"Why are you running away?.."

Lyrics:

Ooooh Babe

Don't leave me now

Don't say it's the end of the road

Remember the flowers I sent

I need you Babe

To put through the shredder

In front of my friends

Ooooh Babe

Don't leave me now

How could you go?

When you know how I need You

To beat to a pulp on a Saturday night

Ooooh Babe

Don't leave me now

How can you treat me this way

Running away

Ooooh Babe

Why are you running away?

Ooooh Babe!

"The edge of things to come.."

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

δίχως εμφανείς λόγους

Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν

δίχως ουρές και ίχνη

Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση

δίχως να καυχιέται γι'αυτό

δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί

για πάντα να μην καυχιέται γι'αυτό

*****

Ο χαμένος καιρός δε χάνεται
Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν
Κάποιος θεός τις συμμαζεύει
Ζητά πίστη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

Τα δάκρυα σαν εξατμίζονται δε χάνονται
Η θλίψη που σκορπάμε επιζεί
Κάποιος θεός τη συγκεντρώνει
Ζητά δύναμη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

Τα όνειρα που εγκαταλείψαμε
Τα λόγια που δεν είπαμε
Τα απραγματοποίητα θαύματα
Οι γιορτές που αναβλήθηκαν
Οι αστερισμοί που αγνοήθηκαν
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν
Δεν χάθηκαν
Κάποιος θεός τα φροντίζει

Όλα τελικά
Επιστρέφουν σε μας

(Γ. Αγγελάκας, Σάλια,μισόλογα και τρύπιοι στίχοι,1995)

"Τελευταία φορά.."

"..Καθίσαμε στο μπαλκόνι και όλα ήταν όπως πάντα.Η ίδια ώρα,οι ίδιες καρέκλες,οι ίδιοι καφέδες πάνω στο ίδιο τραπέζι.Ήμουν συντετριμμένος.Πόσες φορές είχαμε καθίσει εκεί απολαμβάνοντας τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας..Και εκείνη ήταν η τελευταία.Η τελευταία φορά που καθόμασταν στο απογευματινό αεράκι μυρίζοντας τα καλοκαιρινά αρώματα.Πόσο αφελείς ημασταν να πιστεύουμε ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα;Πόσο ανόητοι να θυσιάζουμε τις πολύτιμες στιγμές μας στο βωμό αυτής της αδικαιολόγητης πεποίθησης;Κοιτούσα λοιπόν τα πάντα γύρω μου.Τα αντικείμενα τοποθετημένα με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα,τη θάλασσα,τα δέντρα,τα λίγο πιο μακρινά σπίτια.Όλα θα ήταν εκεί και αύριο.Η απουσία σου δεν θα άγγιζε εκείνο το περιβάλλον από άψυχα στοιχεία.Εγώ όμως θα έπρεπε από αύριο να τα βλέπω μόνος μου.Δεν μπορούσα να αποφύγω τη σκέψη ότι όλη αυτή η θλίψη δεν ήταν αναγκαία.Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά.Να μην χρειάζεται να το περάσουμε αυτό.Και όλα αυτά με έναν πολύ απλό τρόπο.Μια μικρή αλλαγή στη θέση της μελάνης στο χαρτί.Πόσα πολλά μπορεί να εξαρτηθούν από κάτι τόσο μικρό όσο το τι θα γράψεις σε ένα ηλίθιο δημόσιο έγγραφο;
Η σκέψη μου πήγε σε εκείνο το καφέ.Όσοι κι αν έχουν κάτσει στο ίδιο τραπέζι που καθίσαμε τότε,λίγη σημασία έχει για μας.Αφήσαμε το δικό μας αποτύπωμα στον χρόνο τη στιγμή που οι μορφές μας,ακουμπώντας τα χέρια,κοιτούσαν έξω από το τζάμι το χαλάζι να πέφτει και τον άνεμο να φυσάει δυνατά.Δεν χρειαζόταν να μιλάμε.Απλά υπήρχαμε και μοιραζόμασταν τις ίδιες σκέψεις.
Δεν μπορώ να εγγυηθώ το αύριο..
Το σήμερα είναι από μόνο του θολό..
Ξέρω μόνο πως το χθες είναι σκληρό,ακέραιο και αμετάβλητο..
Και ότι η ιστορία γράφεται από μικρούς ανθρώπους που ζουν μικρές στιγμές..
Ας συνεχίσουμε.."

"Are you..?"

Lyrics:
I've felt you coming girl, as you drew near
I knew you'd find me, cause I longed you here
Are you my desitiny? Is this how you'll appear?
Wrapped in a coat with tears in your eyes?
Well take that coat babe, and throw it on the floor
Are you the one that I've been waiting for?

As you've been moving surely toward me
My soul has comforted and assured me
That in time my heart it will reward me
And that all will be revealed
So I've sat and I've watched an ice-age thaw
Are you the one that I've been waiting for?

Out of sorrow entire worlds have been built
Out of longing great wonders have been willed
They're only little tears, darling, let them spill
And lay your head upon my shoulder
Outside my window the world has gone to war
Are you the one that I've been waiting for?

O we will know, won't we?
The stars will explode in the sky
O but they don't, do they?
Stars have their moment and then they die

There's a man who spoke wonders though I've never met him
He said, "He who seeks finds and who knocks will be let in"
I think of you in motion and just how close you are getting
And how every little thing anticipates you
All down my veins my heart-strings call
Are you the one that I've been waiting for?

"Με Νεκρά.."

Το καλοκαίρι ήρθε και πριν το καταλάβουμε καλά καλά, μετράμε αντίστροφα για το τέλος του. Τα checkpoints που είχαμε θέσει για φέτος, ένα ένα τα είδαμε να περνούν και να γίνονται αναμνήσεις. Παγιδευμένοι σε μια ρουτίνα αρκετή για μένα, ανυπόφορη για σένα, ζήσαμε και ζούμε στιγμές βγαλμένες σαν από τη ζαλάδα ενός ονείρου: ακαθόριστες και ρευστές. Κι όταν το όνειρο τελειώσει, τι είδους στιγμές θα μας μένουν τότε;

Θυμάμαι που οδηγούσαμε στην κατηφόρα με νεκρά και μού 'λεγες οτι φοβάσαι. Με νεκρά το αμάξι κυλάει πιο ελεύθερα και πιο γρήγορα. Για μένα όμως έτσι είναι πιο εύκολο. Τις στροφές τις απολαμβάνω καλύτερα. Εσύ φοβόσουν ότι θα χάσω τον έλεγχο όμως εγώ νιώθω σιγουριά για τον εαυτό μου. Ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι όχι κι έτσι δεν με φοβίζουν φαινομενικά δύσκολες καταστάσεις. Μόνο ένα πράγμα με φοβίζει. Μήπως στον πανικό σου με κάνεις να μην δω καθαρά τι βρίσκεται μπροστά μας και χάσω τα πάντα.

Μην απορείς που πολλές φορές με βλέπεις να αγγίζω τον γκρεμό κοιτώντας προς τα κάτω.
Είναι που φοβάμαι τα ύψη και προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα της πτώσης.
Ούτε να στενοχωριέσαι που κάνω ότι θρυμματίζω μόνος μου τα εύθραυστα όνειρά μου.
Είναι που θέλω να τραβήξω την προσοχή του εαυτού μου.

Μόνο άσε με να κατεβαίνω με νεκρά την κατηφόρα και να χεις πίστη..
Εις το επανειδείν..

"Πριν το τέλος.."

"..όλο φεύγω..
..πριν μείνουμε μόνοι..
..το τέλος μη δω.."

"Relationship Cancer.."

Είμαι εδώ για να μιλήσω για τον καρκίνο. Όχι το ζωδιο... τον άλλον... τον κακό. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε αυτή την «κακιά αρρώστια» που κοστίζει τις ζωές σε χιλιάδες ανθρώπους ετησίως. Προσβάλλει ζωτικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού και εξαπλώνεται ώσπου προκαλεί τον θάνατο.

Αυτός λοιπόν είναι ο καρκίνος που προσβάλλει τον άνθρωπο. Ωστόσο υπάρχει και ένα αλλο, υποτιμιμένης σημαντικότητας είδος καρκίνου. Αυτό που προσβάλλει τις σχέσεις. Όπως και ο πρώτος, έτσι και αυτός, μπορεί να οφείλεται σε ενδογενεις παράγοντες, όπως είναι η προδιάθεση στον άνθρωπο και η έλλειψη χημείας στη σχέση, ή σε εξωγενείς όπως είναι το κάπνισμα, κακή διατροφή κλπ. όταν μιλάμε για τον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτοί οι δεύτεροι παραγοντες, όταν έχουμε να κάνουμε με μια σχέση, αφορούν σε λάθη, άσχημες συμπεριφορές ή απροσεξίες.

Όσο κρίμα είναι να βλαπτουμε μόνοι μας τον ιδιο μας τον εαυτό, σχεδόν τόσο είναι και να αφήνουμε μια σχέση να αργοπεθαίνει. Κάτι τέτοιο γίνεται όταν προκαλούμε άσχημες καταστάσεις ή τις αφήνουμε να διαιωνίζονται μη μιλώντας για αυτές και μην προσπαθώντας να τις διορθώσουμε. Όπως λοιπόν ένας καπνιστής γνωρίζει ότι καπνίζοντας βλάπτει τον εαυτό του όμως συνεχίζει να το κάνει με πλήρη επίγνωση, έτσι και στη σχέση, γνωρίζουμε πολλές φορές ότι το να λέμε ψέμματα ή να μην συζητάμε με τον άλλον, προκαλεί μακροπρόθεσμα φθορά, ενίοτε ανεπανόρθωτη. Γιατί όμως κάνουμε τέτοιου είδους ενέργειες;

Πολλές φορές είναι από φόβο ότι δεν θα εισακουστούμε ή από ανασφάλεια. Άλλες φορές σκεφτόμαστε: «Δεν βαριέσαι τώρα; Και να το κουβεντιασω τι θα βγει;». Κι έτσι καταφεύγουμε στην εύκολη λύση του ψεμματος. Επίσης μεγάλο κακό κάνει η άρνηση. Είναι πολύ εύκολο να αρνηθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα ή ότι έχουμε την ευθύνη. Κανένα πρόβλημα όμως δεν λύθηκε ποτέ χωρίς την γνώση του.

Όλα αυτά βέβαια μπορούν να προληφθούν κάνοντας κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα είναι προτιμότερο να μιλάμε και να ακούμε από το να κρατάμε μέσα μας και να αγνοούμε. Επίσης πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό όσον αφορά τις προθέσεις μας και το τι θελουμε. Να είμαστε ξεκάθαροι στον εαυτό μας και τον άλλον. Να έχουμε επίγνωση του πού βαδίζουμε και πού είμαστε. Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι κάτι που δεν φαίνεται δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχει. Αυτά από μένα για σήμερα. Ας θυμόμαστε ότι κάποια πράγματα είναι πολύ σημαντικά για να τα χαραμιζουμε.. Καλό ξημέρωμα..

"Godforsaken.. Me"

Δεν είναι ότι μου αρέσει το παρόν.. για το μέλλον ζω..

Δεν είναι ότι απολαμβανω τις μέρες μου σε αυτό το γαμημένο, ξεχασμένο μέρος.. για να φύγω μένω..

Ούτε είναι ότι σε κατηγορώ και τα ρίχνω πάνω σου.. είναι η επιθυμία που είναι μεγαλη..

Where is the road I follow to leave..?

"Johnny got his gun.."

Με φρίκη διάβασα σήμερα τα χθεσινά επεισόδια στην Βαρκελώνη όπου και εκεί η αστυνομία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Ο Δήμος της Βαρκελωνης είχε ζητήσει την «έξωση« των Ισπανών αγανακτισμένων από την κεντρική πλατεία γιατί έβλαπταν τον τουρισμό της πόλης. Όταν λοιπόν οι δεύτεροι αρνήθηκαν να φύγουν, οι ισπανικές αστυνομικές αρχές τους επιτέθηκαν με πλαστικές σφαίρες και πρωτοφανή βία.
Βεβαίως υπάρχουν και τα δικά μας, εγχώρια παρόμοια περιστατικά που σημειώθηκαν προχθές. Είναι τυχαίο ή μήπως η εντολή για χτύπημα στο ψαχνό είναι παγκόσμια; Και αν ούτε η ωμή βία δουλέψει, τότε τι; Θα μας εκτελούν εν ψυχρώ;
Όσο για τον τουρισμό, δεν θα πω ότι οι πορείες δεν κάνουν κακό. Θα πω όμως ότι δεν δίνω δεκάρα (κι ας ζω σε τουριστική περιοχή). Ας βγει κάτι καλό από όλα αυτά κι ας μην πατήσει άνθρωπος φέτος στην Ελλαδα. Αλλά έτσι ήμασταν πάντα.. κοντόφθαλμοι. Να ναι η τσέπη μας καλά έστω και για δυο μήνες και έχει ο Θεός. Μόνο που τώρα απ' ότι φαίνεται, ο Θεος κι αν έχει, άλλο δεν δίνει. Το μήνυμα είναι σαφές.. η κατάσταση στα χέρια μας και το μέλλον δικό μας. Δεν θα πω «τα 'λεγα», όμως μου προκαλεί αηδία να βλέπω άτομα βολεμενα που την ψήφο την είχαν έτοιμη σε κάθε εκλογική περίοδο και έσπευδαν να σφίξουν χέρια διαφόρων πολιτικών και υποστήριζαν με πάθος το κόμμα τους, τώρα να επαναλαμβάνουν κλισέ που γίναν ξαφνικά της μόδας του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», «δεν ξαναψηφίζω κανέναν τους» κλπ κλπ. Έπρεπε δηλαδή να σας το δείξουν τα κανάλια για να το καταλάβετε; Επιτέλους ξεκολλήσαμε από τις τηλεοράσεις μας και είδαμε πως η αλήθεια είναι στους κατακλεισμένους από εμάς τους ίδιους δρόμους. Ήταν αναπόφευκτη αυτή η ώρα που ο πολιτης ο απλός και όχι μόνο ο «γνωστός-άγνωστος-κουκουλοφόρος-ταραξίας» θα έπαιρνε τα όπλα και θα πυροβολουσε αυτούς που τον πυροβολούν. Ας μην κάνουμε πίσω τώρα. Και μην ξεχνάμε ότι η αλυλεγγύη είναι το μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει. Το περιτύλιγμα της μέχρι τώρα συγκαλυμμένης δικτατορίας πέφτει και γίνεται ολοφάνερο σε τι επιφάνεια κοιμόμασταν όλο αυτόν τον καιρό. Άξιοι της μοίρας μας; Ίσως. Τώρα όμως ξέρουμε και ας ελπίσουμε ότι δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Keep rocking..

"Double meaning.."

Σαν χθες, σαν σήμερα
Πεθαινα στα μάτια σου γλυκά
Κι έμενα εδώ στο τίποτα
Γεμάτος με μια ανείπωτη χαρά
"Μην κλαις" μου έλεγες
Και ξαπλωνες στο πλάι μου γλυκά
Σαν χθες, σαν σήμερα
Η μέρα που γεννήθηκα ξανά

Σαν χθες, σαν σήμερα
Ξημέρωνε στα μάτια σου η χαρά
Σαν χρόνου μίλημα
Ψιθύριζες τραγούδια παιδικά
"Μην κλαις" μου έλεγες
"Το αύριο σαν αύριο περνά"
Σαν χθες, σαν σήμερα
Η μέρα που γεννήθηκα ξανά

Σ' αυτόν τον κόσμο που φοβάται
Να αγγίξει τη φωτιά
Σ' αυτόν τον κόσμο που λυπάται
Γι' αυτά που είναι μακριά

Ο,τι αξίζει είσαι εσύ

Μην κλαις, στ' ορκίζομαι
Στο πλάι σου θα έσβηνα ξανά

"Walk the line.."

Άλλο ένα καλοκαίρι αποφάσισε να μας κάνει την τιμή και το μυαλό παει ξανά στο προηγούμενο. Μόλις πέρυσι τέτοιο καιρό αποχαιρετούσα την παλιά μου ζωή και έλεγα καλημέρα σε μια άγνωστη καινούρια. Πολλά συμβαίνουν, καλά και άσχημα και όλοι οι δρόμοι, δρόμοι είναι. Αν για μια στιγμή σκεφτόμασταν πώς φανταζομασταν πριν ένα χρόνο ότι θα είναι η ζωή μας σήμερα, και συγκρίνουμε το υποθετικό με το πραγματικό, τι συμπεράσματα προκύπτουν; Όπως και να χει η γραμμή είναι εκεί που την άφησα και ακόμα περιμένει να την περπατήσω. Καλό καλοκαίρι!..

"True colors.."

Τι περίεργη μέρα η σημερινή! Μέχρι τώρα πίστευα ότι η μιζέρια που με πιάνει είναι από το λιώσιμο και την απραξία. Σήμερα όμως που είδε και δυο ανθρώπους το μάτι μου, μαύρισα χειρότερα απ' ότι συνήθως. 
Σκέψεις, σκέψεις και πάλι σκέψεις.. 
Σου λέω ότι το παρόν μας θεωρώ πως είναι άθλιο και προσπαθείς να με καθησυχάσεις. Κι όταν η κουβέντα παει να γίνει επικίνδυνη, αλλάζεις θέμα. Και πιθανότατα πολύ καλά κάνεις! Τι είναι αυτό που με ενοχλεί όμως; Αυτό που θέλω το έχω. Μπορεί όχι όπως το θέλω, όμως λένε ότι για να χεις κάτι όπως το θες, πρέπει πρώτα να το έχεις. 
Σωστά; 
Σωστά!..
Να μου φταίει άραγε το χάλι γύρω μου; Ίδιο με πάντα είναι. No news is good news που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Έχω και την ανιψιά μου, 8 χρονών σκατό να μου μιλάει για αιτήματα φιλίας και να αδυνατεί να καταλάβει πώς γίνεται να μην έχω facebook. Κι εγώ να δαγκώνομαι να μην μιλήσω και μάθει το μικρό Γαλλικά πριν την ώρα του.
Θέλω να της πω να μην μαγεύεται από το ψέμα κι ότι η μόνη αλήθεια είναι μέσα της, αλλά τι θα κατάφερνα; Μοιάζει τόσο χαρούμενη και ξεγελασμένη που λυπάμαι να της το χαλάσω. Κι είναι νωρίς ακόμα για να ψάξω για φλόγα στα μάτια της. Για κείνη τη φλόγα που όσο παει και σπανίζει στα μάτια των ανθρώπων και δη των νέων ανθρώπων. 
Όσο το σκέφτομαι καταλήγω να πιστεύω ότι το μόνο θετικό αυτή τη στιγμή στη ζωή μου (πέρα από τα.. "αυτονόητα") είσαι εσύ. Κάποτε με ρώτησες πώς μπορώ να μένω μαζί σου κι εγώ σου απάντησα ότι έχω δει το φως σου κι έτσι το σκοτάδι σου δεν με φοβίζει. Και πραγματικά το φως σου είναι ανώτερο απ' ο,τι άλλο δείχνεις. Κι αν αναλώνεσαι πολλές φορές σε μικρότητες και χαραμίζεις την ουσία σου σε αυτές, εγώ ξέρω ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να εξαφανίσει αυτή την ουσία. Κι αν εντυπωσιάζεσαι από λαμπερά πράγματα είναι επειδή δεν έχεις δει τη δική σου λάμψη. Κι αν παγιδεύεσαι σε βιτρίνες, εγώ ξέρω ότι δεν σου ταιριάζει.  Κι αν είναι γραφτό να είμαι ο μόνος που βλέπει τα αληθινά σου χρώματα, ας είναι. Μάλλον είμαι διπλά τυχερός.  
Όσο για τον δρόμο μου, είναι πιο ανώμαλος κι απ' τον επαρχιακό Καλαμάτας-Κορώνης. Το ξέρεις αυτό. Όμως όπως αποδείχτηκε, είσαι άψογη πλοηγός, οπότε μάλλον δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Άλλωστε ο δρόμος δρόμος είναι κι αν φοβάσαι να τον περάσεις, τότε δεν θα πας πουθενά. Έτσι δεν είναι;..

"Sunny day.."

Σήμερα η μέρα είχε κάτι από άνοιξη. Τα πρώτα "πειράγματα" του καιρού άρχισαν. Ακόμα και τώρα που βράδιασε, ο αέρας είχε μια μυρωδιά από καλοκαίρι. Ωραίο μέσα στο καταχείμωνο να παίρνεις μικρές γεύσεις καλοκαιριού..
Σήμερα η μέρα είχε κάτι από σένα. Κάτι από εκείνη την άνοιξη που ζήσαμε με τον καλύτερο τρόπο. Η μυρωδιά σου που είναι διάχυτη στο δωμάτιο σίγουρα βοήθησε να έρθεις κοντά μου και στα αυτιά μου να αντηχήσουν όλα αυτά που ποτέ δεν είπαμε. Για θυμίσου.. Όταν ήμασταν μαζί πόσα ήταν αυτά που λέγαμε και πόσα αυτά που κρύβαμε; Και αλήθεια, ποια ήταν τα πιο σημαντικά; Τα δεύτερα. Αυτά που είναι ακόμα ίδια. Αυτά που δεν θα αλλάξουν ποτέ.. όσο κι αν πιέσεις τον εαυτό σου..
Αυτή λοιπόν την σχεδόν ανοιξιάτικη βραδιά που το παρελθόν ήρθε και κάθισε μαζί μου, αναρωτιέμαι.. νικά ή αγάπη στο τέλος αν αξίζει, ή τζάμπα προσπαθώ;

"..divided we fall"

Η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη στιγμές. Στιγμές σημαντικές.. και ασήμαντες.. Η πιο μεγάλη στιγμη για έναν άθρωπο όμως είναι εκείνη που κλείνει τα μάτια του για τελευταία φορά. Σε όλη μας τη ζωή έχουμε την ανάγκη να είμαστε με άλλους. Να μοιραζόμαστε ό,τι μας συμβαίνει. Εκείνη την ύστατη στιγμή όμως, είμαστε μόνοι μας. Όσο μόνος μπορεί να είναι κάποιος.. Τότε είναι που ο μόνος που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι ο εαυτός σου.. Και πολλά ερωτηματικά.. Τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με άλλους. Αυτά που κάνεις (ή δεν κάνεις) κατά την διάρκεια της ζωής σου, καθορίζουν εκείνη τη στιγμή. Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστράφηκες σε στοιχειώνουν. Τα όνειρα που εγκατέλειψες κλαίνε ουρλιάζοντας στα αυτιά σου.Και όλα αυτά τα ξέρουμε από τώρα. Αλλά τα ξεχνάμε στο όνομα της ευκολίας. Κάνουμε όλο και πιο βασανιστική εκείνη τη στιγμή που μας φαίνεται τόσο μακρινή. Όμως είναι στο χέρι μας όλα. Δικά μας τα προβλήματα, δικές μας και οι λύσεις, δικοί μας οι τοίχοι που χτίζουμε, δικά μας και τα σφυριά για να τους γκρεμίσουμε. Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και περνάει γρήγορα. Στο τέλος όμως εμείς είναι που πρέπει να επιλέξουμε. Ελεθερία... ή φόβος;..

Lyrics:
Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Don't give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, out there on the road
always doing what you're told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall..

"Together we stand.."

Χειμώνιασε και πάλι απότομα καθώς ο πρώτος μήνας του '11 φτάνει στο τέλος του. Ανάμεικτη η πρώτη γεύση της χρονιάς που είχε λίγο απ'όλα. Αν πάει έτσι όλος ο χρόνος,τότε μάλλον δεν θα έχω παράπονο καθώς γεμάτος περιπέτειες θα είναι.
Διάφορες σκέψεις τριγυρνούν στο κεφάλι μου..
Παρέες.. Έρωτες.. Οράματα για το μέλλον λες και έχω υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεο..
Πόσο δύσκολο όμως είναι, αλήθεια, να φανταστούμε το μέλλον μας χωρίς άλλους δίπλα μας; Όλοι στον ίδιο λάκκο δεν είμαστε άλλωστε; Περπατάμε τη γη ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του, χωρίς να σταματάμε ούτε για μια στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας. Να μιλήσουμε σε κάποιον τυχαίο περαστικό. Να του πούμε να μας πει την ιστορία του. Παρόμοια με τη δική μας θα είναι εξάλλου. Ίσως όμως δεν θέλουμε να δούμε αυτή την ομοιότητα. Γιατί ίσως υποσυνείδητα να θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι μεγαλύτερα από των άλλων. Οι δικές μας σκέψεις πιο δύσκολες. Αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να πνιγόμαστε. Ότι η λύση είναι μπροστά μας.
Σε καθετί που μας δυσκολεύει, συνήθως το πρώτο βήμα είναι το δύσκολο. Και πολλές φορές χρειαζόμαστε κάποιον να μας δώσει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Κι όταν βρίσκουμε τους εαυτούς μας γονατισμένους από τα βάρη της καθημερινότητας είναι ωραίο να δίνουμε σε κάποιον το χέρι για να μας σηκώσει και να σταθούμε δίπλα του.. Μαζί του..
Είναι μεγάλο πράγμα να αγαπάς κάποιον. Να νοιάζεσαι για το καλό του και να ξέρεις ότι είσαι υπεύθυνος για εκείνον. Να νιώθεις ότι είναι αφημένος πάνω σου. Το βάρος του δεν σε κουράζει.. είναι γλυκό. Κι όταν όλα μαυρίζουν μέσα σου και γύρω σου, μια ματιά στα μάτια του είναι αρκετή για να φωτίσουν το σύμπαν σου και η ζωή να γίνει λιιιίγο πιο ανεκτή..

"Όταν θα 'ρθεις.."

"..Μπήκα στο άδειο δωμάτιο και δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι μέχρι πριν λίγες ώρες, η παρουσία σου γέμιζε τον χώρο. Τι παράξενη αίσθηση αυτή της απώλειας.. Ένιωσα ότι οι μέρες και οι στιγμές πέρασαν σε fast forward την ώρα που το κεφάλι μου γυρνούσε σαν τρελό σε μια μάταιη προσπάθεια να εστιάσω. Νιώθω σαν τη μια στιγμή να είσαι δίπλα μου, να σε βλέπω και να σε αγγίζω και στο κλείσιμο των ματιών να έχεις φύγει. Αυτή είναι η μοίρα μας όμως. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Σου υπόσχομαι ότι θα έρθω σε σένα. Και ξέρω ότι θα ερθεις κι εσύ πάλι σε μένα. Εξάλλου αυτό δεν κάναμε πάντα; Πάντα δεν έρχεται ο ένας στον άλλο;
Να προσέχεις.."