"Κάμερα στραμμένη πάνω μου.."

Η αηδια μου έχει κάνει limit up με τα τελευταία νέα που άκουσα.. Ο προϊστάμενος του τμήματος(Αμαλιάδας) έδωσε εντολη στο νυχτοφύλακα να μην αφήνει κανέναν να καθεται στο ΤΕΙ βράδυ(ούτε καν φοιτητές) και μαλιστα να σημειώνει περιστατικά και να ζητάει ταυτότητες.Ίσως να σημειώνει και στοιχεία.Και καλά αυτό.Ας το δεχτούμε.Ο αποτροπιασμός μου έσπασε κάθε ρεκόρ όταν πληροφορήθηκα ότι θα μπουν κάμερες στο ΤΕΙ "για την ασφάλειά μας".Ευχαριστούμε παααααααρα πολύ κε προϊστάμενε που μας δίνεις την ευκαιρία να νιώθουμε τόσο ασφαλείς σε αυτόν τον τόσο επικίνδυνο χώρο.Υποκλινόμαστε στην μεγαλειότητά σου!Πραγματικά θα ναι ντροπή μας και θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν μια βδομάδα μετά την εγκατάσταση,οι κάμερες είναι ακόμα στη θέση τους.Περιμένω με ανυπομονησία τη μέρα που θα βάζουμε κάμερες μέσα στα σπίτια μας.Και θα χρυσοπληρώνουμε κιόλας.Και θα λέμε και ευχαριστώ.
Ντροπή..Ντροπή που θάβουμε περίτεχνα όλα τα ιδανικά μας.Ντροπή που θυσιάζουμε την ελευθερία μας για την "ασφάλεια".Ντροπή που γινόμαστε οικιοθελώς μαριονέτες κάποιων τυπάκων με ψυχολογικά προβλήματα που,όπως πολύ ωραία το χε θέσει ο φίλος μου ο Βάγγος,δεν τους παίζανε μικρά τα άλλα παιδάκια.Και πάνω απ'όλα ντροπή που σωπαίνουμε και οι φωνές μας δεν γίνονται κραυγές(κλεμμένο και αυτό).Δεν έχω παρά να ελπίζω ότι η δικαιοσύνη θα βρει το δρόμο της πάλι.Κι ότι δεν θα χαραμιστούν πολλές γενιές ακόμα.Γιατί πιστεύω πως η δικιά μου χαραμίστηκε.
Σαν επίλογος, θέλω να ευχαριστήσω την κοινωνία που καθημερινά με δικαιώνει για τις επιλογές μου και μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω..
Εδώ είμαστε..




Στίχοι:
Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο
κι ένας μπάτσος δίπλα μου κατουράει σε δέντρο·
και συγχρόνως με ρωτάει από που ‘σαι και που πας?
γιατί χαμογελάς
Κι αφού τον τινάζει ελαφρά έρχεται στο ένα μέτρο,
δείχνει στην κάμερα να ζουμάρει κέντρο·
παίρνει πόζα και ρωτάει από πού ‘σαι και που πας,
γιατί χαμογελάς;
Γιατί έτσι – έτσι γουστάρω,
κάτω απ’ του νόμου το μάτι στέκομαι και ποζάρω,
χαμογελάω – χωρίς δεύτερη σκέψη,
αλλιώς ρουφιάνε θα μου σαλέψει.
Μπήκες στο σπίτι μου και στη δουλειά μου,
στο σχολειό, στο κρεβάτι μου και στη κοιλιά μου,
στα όνειρα μου – ξέρεις τι αγοράζω και τι πουλάω
- μη με ρωτάς, λοιπόν, γιατί χαμογελάω.
Γιατί έτσι – απλά γουστάρω·
στα σοβαρά δε πρόκειται ποτέ μου να σε πάρω.
Θα σπάω πλάκα με τη μεγάλη σου ανασφάλεια,
όσο μαλάκα θα με κλειδώνεις για ασφάλεια
προς την κοινωνία την αγνή μη διαφθείρω,
θα με κυκλώνεις με χίλια μάτια γύρω
να ζαλίζομαι και κουρασμένος να σου αφήνομαι.
Ρουφιάνε, πνίγομαι – γελάω, γιατί θίγομαι.
Εντάξει, ποτέ δεν ένοιωσα ελεύθερος·
ακόμα και σ’ αυτό έρχεσαι δεύτερος.
Πρώτα με στρίμωχνε η λογική μου,
όμως τα βρίσκαμε ήταν δική μου.
Εσύ από ποιο χρονοντούλαπο ξεφύτρωσες,
γιατί μ’ ανέβηκες στη πλάτη και με κύρτωσες,
θαρρείς μέ γλίτωσες – θα στο φυλάω,
θα σε τρελάνω - θα σου χαμογελάω.
Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο
κι ένας μπάτσος μου ‘ρχεται στο ένα μέτρο
παίρνει πόζα και ρωτάει από που ‘σαι και που πας?
γιατί χαμογελάς?
Στο ‘πα και πριν – γιατί έτσι γουστάρω,
φτιάχνω χαμόγελο στη φάτσα μου και σου ποζάρω.
Γράψε με βίντεο να με κολλήσεις στο τοίχο·
κι αν είναι λίγα τα πειστήρια και θέλεις και ήχο,
στήσε αυτί όταν χτυπήσει το κινητό μου
– έτσι θα ξέρεις το κάθε μυστικό μου.
Έχω και στον σκληρό μου δίσκο κάτι αρχεία,
μ’ αν μπεις στο σπίτι μας, κάνε λιγάκι ησυχία.
Έχω ένα σκύλο που χιμάει στους ρουφιάνους μόνο·
μου ‘φερε παρτάλια έναν πριν από κάνα χρόνο
κι εκείνος δε μου γέλαγε – ακόμα τον ράβουν.
Πες τους να ’ρθουν γελαστοί, λοιπόν, να με συλλάβουν
- ξέρεις - εκείνοι που τρελαίνονται για τους μικρομπελάδες
που όσοι δε ‘γιναν μπάτσοι είναι σεκιουριτάδες·
εκτός κι αν αναλάβουνε που λες οι ειδικοί
κι έρθουν κατάσκοποι ψυχροπολεμικοί.
Ω! ρε, γλέντια - για ένα χαμόγελο μου
μπορεί και να τρυπώσετε και μέσα στ’ όνειρό μου.
Κι αν με χαλάσετε και δε χαμογελάω
θα βγάζω τον ανίκητο και θα σας κατουράω.




Στίχοι:
Αφού ξέρεις και σκαρώνεις στιγμές και σωστά κουμαντάρεις
νά σου τώρα χίλιες δύο αφορμές τον καιρό να καλάρεις.
Φέρε τ ανυποχώρητα σαν γλυκό βοριαδάκι
και μίλα, μίλα να χαρείς
Αφού ξέρεις τί απογίναν αυτοί που ψαχουλεύαν κοντά μας,
βούτα πάλι ένα μεγάλο γιατί και φόρεσέ το αρματιά μας.
Λίχνισε τ ασυμμόρφωτα και μη σε τρώει το σαράκι
μίλα, μίλα να χαρείς
Μιλάω εκ μέρους μιας ισχνής μειοψηφίας
που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας
κι όσοι ανήκετε σ αυτήν, τη γωνιά μου εδώ αδειάστε·
τραβηχτείτε, ξεχαστείτε, διασκεδάστε.
Αλλιώς τα θέλουμε κι αλλιώς τα ονειρευόμαστε τα πράγματα,
γινόμαστε μολύβι, χαρτί και προσανάμματα
Με την ελπίδα ότι κάποιος αλήτης κουρασμένος
με τη φωτιά θα νοιώσει λυτρωμένος.
Σου μιλάω, λοιπόν, και σου ζητάω με τον τρόπο μου
να μη μας βγεις φιγουρικό - φτύνω τον κόρφο μου
κι ούτε περαστικό κουφάρι που η ντροπή του το βολτάρει
στην ξεφτίλα, του βλάκα το κρυφό καμάρι.
Μίλα για τους καλλιτεχνάδες τους προσκυνημένους,
τους καναλάδες και τους ραδιοφωνάδες τους ξεφτιλισμένους,
τους πενατζήδες και τους μπλα-μπλάκηδες τους αγορασμένους,
τους φλώρους τους ψευτοοργισμένους,
τους δικαστές που καβατζώνουνε το δίκιο σου,
τους μπάτσους που γίναν πάλι ένα με τον ίσκιο σου
για τους καθηγητάδες που σε μάθαν τόσα γράμματα
και τους παπάδες με του θεού τα γάματα.
Μίλα για τα στρατόπεδα μεταναστών στα σύνορα,
τα κουμπωμένα πιτσιρίκια που σβήνουνε ανήμπορα,
τα γειτονάκια σου που γίνανε καραβανάδες,
για τους φασίστες τους γαμομανάδες.
Για τα παιδιά που τη χωθήκανε στη νύχτα προστάτες,
για τους εργολάβους και τις απίστευτες απάτες,
τα ρουσφέτια, τα λαδώματα, τις μίζες, τις προμήθειες·
των γονιών μας, δηλαδή, τις συνήθειες.
Για τις τράπεζες, τα δάνεια και τις πιστωτικές,
και τα χειρότερα λαμόγια τις ασφαλιστικές,
για τις κάμερες και τον κινητό σου ρουφιάνο·
κουνήσου λίγο, γιατί σε χάνω.
Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο,
κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο
κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς
ή δε μπορείς, τουλάχιστον μίλα να χαρείς.
Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς
Τουλάχιστον μίλα να χαρείς
Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα
Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς
Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς