Καλώς ήρθες ξένε στον τόπο μου....

Feel free to leave a comment..

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

"What the fuck?.."

Σίγουρα κάποιοι θα αναρωτιέστε τι κάνω εδω..Και εγώ την ίδια απορία έχω.Παρουσιάστηκα στην Καλαμάτα και την δεύτερη ημέρα πήγα στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Τρίπολης όπου ο ορθοπεδικός που με εξέτασε αποφάσισε ότι η ακτινογραφία μου δεν δείχνει κάτι αλλά αφού εγώ παραπονιέμαι ότι πονάει η μέση μου στα δέκα λεπτά ορθοστασίας.. "πάρε μια 6μηνη αναβολή να δεις ποιο είναι το πρόβλημα και τα ξαναλέμε.." Το αίμα μου πάγωσε.Δεν γινόταν να πάρω αναβολή. Δεν είχα αυτή την ευχέρεια για κανένα λόγο.Ο γιατρός δεν άκουγε τίποτα κι έτσι την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή), μετά το μεσημεριανό, άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου. Δήλωσα παρών και πήγα στον διμοιρίτη που με φώναξε ο οποίος και μου ανακοίνωσε: "Έλα μαζί μου. Μαζεύεις και μου παραδίδεις τα πράγματα που σου χρεώθηκαν. Φεύγεις με αναβολή." Αυτό ήταν. Παρά τις απεγνωσμένες μου προσπάθειες δεν μπόρεσε να με βοηθήσει ούτε ο διοικητής του τάγματος, ούτε η στρατολόγος, ούτε και η γιατρός. Έτσι, αυτή τη στιγμή κάθομαι στο δωμάτιό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται και παλεύοντας με τις αμφιβολίες που γεννήθηκαν στο μυαλό μου για το μέλλον. Αμφιβολίες για τα πάντα. Μπήκα στο στρατόπεδο, εγκλιματίστηκα και πήρα το ρόλο μου στα σοβαρά. Η δύσκολη αρχή είχε γίνει. Τώρα γιατί πρέπει να περάσω ξανά τα ίδια;
Εκείνος ο γιατρός όταν αποφάσιζε να μου δώσει αναβολή, την ίδια στιγμή αποφάσιζε, χωρίς να το ξέρει, και για πολλά άλλα πράγματα. Αποφάσισε για μένα, για σένα και για μας. Συνηθίσαμε στην ιδέα της στράτευσης και ό,τι συνεπάγεται αυτή και ξαφνικά όλα τα πλάνα αλλάζουν. Αν είχαμε μια ελπίδα να επιβιώσουμε, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις δεν μας έμεινε καμία. Έτσι νιώθω. Το καλύτερο σενάριο στο οποίο μπορώ να ελπίζω είναι να καταφέρω να διακόψω την αναβολή και να μπω τον Φεβρουάριο..Σε αυτό ή σε ένα θαύμα. Όπως και να χει, τη στιγμή που ο γιατρός μου ανακοίνωσε την αναβολή, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν: "Χάσαμε.. Σε έχασα.." Να που φτάνω λοιπόν στο σημείο όπου αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τη φράση που σιχαίνομαι και που τόσο συχνα λες εσύ: "βλέποντας και κάνοντας"..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου