"No matter how I try.."

Ξεκινάς να πεις κάτι..
Σταματάς..
Τελικά λες κάτι σαν "Δεν θέλω να σε χάσω" και μόλις βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα σου έχεις κιόλας καταλάβει το ανούσιο της φράσης. Πάει λίγος καιρός από τότε που συνειδητοποίησες ότι τέτοιες κουβέντες έχουν χάσει πια το νόημά τους. Την αγαπάς τόσο που σε πνίγει. Την αγαπάς με έναν τρόπο σκληρό.. που σε φθείρει. Εκείνη σου απαντάει ότι δεν θα τη χάσεις. Εκτός από αυτές τις λέξεις όμως, ακούς και τις άλλες..εκείνες που δεν σου λέει αλλά ξέρεις ότι υπονοεί: "Μπορεί και να με χάσεις. Με έχεις, όμως η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν σου υπόσχομαι ότι θα ανταπεξέλθω. Μπορεί να κουραστώ και αν γίνει αυτό, θα είναι το τέλος." Εντάξει, δεν είναι ότι δεν το ξέρεις αυτό, αλλά σε κάνει να απογοητεύεσαι το πόσο χαλαρά αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρετε. Μέσα σου σχεδόν ικετεύεις να σου πει: "Δεν θα τα παρατήσω. Δεν γίνεται να τα παρατήσω. Θέλω είμαι μαζί σου και θα κάνω τα πάντα για να είμαι. Γιατί αυτή μου η επιθυμία είναι πιο μεγάλη και δυνατή από κάθε δυσκολία που μπορεί να έρθει στον δρόμο μας". Εκείνη όμως δεν στα χει πει ποτέ αυτά και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν σε θέλει ακόμα. Αν σε θέλει όπως τότε που σε κοιτούσε με αυτά τα μάτια που έλαμπαν και έμενες έκπληκτος από το πόσο σε είχε ανάγκη. Εκείνα τα μάτια που σε καλούσαν να τα κοιτάς για πάντα παγωμένος σε ένα άχρονο παρόν. Έχεις πολλά να θυμάσαι. Νιώθεις ότι εκείνες οι αναμνήσεις χαραμίζονται σ'αυτό το "τώρα" που είναι πολύ λίγο σε σχέση με το "τότε".Λίγο από όλες τις απόψεις. Έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις την ειρωνία που υπάρχει σε όλα αυτά που ζείτε. Είναι αστείο το πώς τότε που σου έδινε το 100% της και σου παραδινόταν χωρίς όρους εσύ ήσουν "αλλού". Και τώρα που έχεις πέσει βαθιά μέσα της εκείνη "δεν μπορεί να σου υποσχεθεί τίποτα". Ω ναι! Κάποιοι εκεί πάνω έχουν ξεκαρδιστεί!.. Δεν είναι ότι ζητας να σου υπογράψει συμβόλαιο, απλά ζητάς να είστε μαζί σε αυτό. Μαζί σε όλα. Ξέρεις ότι θα μπορούσατε να κάνετε τα πάντα μαζί. Έχεις δει ότι αγαπάει με το ίδιο πάθος με σένα. Καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον χωρίς να πείτε πολλά. Σ'έχει νιώσει όπως κανείς. Το ίδιο κι εσύ. Κι όλα αυτά σε σχετικά μικρό διάστημα. Αναρωτιέσαι τι άλλο χρειάζεται για να δείτε ότι είναι γραφτό να είστε μαζί; Αυτό δεν είναι και το νόημα των σχέσεων; Αλληλοκατανόηση, αγάπη και κοινά θέλω. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Και τότε η απάντηση ανάβει στο μυαλό σου, τρεμοπαίζει και σβήνει πάλι. Έμεινε αρκετά ώστε να την δεις: "Δεν μπορείς να εξαναγκάσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων.. όσο κι αν προσπαθήσεις". Το αληθινό της φράσης σε παγώνει. Μένεις μετέωρος να κοιτάς μια αλήθεια που δεν σου αφήνει περιθώριο για υπεκφυγές και δικαιολογίες. Όλα τα επιχειρήματα σταματούν εδώ. Η φωνή σου σπάει καθώς της ψιθυρίζεις ότι σου λείπει και εύχεσαι αυτό το σπάσιμο να μην πέρασε στην άλλη πλευρά της γραμμής. Μιλάτε για πολλή ώρα ακόμα.Την ακούς να σου λέει για τη μέρα της και τι θα κάνει αύριο και η καρδιά σου σπαράζει ευχόμενη να ήσουν μέρος των σχεδίων της. Δεν είσαι όμως και όταν κλείνει έχεις την ίδια αίσθηση με πάντα.. Μελαγχολία σε κατακλύζει καθώς και εκείνο το τόσο γνώριμο αίσθημα της απουσίας. Απουσία ακόμα και της ψευδαίσθησης που δίνει το τηλέφωνο. Ακούς τον Vincent να σου τραγουδάει: "I just couldn't reach you, no matter how I tried.." και χαμογελάς λυπημένα καθώς πατάς το stop. Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια σου και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος ξεχωρίζουν κάποιες λέξεις μέσα στο παραμιλητό σου: "Άραγε αύριο θα μ'αγαπάς;"..