"The Living Dead.."

Η κινδυνολογία έχει ενταθεί τις τελευταίες εβδομάδες με όλες αυτές τις εξελίξεις στην οικονομία, πράγμα που έχει οδηγήσει πολλούς να επεξεργάζονται στο μυαλό τους ακραίες λύσεις. Αλήθεια, ακούω πολλούς τελευταία να μιλούν για μετανάστευση σε μια άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες. Δεν τους κατηγορώ. Η ιστορία για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει ότι κάνει κύκλο. Τα πάντα επαναλαμβάνονται. Το μέλλον αυτή τη στιγμή φαντάζει πολύ σκοτεινό. Η τωρινή κατάσταση με κάνει να ζηλεύω τους γονείς μου που, το '60 έφυγαν από την χώρα για να βρούν μια καλύτερη ζωή. Πραγματικά τότε ο κόσμος, με όλη τη φτώχεια και την κακοπέραση, αν μη τι άλλο ζούσε. Ζούσε και ονειρευόταν. Κοιτούσαν οι άνθρωποι το μέλλον και έβλεπαν τους εαυτούς τους μέσα σε αυτό. Εγώ όταν κοιτάζω το μέλλον βλέπω το πιο βαθύ μαύρο. Τότε έλεγαν ο ένας στον άλλον "είμαι μαζί σου παντού.Απλά χάραξε τον δρόμο κι εγώ ακολουθώ." Τώρα ο κόσμος φοβάται να αγαπήσει και να παλέψει για ό,τι έχει. Τα μεγαλύτερα ιδανικά του τα ανταλλάζει με χαρά για ένα λεπτό βολής στην άνεση της πολυτέλειας. Η γενιά μου και κάποιες πριν, είναι ήδη καταδικασμένες. Μεγαλώσαμε με ένα πράγμα στο πίσω μέρος του μυαλού μας: "μην αντιστέκεσαι, ό,τι σου δίνουν καλό είναι. Πες ευχαριστώ και απλά επιβίωσε." Ακόμα και εκείνοι που είναι ανήσυχα πνεύματα και αρνούνται να βολευτούν, τους βασανίζει αυτή η φράση. Μας έχουν φυτέψει αυτή τη νοοτροπία και την ακολουθούμε τυφλά, μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, καθώς είναι στο υποσυνείδητό μας. Έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε οι ζωντανοί νεκροί που περπατούν σε αυτή τη γη με τα χέρια απλωμένα.. Και διψάμε.. Αλλά δεν ξέρουμε για τι. Σαν έναν σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, έτσι κι εμείς κυνηγάμε πράγματα που ποτέ δεν θα φτάσουμε γιατί δεν ξέρουμε καν τι είναι.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται..