί και να με χάσεις. Με έχεις, όμως η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν σου υπόσχομαι ότι θα ανταπεξέλθω. Μπορεί να κουραστώ και αν γίνει αυτό, θα είναι το τέλος." Εντάξει, δεν είναι ότι δεν το ξέρεις αυτό, αλλά σε κάνει να απογοητεύεσαι το πόσο χαλαρά αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρετε. Μέσα σου σχεδόν ικετεύεις να σου πει: "Δεν θα τα παρατήσω. Δεν γίνεται να τα παρατήσω. Θέλω είμαι μαζί σου και θα κάνω τα πάντα για να είμαι. Γιατί αυτή μου η επιθυμία είναι πιο μεγάλη και δυνατή από κάθε δυσκολία που μπορεί να έρθει στον δρόμο μας". Εκείνη όμως δεν στα χει πει ποτέ αυτά και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν σε θέλει ακόμα. Αν σε θέλει όπως τότε που σε κοιτούσε με αυτά τα μάτια που έλαμπαν και έμενες έκπληκτος από το πόσο σε είχε ανάγκη. Εκείνα τα μάτια που σε καλούσαν να τα κοιτάς για πάντα παγωμένος σε ένα άχρονο παρόν. Έχεις πολλά να θυμάσαι. Νιώθεις ότι εκείνες οι αναμνήσεις χαραμίζονται σ'αυτό το "τώρα" που είναι πολύ λίγο σε σχέση με το "τότε".Λίγο από όλες τις απόψεις. Έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις την ειρωνία που υπάρχει σε όλα αυτά που ζείτε. Είναι αστείο το πώς τότε που σου έδινε το 100% της και σου παραδινόταν χωρίς όρους εσύ ήσουν "αλλού". Και τώρα που έχεις πέσει βαθιά μέσα της εκείνη "δεν μπορεί να σου υποσχεθεί τίποτα". Ω ναι! Κάποιοι εκεί πάνω έχουν ξεκαρδιστεί!.. Δεν είναι ότι ζητας να σου υπογράψει συμβόλαιο, απλά ζητάς να είστε μαζί σε αυτό. Μαζί σε όλα. Ξέρεις ότι θα μπορούσατε να κάνετε τα πάντα μαζί. Έχεις δει ότι αγαπάει με το ίδιο πάθος με σένα. Καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον χωρίς να πείτε πολλά. Σ'έχει νιώσει όπως κανείς. Το ίδιο κι εσύ. Κι όλα αυτά σε σχετικά μικρό διάστημα. Αναρωτιέσαι τι άλλο χρειάζεται για να δείτε ότι είναι γραφτό να είστε μαζί; Αυτό δεν είναι και το νόημα των σχέσεων; Αλληλοκατανόηση, αγάπη και κοινά θέλω. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Και τότε η απάντηση ανάβει στο μυαλό σου, τρεμοπαίζει και σβήνει πάλι. Έμεινε αρκετά ώστε να την δεις: "Δεν μπορείς να εξαναγκάσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων.. όσο κι αν προσπαθήσεις". Το αληθινό της φράσης σε παγώνει. Μένεις μετέωρος να κοιτάς μια αλήθεια που δεν σου αφήνει περιθώριο για υπεκφυγές και δικαιολογίες. Όλα τα επιχειρήματα σταματούν εδώ. Η φωνή σου σπάει καθώς της ψιθυρίζεις ότι σου λείπει και εύχεσαι αυτό το σπάσιμο να μην πέρασε στην άλλη πλευρά της γραμμής. Μιλάτε για πολλή ώρα ακόμα.Την ακούς να σου λέει για τη μέρα της και τι θα κάνει αύριο και η καρδιά σου σπαράζει ευχόμενη να ήσουν μέρος των σχεδίων της. Δεν είσαι όμως και όταν κλείνει έχεις την ίδια αίσθηση με πάντα.. Μελαγχολία σε κατακλύζει καθώς και εκείνο το τόσο γνώριμο αίσθημα της απουσίας. Απουσία ακόμα και της ψευδαίσθησης που δίνει το τηλέφωνο. Ακούς τον Vincent να σου τραγουδάει: "I just couldn't reach you, no matter how I tried.." και χαμογελάς λυπημένα καθώς πατάς το stop. Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια σου και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος ξεχωρίζουν κάποιες λέξεις μέσα στο παραμιλητό σου: "Άραγε αύριο θα μ'αγαπάς;"..

"Need.."

"If I lose my way, 

will you help me through the day? 

Will you take my hand and say.. 

the worst is over, we're ok.."

Είναι εκείνη η ανάγκη που έχουμε πολλές φορές να νιώσουμε μια έστω και στοιχειώδη βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει τελευταία μέρα.. όχι "για μας". Είναι σαν η καρδιά μας να σπαράζει να ακούσει ένα απλό "θα είμαι πάντα μαζί σου..θα παλέψω για να είμαι". Μόνο αυτό.. Και το βάρος γίνεται λίγο ελαφρύτερο. Η καρδιά ξεκουράζεται και ο ύπνος έρχεται πιο εύκολα..

(Μην με παρεξηγείς! Είναι που φοβάμαι.. γι'αυτό τα κάνω αυτά..)

Καλησπέρες..

Lyrics:
I can't see the meaning of this life I'm leading
I try to forget you as you forgot me
This time there is nothing left for you to take, this is goodbye

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

Close to ending it all, I am drifting through the stages
Of the rapture born within this loss
Thoughts of death inside, tear me apart from the core of my soul

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

At times the dark's fading slowly
But it never sustains
Would someone watch over me
In my time of need

"Precious.."

Τέλος..

Αυτή η φορά ήταν επίσημα η τελευταία.Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περάσουμε μαζί άλλες 10 μέρες μόνο τον Ιανουάριο στην πόλη μας.Γιατί έτσι το χω στο μυαλό μου.."η πόλη μας".Τι άλλο χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί;Τι άλλο για να δούμε ότι δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για αυτά που νιώθουμε;Θέλω ο καιρός που θά μαστε χώρια να περάσει γρήγορα και μετά να είναι σα να μην χωριστήκαμε ποτέ.Να βλέπουμε να περνούν μπροστά μας ένα ένα όσα σχεδιάσαμε.Να είναι όλα διαφορετικά μα και ίδια.Ίδια με εκείνες τις νύχτες που ήμασταν εγώ για σένα κι εσύ για μένα και σταματούσαμε τον κόσμο ολόκληρο με λίγες μας κουβέντες.Θέλω εκείνες οι νύχτες να μην γίνουν σκονισμένες σελίδες του παρελθόντος μου, μα να τις κρατάμε μαζί σαν ενθύμια από μια εποχή που ανθίζαμε.Μακάρι να ήξερες πόσο λάθος εντύπωση έχεις για τότε.Θέλω μια μέρα να κοιτάξεις τα μάτια μου και να τα δεις σαν καθρέφτες.Να δεις γιατί σ'έχω αγαπήσει τόσο και να μην αμφιβάλεις ποτέ ξανά για τα συναισθήματά μου.
Υπάρχει κάτι πιο μεγάλο κι από τους δυο μας.Κάτι που εμείς φτιάχνουμε και εμείς ενδεχομένως να χαλάσουμε.Κάτι που αν δεν του φερθούμε με την τρυφερότητα και την αφοσίωση που του αρμόζει, θα φύγει και θα το χάσουμε για πάντα.Είναι σαν την πιο λαμπερή πηγή φωτός που αν σταθείς γυμνός μπροστά της σε κατακλύζει και ποτίζει όλο σου το είναι.Είναι αυτό που έχουμε και είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ για μας..

Lyrics:
Precious and fragile things
Need special handling
My God what have we done to You?

We always try to share
The tenderest of care
Now look what we have put You through...

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give

Angels with silver wings
Shouldn't know suffering
I wish I could take the pain for You

If God has a master plan
That only He understands
I hope it's Your eyes He's seeing through

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle
There was so little left to give

I pray You learn to trust
Have faith in both of us
And keep room in Your heart for two

Things get damaged
Things get broken
I thought we'd manage
But words left unspoken
Left us so brittle 
There was so little left to give

"Graveyard Waltz.."

Νομίζω πως αξίζει να γράψω για την απίστευτη χθεσινή βραδιά.Όλα ξεκίνησαν χθες το απόγευμα όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βαγγέλης και μου είπε: "Φίλε,έχω μια ιδέα για απόψε που πιστεύω ότι θα σε ψήσει άσχημα".Ενθουσιασμένος εγώ (αλλά και επιφυλακτικός) τον ρωτάω τι έχει κατά νου."Σκεφτήκαμε να πάμε νεκροταφείο.." μου απαντάει και χωρίς πολλή σκέψη του λέω ότι είμαι μέσα με χίλια.Πριν πάει το μυαλό σας σε ένα σωρό περίεργα, να σας πω ότι κατά καιρούς κάνουμε νυχτερινές επισκέψεις στο νεκροταφείο της Αμαλιάδας χώρις βέβαια να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο..απλά για το ωραίο της φάσης (είναι εντυπωσιακό τι κάνουν οι φοιτητές για να περάσουν την ώρα τους..)

Μαζευόμαστε λοιπόν 8 άτομα και ξεκινάμε για το μεγάλο νεκροταφείο που βρίσκεται έξω από την πόλη.Αφού φτάσαμε, παίρνουμε το δρομάκι με τα πεύκα προς την εκκλησία του κοιμητηρίου.Εκεί που τελειώνει το δρομάκι και αρχίζει το πλάτωμα όπου είναι χτισμένη η εκκλησία, βλέπουμε τα κλαδιά ενός δέντρου να κουνιούνται.Πλησιάζουμε σιγά σιγά και διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια κίνηση μέσα στο πυκνό φύλλωμα που όμως δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τι την προκαλεί.Αφού λοιπόν δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι, καταλήγουμε στο ότι ήταν κάποιο πουλί.Η δουλειά είχε γίνει..Δεν χρειαζόμαστε και πολύ για να αγριευτούμε κι έτσι η ατμόσφαιρα αρχίζει και γίνεται λίγο φορτισμένη.

Συνεχίζουμε στα δεξιά της εκκλησίας και κάνουμε μια στάση σε κάποιες εξωτερικές τουαλέτες που υπάρχουν εκεί.Μετά από το περιστατικό με το δέντρο, ο κάθε ήχος μας φαινόταν περίεργος κι έτσι δεν άργήσαμε να παρατηρήσουμε έναν ήχο σαν "ψιτ" που ερχόταν από την μεριά της εκκλησίας.Το μυαλό μου σίγουρα πήγαινε στο ότι ήταν κάποιο ζώο, όμως ο ενθουσιασμός μου σε συνδυασμό με το ότι μέσα μου πάντα θέλω να είναι "κάτι άλλο", με έκανε να προβληματίζομαι.Ξεκινάω λοιπόν με τον Βαγγέλη να κατευθύνομαι προς το μέρος όπου ακούγονταν οι ήχοι (προς την εκκλησία δηλαδή) όταν ξαφνικά ακούμε λίγα μέτρα μπροστά μας να πέφτει μια πέτρα.Πανικόβλητοι και οι δύο, γυρίζουμε προς το μέρος των υπολοίπων και τους λέμε να ξεκολλήσουν και να πουν ποιος πέταξε την πέτρα.Κανείς τους δεν το χε κάνει όμως.Δεν μας πίστευαν καν γιατί οι ίδιοι δεν το χαν ακούσει και εκτός αυτού όλοι τους περπατούσαν εκείνη τη στιγμή."Πες μου ότι κι εσύ άκουσες να πέφτει πέτρα.." λέω στον Βαγγέλη με μια δόση απόγνωσης.Το είχε ακούσει κι αυτός και χαιρόμουν ιδαίτερα γι'αυτό.Από εκείνο το σημείο τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ περίεργα.Μέσα μου όμως πίστευα ότι δεν ήταν τίποτα όλα αυτά.Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο συμβάν το οποίο έκανε το μυαλό μου να πάρει περίεργες στροφές..

Αποφασίσαμε να μην δώσουμε περισσότερη σημασία στους ήχους, αφού δεν μπορούσαμε να τους εξηγήσουμε κιόλας και έτσι συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την πάνω μεριά του νεκροταφείου, κάνοντας στην ουσία τον γύρο της εκκλησίας.Αφού λοιπόν περπατήσαμε με το πάσο μας μιλώντας και σταματώντας κάθε τόσο,τελικά φτάσαμε και πάλι στην δεξιά μεριά της εκκλησίας που ήμασταν και πριν.Είχα ξεχάσει σχεδόν τους ήχους και το δέντρο,όταν το άκουσα..Ναι, ήμουν βέβαιος ότι ήταν νερό που έτρεχε.Ακολουθούμε τον ήχο και βλέπουμε μια πέτρινη βρύση που δεν είχαμε καν προσέξει ότι υπήρχε πριν, ενώ σίγουρα είχαμε περάσει από μπροστά της.Φυσικά αποκλείσαμε το ενδεχόμενο να ήταν ανοιχτή και πριν και να μην το προσέξαμε γιατί ο ήχος του νερού ήταν αρκετά δυνατός.Εκεί πλέον τα έχασα.Το μυαλό μου έτρεχε με χίλια ψάχνοντας να βρεί εξηγήσεις.Πρώτη φορά μου τύχαινε κάτι τόσο τρανταχτά περίεργο και ας μην ξεχνάμε ότι ήμασταν στο νεκροταφείο και η ώρα ήταν περασμένες 12.Σκεφτόμουν ότι κάποιος μας είχε δει να μπαίνουμε και αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μας, αλλά ήθελα να πιστέψω ότι ήταν αυτό το "κάτι άλλο" που πάντα ψάχνω.Το σίγουρο ήταν ότι κάτι γινόταν.Κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο..

Μετά από αυτό, επικράτησε μια γενική ταραχή στην παρέα, με τα κορίτσια,κυρίως τη Μαρία και τη Μίνα να επιμένουν ότι άνοιξε αυτόματα η βρύση.Κάτι που εμένα μου φαινόταν εντελώς άτοπο καθώς υπήρχε χερούλι που γύριζε.Εξάλλου το νερό είχε τρέξει ως ένα σημείο όχι μακρινό, κάτι που σήμαινε ότι δεν έτρεχε πολύ ώρα.Και με κάποιο περίεργο τρόπο, η ροή σταματούσε κάτω από το δέντρο τού οποίου το κλαδί κουνιόταν πριν, αλλά όπως διαπιστώσαμε τώρα όχι πια.Πρότεινα λοιπόν να αφήσουμε τη βρύση ανοιχτή, να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να δούμε τι θα γίνει.Αφού συμφωνήσαμε όλοι, ξεκινήσαμε να γυρίσουμε και το υπόλοιπο κομμάτι του νεκροταφείου.Δεν προλάβαμε να περπατήσουμε πολύ όταν είδα στα δεξιά μου,τρεις ή τέσσερις τάφους πιο κάτω, δυο φιγούρες να περπατάνε κρατώντας μια φλόγα.Πριν καλά καλά προλάβω να το πω στους υπόλοιπους ή έστω να καταλάβω τι είδα, η φλόγα είχε χαθεί και δεν υπήρχε τίποτα.Δεν πίστευα αυτό που γινόταν.Ήμουν ο μόνος που το είχε δει και φυσικά ήταν κάτι που δύσκολα θα το πίστευε κάποιος τη δεδομένη στιγμή.Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν λέγοντάς μου στην αρχή να σταματήσω να τους λέω ψέμματα και, αφού ορκίστηκα σε ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει ότι το είδα, άρχισαν να μου λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάποιο καντήλι και μπερδεύτηκα.Ήμουν κάθετος όμως.Δεν ήξερα ακριβώς τι είχα δει, αλλά σίγουρα κάτι ήταν εκεί.Και τα καντήλια δεν κινούνται και σβήνουν ξαφνικά!Παρ'όλα αυτά αρνούνταν να με πιστέψουν και με το δίκιο τους εδώ που τα λέμε.Ούτε εγώ θα με πίστευα..

Ήμουν απαρηγόρητος.Δεν το άντεχα που κανείς δεν με πίστευε.Πλέον ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήταν κι άλλος στο νεκροταφείο και στην καλύτερη απλά έπαιζε μαζί μας.Κάναμε τον κύκλο και βγήκαμε πάλι στο δρομάκι με τα πεύκα που οδηγεί στην εκκλησία.Φτάσαμε στην βρύση και ναι...ήταν κλειστή.Τρέχω προς τα κεί και λέω στις κοπέλες σχεδόν φωνάζοντας, να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι το χερούλι ήταν γυρισμένο.ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟΜΑΤΟΥ ΠΟΤΙΣΜΑΤΟΣ!!!Είχα θολώσει.Ήμουν απίστευτα νευριασμένος με τους υπόλοιπους που δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι κάτι γίνεται.Ήθελα να τους το αποδείξω και αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα έχοντας τα μάτια μας ανοιχτά μήπως δούμε κάποιον άλλο.Καθώς περνούσαμε λοιπόν από το σημείο όπου είδα τις φιγούρες νωρίτερα, πιάνω με την άκρη του ματιού κάτι μαύρο χαμηλά ανάμεσα σε δυο τάφους.Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάποιος θάμνος όμως κάτι μ'έκανε να θέλω να πάω κοντά να δω καλύτερα.Πλησιάζω λοιπόν ανάβοντας το κινητό για να ρίξω λίγο φως καθώς με τόσο σκοτάδι φαινόταν μόνο μια μαύρη άμορφη σκιά.Είχα φτάσει σε μια απόσταση 1,5 μέτρου περίπου με τον Βαγγέλη πάντα δίπλα μου όταν κατάλαβα τι ήταν στην πραγματικότητα αυτή η σκια.Καθισμένος ανάμεσα στους δυο τάφους ήταν ένας άνθρωπος με κουκούλα, απόλυτα ακίνητος και γυρισμένος έτσι ώστε να φαίνεται μόνο η πλάτη του και το πίσω μέρος της κουκούλας.Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι ότι, ή ήταν κάποιος ναρκομανής που τρίπαρε "νεκροταφειακά" και παίζει να ζούσε,παίζει και όχι, ή κάποιος που αυτοκτόνησε εκεί ή δεν ξέρω κι εγώ τι..Μια ματιά αρκούσε.Θυμάμαι σαν σε όνειρο να τρέχω πισωπατώντας τραβώντας και τον Βαγγέλη από το μπράτσο και να φωνάζω στους άλλους ότι κάποιος είναι εκεί και "ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!!!".Κάποιος μου είπε ότι μάλλον ήταν θάμνος ή καμιά σακούλα σκουπιδιών και τρελάθηκα.Αρχίζω να πηγαίνω γρήγορα πάλι προς τον "πεθαμένο",να τον φωτίζω με το κινητό και να λέω:"Κοιτάξτε!Δεν βλέπετε ότι είναι άνθρωπος;;;"..Γυρίζω πάλι προς τα πίσω και αρχίζω να παίρνω τον δρόμο προς την έξοδο.Δεν είχα κάνει πέντε βήματα και ήμουν έτοιμος να πω στους άλλους ότι δεν ξέρω τι ήταν αυτός εκεί αλλά δεν θα κάτσω να τον περιμένω να σηκωθεί και να αρχίζει να μας σφάζει έναν έναν,όταν είδα με την άκρη του ματιού μου στα 2 μέτρα περίπου μια μορφή να τρέχει και να κρύβεται πίσω από έναν μαρμάρινο σταυρό.Χωρίς να σκέφτομαι τι κάνω,λέω στους υπόλοιπους ότι είδα κι άλλον και πηγαίνω προς τον σταυρό.Βλέπω κάποιον με μαύρη ζακέτα να κάθεται σκυφτός και πηγαίνοντας αγανακτισμένος αποφασιστικά από πάνω του του κάνω:"Ποιος είσαι ρε γαμώτο;!"Γυρνάει το κεφάλι του και με τεράστια έκπληξη βλέπω τον Κώστα,ένα άλλο μέλος της παρέας που υποτίθεται δεν είχε έρθει γιατί ήταν Αγρίνιο να με κοιτάει γελώντας.Ταυτόχρονα πετάγονται απο 'δω κι από κει Γιάννης και Γιώργος και εγώ μένω σαστισμένος να αναρωτιέμαι ποιοι από την παρέα ήταν στο κόλπο και ποιοι όχι.Δεν αργώ να καταλάβω ότι η φάρσα ήταν στημένη για μένα..

Φώναζα σαν τρελός βρίζοντάς τους και έχοντας ξεχάσει εντελώς ότι ήμασταν σε νεκροταφείο, ενώ όλοι τους είχαν πέσει πάνω μου και γελούσαν με το πώς μου την έφεραν.Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν απίστευτα καλοστημένο το όλο σκηνικό και τα παιδιά που ήταν μαζί μου δεν προδώθηκαν ούτε στιγμή.Όσο για τον Κώστα, τον Γιάννη και τον Γιώργο τους αξίζουν συγχαρητήρια αφού είχαν πάει εκεί περίπου μιάμιση ώρα πριν πάμε εμείς και οργάνωσαν τα πάντα τέλεια.Μέχρι και με πετονιά έδεσαν το κλαδί του δέντρου για να το κουνάνε από μακριά!!Ό,τι κι αν πω είναι λίγο.η χτεσινή βραδιά γράφτηκε στην ιστορία..

"Dirge for November.."

Μπήκε λοιπόν κι ο Νοέμβρης..Ένας Νοέμβρης που θα τον ζήσω μισό μιας και στις 16 αρχίζουν οι εννέα πιο άχρηστοι μήνες της ζωής μου.Ο αποχαιρετισμός πήρε μια παράταση 10 ημερών και έτσι παρατείνεται και η χαρά της ανεμελιάς.Ανάμεικτα τα συναισθήματα.Ο στρατός είναι κάτι που ξέρω ότι είναι αναπόφευκτο και όσο κι αν το σιχαίνομαι, μια ψυχή πού 'ναι να βγει..ας βγεί.Έχω φτάσει να ανυπομονώ να έρθει εκείνη η μέρα για να τελειώνουμε.Δεν πιστεύω σε καμία πατρίδα και σε καμία εθνική υπερηφάνεια.Και σίγουρα δεν περιμένω καμιά θητεία να με κάνει άντρα.Οk..το παραδέχομαι!Είναι μια εμπειρία και σίγουρα ευκαιρία για νέες γνωριμίες.Αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω.Αυτό που ξέρω είναι ότι όλο εκείνο το διάστημα θα μπορούσαμε να ήμασταν μαζί και το γεγονός ότι δεν θα είμαστε, μπορεί να σημαίνει το τέλος μας.Εγώ το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα παραμείνω αυθεντικός και δεν θα αφήσω να επέλθει καμία αλλαγή μέσα μου.Θα παίξω το παιχνίδι τους και θα φύγω ήσυχα.Για σένα φοβάμαι..Φοβάμαι τι θα αντιμετωπίσω όταν βγω.
Σου υπόσχομαι ότι όσο είναι στο χέρι μου,αυτή θα είναι η τελευταία φορά που φεύγω από κοντά σου.Και του χρόνου τέτοια μέρα ο θρήνος θα είναι τραγούδι..



Lyrics:
Lost, here is nowhere
Searching home still
Turning past me, all are gone
Time is now
The omen showed, took me away
Preparations are done, this can't last
The mere reflection brought disgust
No ordeal to conquer, this firm slit
It sheds upon the floor, dripping into a pool
Grant me sleep, take me under
Like the wings of a dove, folding around
I fade into this tender care

"When the winter comes.."

One second there

I need to talk with you again

Did you walk in?

Did you come to find me dead?

Cause I've been down for so long

I've been waiting on my own

I've been down for so long

I'm still waiting..

Take me home

Sit with me

Let me see your pretty face

Ask me questions

Like why when we fall we leave no trace

Will you love me when I'm gone?

On monday mornings raining cold

Will you love me when I'm gone?

I'll be waiting..

Take me home

And when the winter comes

Hide as well as you can

Somewhere only I can find you

And when the time comes I'll be there