Χειμώνιασε και πάλι απότομα καθώς ο πρώτος μήνας του '11 φτάνει στο τέλος του. Ανάμεικτη η πρώτη γεύση της χρονιάς που είχε λίγο απ'όλα. Αν πάει έτσι όλος ο χρόνος,τότε μάλλον δεν θα έχω παράπονο καθώς γεμάτος περιπέτειες θα είναι.
Διάφορες σκέψεις τριγυρνούν στο κεφάλι μου..
Παρέες.. Έρωτες.. Οράματα για το μέλλον λες και έχω υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεο..
Πόσο δύσκολο όμως είναι, αλήθεια, να φανταστούμε το μέλλον μας χωρίς άλλους δίπλα μας; Όλοι στον ίδιο λάκκο δεν είμαστε άλλωστε; Περπατάμε τη γη ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του, χωρίς να σταματάμε ούτε για μια στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας. Να μιλήσουμε σε κάποιον τυχαίο περαστικό. Να του πούμε να μας πει την ιστορία του. Παρόμοια με τη δική μας θα είναι εξάλλου. Ίσως όμως δεν θέλουμε να δούμε αυτή την ομοιότητα. Γιατί ίσως υποσυνείδητα να θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι μεγαλύτερα από των άλλων. Οι δικές μας σκέψεις πιο δύσκολες. Αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να πνιγόμαστε. Ότι η λύση είναι μπροστά μας.
Σε καθετί που μας δυσκολεύει, συνήθως το πρώτο βήμα είναι το δύσκολο. Και πολλές φορές χρειαζόμαστε κάποιον να μας δώσει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Κι όταν βρίσκουμε τους εαυτούς μας γονατισμένους από τα βάρη της καθημερινότητας είναι ωραίο να δίνουμε σε κάποιον το χέρι για να μας σηκώσει και να σταθούμε δίπλα του.. Μαζί του..
Είναι μεγάλο πράγμα να αγαπάς κάποιον. Να νοιάζεσαι για το καλό του και να ξέρεις ότι είσαι υπεύθυνος για εκείνον. Να νιώθεις ότι είναι αφημένος πάνω σου. Το βάρος του δεν σε κουράζει.. είναι γλυκό. Κι όταν όλα μαυρίζουν μέσα σου και γύρω σου, μια ματιά στα μάτια του είναι αρκετή για να φωτίσουν το σύμπαν σου και η ζωή να γίνει λιιιίγο πιο ανεκτή..
Διάφορες σκέψεις τριγυρνούν στο κεφάλι μου..
Παρέες.. Έρωτες.. Οράματα για το μέλλον λες και έχω υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεο..
Πόσο δύσκολο όμως είναι, αλήθεια, να φανταστούμε το μέλλον μας χωρίς άλλους δίπλα μας; Όλοι στον ίδιο λάκκο δεν είμαστε άλλωστε; Περπατάμε τη γη ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του, χωρίς να σταματάμε ούτε για μια στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας. Να μιλήσουμε σε κάποιον τυχαίο περαστικό. Να του πούμε να μας πει την ιστορία του. Παρόμοια με τη δική μας θα είναι εξάλλου. Ίσως όμως δεν θέλουμε να δούμε αυτή την ομοιότητα. Γιατί ίσως υποσυνείδητα να θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι μεγαλύτερα από των άλλων. Οι δικές μας σκέψεις πιο δύσκολες. Αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να πνιγόμαστε. Ότι η λύση είναι μπροστά μας.
Σε καθετί που μας δυσκολεύει, συνήθως το πρώτο βήμα είναι το δύσκολο. Και πολλές φορές χρειαζόμαστε κάποιον να μας δώσει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Κι όταν βρίσκουμε τους εαυτούς μας γονατισμένους από τα βάρη της καθημερινότητας είναι ωραίο να δίνουμε σε κάποιον το χέρι για να μας σηκώσει και να σταθούμε δίπλα του.. Μαζί του..
Είναι μεγάλο πράγμα να αγαπάς κάποιον. Να νοιάζεσαι για το καλό του και να ξέρεις ότι είσαι υπεύθυνος για εκείνον. Να νιώθεις ότι είναι αφημένος πάνω σου. Το βάρος του δεν σε κουράζει.. είναι γλυκό. Κι όταν όλα μαυρίζουν μέσα σου και γύρω σου, μια ματιά στα μάτια του είναι αρκετή για να φωτίσουν το σύμπαν σου και η ζωή να γίνει λιιιίγο πιο ανεκτή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου