"Αξίζει..;

"...πώς είναι να θες απεγνωσμένα κάποιον, να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς κι εκείνος να μην σε θέλει, να νιώθεις ότι απλά περνά την ώρα του μαζί σου. ΘΛΙΒΕΡΟ..
Και από αυτό το στάδιο περνάς στο επόμενο, της απαξίωσης. Και σκέφτεσαι.. 'Για λίγα φιλιά,λίγα χάδια, λίγες τρυφερές στιγμές..αξίζει να το υποστώ; Μόνο και μόνο γι'αυτό;'
Και μετά από αυτό αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Να απογοητεύεσαι για όλο αυτό (που ξαφνικά νομίζεις ότι το έφτιαξες μόνο σου στο μυαλό σου) και να λες: 'Δεν γαμιέται! Αφού έτσι κι αλλιώς δεν με γουστάρει, είτε είμαστε μαζί είτε χώρια πάλι σκατά είμαι.' Και όλα αυτά να εναλάσσονται στο κεφάλι σου ξανά και ξανά.."

Τι είδους παρόν μπορεί να υπάρξει με τέτοιες σκέψεις για το παρελθόν;
Ειδικά όταν το παρόν από μόνο του δοκιμάζει αντοχές και κρέμεται από λεπτές κλωστές..
Δεν θα κοιτάξω άλλο πίσω..
Όταν φύγω θα πούμε αντίο..