"Μια μέρα.."

Κλείνεις το τηλέφωνο και ξαφνικά νιώθω ένα κρύο να απλώνεται.Ξέρω ότι το επόμενο μήνυμα σου είναι θέμα λίγων λεπτών.Ή μπορεί να έρθει αύριο το πρωί και να μου λες εκείνη τη συγνώμη που τόσο εύκολα σκορπάς πάντα.Έτσι απλά...για να πάμε παρακάτω.Η αδυναμία σου να πιστέψεις είναι και η δική μας γενικότερη αδυναμία.Πασχίζω να σε κάνω να δεις,αλλά...πώς να δείξεις σε κάποιον κάτι που απλά δεν θέλει να αντικρύσει;Κι αν αυτό είναι που μας κρατάει κοντά;Αν...όταν δεις ότι δεν υπάρχει αλλό μέρος που να θέλω να είμαι εκτός από εκεί που είσαι κι εσύ,τίποτα άλλο που θα προτιμούσα να κάνω εκτός από το να σε κοιτάζω...αν όταν τα δεις αυτά γκρεμιστούν τα πάντα γύρω σου;Τι θα μας μείνει μετά;

Ξέρω κάτι όμως..Κάτι για το οποίο δεν είσαι σίγουρη.Ξέρω ότι μια μέρα όλα θα είναι αλλιώς.Μια μέρα θα ξυπνήσω με το χέρι σου κλεισμένο στο δικό μου..και ο αέρας θα έχει κάτι και από τους δυο μας.Δεν θα κυνηγάω φαντάσματα.Θα φτιάχνω το μέλλον με γνώμονα το παρόν.Γιατί τότε δεν θα είναι ένα παρόν σάπιο..φυλακισμένο σε καταστάσεις που δεν επέλεξα.Θα μετράω λεπτά ή ωρες και όχι μέρες και βδομάδες.Το ξέρω..πως μια μέρα,τις επτά στις δέκα φορές που θα σηκώνω το κεφάλι,το βλέμμα μου θα συναντάει τα μάτια σου που τότε δεν θα είναι μοναχικά και δεν θα φέρνουν φθινόπωρο στη ζωή μου.

Δεν στο χω πει..αλλά όταν σε βλέπω μυρίζω θάλασσα και ξημέρωμα.Όπως τότε που με κρατούσες την ώρα που εγώ έσπαγα σε κομμάτια.Και ακόμα σπάω λίγο λίγο.Πάντα θα σπάω αλλά θα χαίρομαι.Θα χαίρομαι για τη στιγμή που θα με ενώσεις ξανά.Τι νόημα έχει η ένωση χωρίς το σπάσιμο;Τώρα βρες ένα μέρος να κρυφτείς και όταν θα έρθει ο καιρός θα είμαι εκεί.Το ξέρω ότι θα σε βρω...